Mycielin, park pałacowy

Wieś Mycielin (niem. Metschlau) położona jest w pn. części gminy Niegosławice. Założenie pałacowo-parkowo-folwarczne usytuowano na końcu wsi, po wsch. stronie drogi w kierunku wsi Długie. Park o powierzchni 3,5 ha otacza ruiny stajni i budynku gospodarczego. Pałac, zwrócony niegdyś frontem do zabudowań folwarcznych, został rozebrany w latach 60. XX w. Granicę pn.-zach. parku wyznacza strumień porośnięty wiekowymi dębami, od pd.-zach. graniczy on z drogą wiejską. Z pozostałych stron. tzn.: od pn. i pd.-wsch. ograniczają go łąki. Wjazdy na teren założenia zlokalizowano w zach. i pd. narożniku parku, są one dostępne bezpośrednio z głównej drogi wiejskiej. We wsch. narożniku znajduje się droga gospodarcza łącząca majątek z kościołem (ok. 200 m).
Dobra w Mycielinie od XVII w. były własnością rodziny von Haugwitz. W r. 1709 majątek został sprzedany rodzinie von Studnitz i pozostawał w ich rękach ponad 80 lat. W 1794 r. majątek odziedziczył Jan von Niebelschütz. Potomkowie rodziny Niebelschütz dziedziczyli dobra w Mycielinie do czasu II wojny światowej. Wyżej wymienioną chronologię właścicieli potwierdzają inskrypcje zamieszczone na płytach epitafijnych, zachowanych w miejscowym kościele parafialnym. Po 1945 r. założenie zostało przejęte przez Skarb Państwa. W tym okresie pałac uległ największej dewastacji i bezpowrotnie popadł w ruinę. Ostatecznie został wyburzony na pocz. lat 60. XX w. Obecnie park i pozostałe budynki gospodarcze są własnością prywatną.
Park w Mycielinie powstał z powiększenia pierwotnego XVIII w. założenia ogrodowego usytuowanego po pn.-wsch. stronie budynków gospodarczych. Założenie składało się z ogrodu warzywnego i sadu. Ogród warzywny założono na rzucie prostokąta i zamknięto wysokim kamiennym murem z bramą. W 2 poł. XIX w. dla rodziny von Niebelschütz przebudowano pałac oraz zagospodarowano teren w jego otoczeniu (park krajobrazowy typu swobodnego). Pałac poprzedzono kolistym gazonem z umieszczoną centralnie fontanną. Do kompozycji zakładanego parku włączono istniejący strumień i porastający go drzewostan dębowy. Naturalny ciek wodny posłużył do zasilenia założonego w zach. części parku stawu. Wokół niego poprowadzono owalną drogę spacerową przebiegającą po obrzeżach głównej polany (usytuowanej na wprost elewacji bocznej pałacu) i otaczającą pałac. Drzewa sadzono pojedynczo lub w niewielkich grupach głównie na obrzeżach parku i polany. W tym okresie, w składzie gatunkowym znajdowały się zarówno rodzime, jak i aklimatyzowane gatunki drzew m.in.: dwupienne i trójpienne platany klonolistne (Platanus × hispanica), miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba), kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum), klon zwyczajny (Acer platanoides), buk pospolity (Fagus sylvatica ’Pendula’), lipa drobnolistna (Tilia cordata), wierzba biała (Salix alba) oraz jesion wyniosły (Fraxinus excelsior). Warstwę podszytu tworzyły krzewy śnieguliczki białej (Symphoricarpos albus) i bzu czarnego (Sambucus nigra). Najmłodszą grupę drzew w wieku ok. 90 lat stanowią świerki pospolite (Picea abies). Występują one pojedynczo w różnych częściach parku. Wygląd parku z pocz. XX w. przedstawiają zdjęcia opublikowane w katalogu R. Webera. Niekorzystny wpływ na kompozycję założenia miał podział obszaru parku pomiędzy kilku użytkowników. W 2 poł. XX w. przedzielony ogrodzeniem park służył jako składowisko wapna i tymczasowe pastwisko.
Zabytkowy park w Mycielinie zachował się w historycznych granicach. Drzewostan parkowy nie uległ większym zmianom, a stan zdrowotny drzew określa się jako dobry. Pielęgnacji wymagają najstarsze drzewa. Ozdobą parku są rosnące przed ruiną stajni platany. Dwupienny o obwodach 375 cm, 335 cm i trójpienny o obwodach 550 cm, 400 cm, 380 cm. W zróżnicowanym gatunkowo runie parkowym występują m.in.: kokorycz pusta (Corydalis cava), bluszczyk kurdybanek (Glechoma hederacea), miodunka lekarska (Pulmonaria officinalis), zawilec gajowy (Anemone nemorosa) i fiołek wonny (Viola odorata). Kompozycja założenia pałacowo-parkowo-folwarcznego uległa zniekształceniu głównie z powodu zburzenia pałacu. Z folwarku w dobrym stanie zachował się tylko jeden budynek. Układ dróg parkowych został prawie całkowicie zatarty. Wprowadzono drogę przejazdową przez park prowadzącą na teren dawnego ogrodu warzywnego. Obecnie założenie należy do jednego właściciela i dzięki jego wysiłkowi ponownie dokonano scalenia działek. Mimo prac pielęgnacyjnych przeprowadzonych przez właściciela w 2007 r., polegających na usunięciu współczesnych ogrodzeń i samosiewów drzew liściastych, o dawnej świetności parku przypominają jedynie wiekowe drzewa.