Geneza Międzyrzecza wiąże się z grodem położonym w widłach rzek Obry i Paklicy. Badania archeologiczne Stanisława Kurnatowskiego wykazały, że była to warownia zbudowana w czasach Bolesława Chrobrego. W 1001 tenże władca założył tu pierwszy w Polsce klasztor (benedyktynów) z myślą o chrystianizacji Pomorza. Po dwóch latach erem jednak upadł z powodu zabójstwa pięciu braci, wyniesionych wkrótce na ołtarze. W XI w. obok grodu wyrosło podgrodzie, a w XII w. osada targowa przy skrzyżowaniu dróg z Wielkopolski do Lubusza i z Wrocławia do Szczecina (ul. Gancarska). W XIII i XIV w. ukształtowało się miasto lokacyjne, co stworzyło odpowiednie warunki do rozwoju gospodarczego, czemu sprzyjały też przywileje władców – Kazimierza Jagiellończyka, Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta. Dużą rangę Międzyrzecza jako starostwa grodowego potwierdzają nazwiska osób, które urząd starosty sprawowały: Łukasz Górka, Stanisław Ostroróg, Jan Zamoyski, Bogusław Leszczyński, Piotr Opaliński. Rozwój sukiennictwa i rozwój handlu sprawiły, że mimo różnych klęsk doznawanych przez miasto, od XV w. do szwedzkiego potopu, Międzyrzecz należał do najbogatszych miast Rzeczypospolitej. Po II rozbiorze Polski znalazł się w graniach Prus i nie został Polsce przywrócony traktatem wersalskim. W czasie II wojny światowej miasto uniknęło większych zniszczeń. Bogata historia i dobrej klasy zabytki architektury czynią z Międzyrzecza cenny kulturowo zespół urbanistyczny.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
