Nowe Miasteczko

Najstarszy trakt komunikacyjny z Wrocławia do Krosna Odrzańskiego prowadził przez Głogów, Bytom i Kożuchów. W XIII wieku powstało boczne odgałęzienie tej drogi, omijające Głogów i Bytom, prowadzące z Polkowic do Kożuchowa. Nowemu odcinkowi szlaku handlowego oraz gęstej sieci osad wiejskich w regionie zawdzięcza Nowe Miasteczko swe powstanie. Było miastem prywatnym, założył je więc zapewne ówczesny właściciel Gołaszyna, nieznany z nazwiska. Źródłowe wzmianki o dziedzicach pojawiają się od 1486 roku, kiedy to odnotowany został ród Wirsingów. W XV i XVI wieku posiadało miasto podwójnych właścicieli, którzy w rezultacie transakcji zmieniali się dość często, wchodząc w posiadanie połowy, ćwierci bądź trzech czwartych Nowego Miasteczka. Były to rycerskie rody von Bergów, Tauchsdorfów, Rechenbergów, Knobelsdorfów i Haugwitzów. W 1630 roku miasto przypadło von Rederom, a w 1646 von Prinzensteinom. W latach 1649-1776 należało do klasztoru jezuitów w Otyniu, a następnie znalazło się w dobrach księstwa żagańskiego.

Lokacyjne prawa miejskie otrzymało Nowe Miasteczko przed rokiem 1296, kiedy to wymienione zostało w źródłach po raz pierwszy, już jako ośrodek okręgu administracyjnego. Miasto rozwinęło się obok starszej wsi Gołaszyn, zwanej także w średniowieczu Linda. Nazwą tą w czternastowiecznych dokumentach określane jest zamiennie również Nowe Miasteczko. Będąc własnością rycerską, Nowe Miasteczko posiadało wprawdzie samorząd, był om jednak ograniczony przez feudałów i aż do XVIII wieku nie osiągnął pełnej suwerenności.

Zabytkowe wartości posiada historyczny układ przestrzenny Nowego Miasteczka. Bez większych zmian zachowało się trzynastowieczne, regularne rozplanowanie. Kamieniczki przy rynku i sąsiednich uliczkach pochodzą z XIX – XX wieku. Z budowli użyteczności publicznej zachował się kościół, zbór poewangelicki oraz ratusz.