Mirocin Górny, park dworski

Mirocin Górny (niem. Ober Herzogswaldau) znajduje się ok. 25 km na pd. od Zielonej Góry. Założenie dworsko-parkowo-folwarczne usytuowane jest w centralnej części wsi, nieopodal kościoła, na zach. od drogi prowadzącej z Wichowa do Zielonej Góry. Pozostałości dworu znajdują się na wyspie o wymiarach 35 x 35 m, umiejscowionej w pd. części prostokątnego stawu. Na wyspę, od zach., prowadzi przerzucony przez fosę murowany mostek. Ruina od pd. graniczy z podwórzem gospodarczym dawnego folwarku, od zach. z parkiem krajobrazowym o powierzchni 7 ha, od pn. ze stawem i od wsch. z drugim stawem oddzielonym od pierwszego groblą. Na zach. od dworu znajdują się ruiny fontanny. Z budynku dworu ocalały jedynie fragmenty murów obwodowych do wysokości dwu kondygnacji w części wsch., pn. i fragmentarycznie zach. Wnętrze obiektu zasypane jest gruzem, który porastają samosiewy drzew i krzewów. Relikty dworu wraz z parkiem obecnie stanowią własność Gminy Kożuchów.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1321 r., gdzie wymieniony jest właściciel Waltherius de Herzoginwalde1. W XV w. jako właścicieli wymienia sie rody: von Glaubitz (Glawbiss), von Ledlaw (Liedlau) i von Schlichting. W 1535 r. część dóbr należących do Asmana von Schlichting położonych w Mirocinie Górnym i Dolnym kupił Ernst von Dyherrn ze Studzieńca. Pod k. XVI w. Georg von Dyherrn dokupił pozostałą część Mirocina Górnego. W 1667 r. bezdzietny Georg Albrecht von Dyhernn zbył swoje dobra w Mirocinie Górnym kuzynowi Georgowi Gotthardowi von Dyhernn. I to właśnie prawdopodobnie z jego inicjatywy wzniesiony zastał dwór w miejscu starszej, obronnej siedziby mieszkalnej otoczonej fosą. Przypuszczalnie równocześnie z budową dworu powstały stawy, a po zach. stronie urządzony został obszerny ogród. W 2 poł. XIX w. za panowania Paula barona von Dyherrn (od 1872 r.), równolegle z przebudową dworu, dotychczasowy ogród przekształcono w park krajobrazowy. Po jego bezpotomnej śmierci w 1906 r. majątek należał do berlińskiego banku, a następnie został zakupiony przez kapitana Carla von Schell, a później, w 1937 r. – Juliusa Wilke. Po 1945 r., dwór uszkodzony przez działania wojenne, popadł w ruinę. W 1958 r. budynek był już pozbawiony dachu i stropów. Park powstał prawdopodobnie w k. XIX w.
Drzewostan parkowy znajdujący się w zach. części założenia, budują głównie dęby szypułkowe (Quercus robur), klony zwyczajne (Acer platanoides), jesiony wyniosłe (Fraxinus excesior) i lipy drobnolistne (Tilia cordata). Pojedynczo występują świerki pospolite (Picea abies), graby (Carpinus betulus), jawory (Acer pseudoplatanus), buki zwyczajne (Fagus sylvatica), dęby czerwone (Quercus rubra), topole osiki (Populus tremula) kasztanowce zwyczajne (Aesculus hippocastanum), daglezje zielone (Pseudotsuga menziesii), modrzewie europejskie (Larix decidua), sosny wejmutki (Pinus strobus). Wokół stawów licznie występują olsze czarne (Alnus glutinosa), brzozy brodawkowate (Betula pendula) i wiązy szypułkowe (Ulmus leavis). Najwięcej wiekowych egzemplarzy dębów szypułkowych o wymiarach pomnikowych znajduje się wzdłuż zach. granicy założenia, rośnie tutaj też olbrzymi okaz buka zwyczajnego o obwodzie ponad 4 m. Kolejny okaz dębu o pięknie wykształconej koronie znajduje się w pd.-wsch. części drzewostanu parkowego w pobliżu niewielkiego kanału. Pod okapem drzew znajdują się gęste samosiewy, głównie klonów: zwyczajnego i jaworu. Sieć komunikacyjna, pomimo licznych samosiewów jest jeszcze czytelna w terenie. W kierunku zach. prowadzi aleja dębów czerwonych. Runo leśne ma charakter łęgowy, przechodzący w miejscach mniej wilgotnych w grądowy, charakterystyczny dla żyznych lasów liściastych. W parku występują m.in.: zawilec gajowy, ziarnopłon, podagrycznik, gwiazdnica wielkokwiatowa i bluszcz pospolity (Hedera helix). Specyficzną cechą parku w Mirocinie Górnym jest obecność wody. Dwa duże stawy decydują o unikalnym charakterze parku. Brzegi stawów i wyspę porastają obecnie olsze czarne i brzozy brodawkowate w różnym wieku, natomiast na groblach znajdują się dwurzędowe nasadzenia lipy drobnolistnej.