Lubinicko, park pałacowy

Park pałacowy położony jest w zach. części miejscowości Lubinicko (niem. Merzdorf), przy drodze relacji Świebodzin – Babimost – Wolsztyn. Wieś zlokalizowana jest w odległości ok. 3 km w kierunku pd.-wsch. od Świebodzina. Park składa się z dwóch odrębnych części różniących się stylem i składem gatunkowym drzewostanów. Mniejsza przestrzeń – przypałacowa o powierzchni ok. 1,4 ha, zajmuje obszar w kształcie podobnym do dwóch połączonych ze sobą nieforemnych czworokątów. Wsch. granicę stanowi pałac wraz z wiejską zabudową, pn. – kamienny parkan, pn.-zach. i pd. grunty rolne, zaś zach. barierę tworzy lokalna droga (wiodąca od wsi w kierunku pd.), a dalej za nią rozpościera się druga, większa część parku – ukształtowana w stylu krajobrazowym. Owa przestrzeń parkowa o powierzchni ok. 10,3 ha, obejmuje teren w kształcie czworoboku. Od wsch, pd., zach. i pn.-zach. założenie krajobrazowe otoczone jest polami, zaś od pn.-wsch. przylega do zabudowy gospodarczej i parku przypałacowego. We wsch. części założenia przypałacowego istnieje rezydencja składająca się z dwóch połączonych ze sobą obiektów – starszego, XIXwiecznego dworu i dobudowanego od zach. neorenesansowego pałacu. Główny wjazd prowadzi od pn. przez dwie bramy oddzielone między sobą częścią dawnego podwórza gospodarczego, wiodący dalej przed paradny podjazd ulokowany przed fasadą frontową dworu.
Już w XIII w. istniały w Lubinicku rycerskie dobra rodowe, należące do komesa Janusiusa, który podarował je cystersom w Paradyżu1. W k. XVI w. wieś znajdowała się w rękach dwóch właścicieli: Tobiasza von Knobelsdorffa (od 1594 r.) i Zachariasza von Löben. Oba majątki wielokrotnie zmieniały swoich użytkowników. Na pocz. XIX- stulecia obie części wykupił Fryderyk Wilhelm Kretschmer. Jego syn sprzedał dobra kolejnym właścicielom. W XIX i na pocz. XX w. w pn.-zach. części wsi założono wielki kompleks zabudowań folwarcznych. Natomiast na pocz. XIX w. wybudowany został na planie prostokąta parterowy dwór, do którego ok. 1886 r. dobudowano od strony zach. pałac. Przypuszczalnie w tym samym okresie przekształcono otoczenie rezydencji w rozległy park, przedzielony wiejską drogą na dwie części. Od czasów powojennych założenie wraz z rezydencjami było użytkowane przez PGR, zaś obecnie zajmowane są przez ANR (Skarb Państwa).
Park pałacowy został założony w oparciu o linie kompozycyjne, nawiązujące do ukształtowania terenu i jego otoczenia. W części przypałacowej parku rozplanowanie przestrzeni jest regularne, z basenem przed fasadą dworu i siecią ścieżek zbiegających się pod kątem prostym. W drzewostanie dominują: klony pospolite (Acer platanoides), jesiony wyniosłe (Fraxinus excelsior), robinie akacjowe (Robinia pseudoacacia) oraz stosunkowo młodsze egzemplarze drzew iglastych, głównie świerka pospolitego (Picea abies). W podszyciu występuje: prostownica rozpierzchła (Milium effusum), kuklik pospolity (Geum urbanum), fiołek leśny (Viola silvestris). Druga część parku o charakterze krajobrazowym ukształtowana jest w układzie swobodnym. W najwyższym jego miejscu, po pd. stronie parku istnieje wieża, służąca jako punkt widokowy. Na obrzeżach owego założenia ułożone są kamienie polne, a w części stycznej z parkiem przypałacowym – naturalne głazy. Przy zach. krawędzi parku krajobrazowego rozciąga się widok na panoramę Świebodzina. W drzewostanie najwięcej występuje: robinii akacjowych, świerków pospolitych, buków zwyczajnych (Fagus silvatica), dębów szypułkowych (Quercus robur), sosen pospolitych (Pinus sylvestris). Z gatunków aklimatyzowanych wyróżnić należy: kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum), dąb czerwony (Quercus rubra), topolę kanadyjską (Populus x canadensis). W podszyciu rośnie bez czarny (Sambucus nigra) i malina właściwa (Rubus ideasus). Runo parkowe tworzą: śmiałek darniowy (Deschampsia caespitosa), glistnik jaskółcze ziele (Chelidonium majus), miejscami bluszcz pospolity (Hedera helix), fiołek leśny (Viola silvestris), możylinek trójnerwowy (Moehringia trinervia), kuklik pospolity (Geum urbanum).
Założenie parkowe zachowało się w swoich historycznych granicach. Układ kompozycyjny jest mało czytelny wskutek ubytków w drzewostanie i nadmiernemu rozwojowi samosiewu drzew i krzewów, który niweczy pierwotną formę rozplanowania parku. Częściowo zatarty jest pierwotny układ spacerowy, powstały natomiast nowe ścieżki w związku z doraźnymi potrzebami komunikacyjnymi. Dominanty architektoniczne zachowały się w dobrym stanie. Park pałacowy wymaga rewaloryzacji, natomiast neogotycką wieżę należy zabezpieczyć i naprawić.