Źródła pisane wystawiają Świebodzinowi późną metrykę, gdyż pierwsze wzmianki o miejscowości i mieście pochodzą odpowiednio z 1309 i 1319. Ustalona ostatnio archeologicznie obecność grodu, czynnego od pocz. XII do poł. XIII w., nie jest wiązana z genezą miasta lokacyjnego, datowanego na początek XIV w. Wcześniej istniała tu osada targowa. Zmienna przynależność okręgu świebodzińskiego, to do Wielkopolski, to do Śląska, w XIV w. ustabilizowała się trwałym związkiem z dzielnicą śląską, w obrębie księstwa głogowskiego. Miasto, położone przy ruchliwym trakcie z Międzyrzecza do Krosna, rozwijało się pomyślnie w oparciu o rzemiosło i handel. Sprowadzano zboże, wełnę i skóry, eksportowano zaś sukno i wyroby skórzane. Korzystną koniunkturę przerwała na długo wojna trzydziestoletnia. Ponowne ożywienie przyniosła industrializacja i budowa traktów Frankfurt-Poznań, drogowego w 1849 i kolejowego w 1870. Powstaniu przemysłu włókienniczego i maszynowego towarzyszył rozwój, istniejących od średniowiecza przedmieść. Świebodzin jest miastem kulturowo cennym, posiadającym harmonijną strukturę przestrzenną, odzwierciedlającą klarownie etapy rozwoju od ośrodka lokacyjnego po przedmieścia z XIX w. i osiedla powstałe w XX w.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
