Osowa Sień, park dworski

Park dworski położony jest na wsch. krańcu obecnej wsi Osowa Sień (niem. Röhrsdorf) przy skrzyżowaniu drogi lokalnej wiodącej z Wincentowa, w odległości 4 km od miasta Wschowa. Park jest częścią zespołu dworsko-folwarcznego, który dzieli ogrodzenie na dwie osobne części. Rezydencja ulokowana jest po pn. stronie założenia, za dużym owalnym gazonem. Towarzyszą jej dwie bliźniacze oficyny oraz otaczający je od pn. i zach. park o charakterze krajobrazowym. Od strony pd. do zespołu prowadzi aleja kasztanowcowa. Część folwarczna posiada osobne wejście.
Po podziale Osowej Sieni na trzy części – Górną, Dolną i Środkową – przeprowadzonym w 1739 r. przez synów Andrzeja Żychlińskiego, Osowa Sień Dolna przypadła Janowi Aleksandrowi Żychlińskiemu, ożenionemu z Anną Eleonorą von Scheinitz. Dziedziczący po nim syn, Ernest Chrystian, w 1806 r. sprzedał majątek Adamowi Konstantemu Mielęckiemu, który przekazał go następnie swojemu synowi, Ludwikowi Janowi. Nieposiadający potomstwa Ludwik Jan Mielęcki przekazał swoje dobra bratankowi Emilowi Józefowi Nepomucenowi. Ten z kolei, w poł. XIX w. sprzedał Osową Sień Dolną Ottonowi von Waldow, po którym, w 1879 r. odziedziczył ją jego syn, Friedrich Wilhelm Bernhard. Po przymusowej licytacji, która miała miejsce w 1890 r., majątek wykupił Aleksander Jahnz. W 1902 r. właścicielem dóbr został major Heinrich Sommermeyer. Rodzina ta była w posiadaniu majątku do 1945 r. Dwór w Osowej Sieni (d. Dolnej) został wzniesiony w 1 poł. XIX w. w stylu klasycystycznym. W 1880 r. został rozbudowany od strony pn. Po II wojnie światowej majątek stał się własnością Skarbu Państwa. Od 1949 r. funkcjonował
tu Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej. W dworze mieściły się mieszkania pracowników POHZ oraz biura. W chwili obecnej, dwór pełniący funkcję mieszkalną, znajduje się w złym stanie zachowania i wymaga remontu.
Do dworu prowadzi brukowana droga obsadzona kasztanowcem białym (Aesculus hippocastanum) od strony zach. i kasztanowcem prawdopodobnie czerwonym (Aesculus x carnea) od wsch. zapoczątkowana ozdobną bramą. Na końcu alei stoją dwa owalne ozdobne słupy ceglane, symetrycznie rozmieszczone. Za nimi również symetrycznie po obu stronach rosną pomnikowe głogi pośrednie (Crategus x media). Od zach. do alei przylega dawny ogród użytkowy, obwiedziony ogrodzeniem z ceglanych słupów. Podjazd do rezydencji prowadzi wokół dużego gazonu, następnie droga kieruje się przez park do części pn.-zach. i mija od zach. dawną lodownię. Przy wsch. elewacji budynku rośnie stara lipa drobnolistna (Tilia cordata). Po przeciwnych stronach gazonu, symetrycznie ulokowane są dwie bliźniacze oficyny wraz z przyległymi budynkami (Lamus). Przy wejściu do dworu zachowały się dwie latarnie. Park jest ogrodzony zasługującym na uwagę ozdobnym kamiennym murem od strony pn. W murze zachowała się mała, okrągła budka strażnicza zbudowana na planie wielokąta. Budowla ma 3 podłużne otwory obserwacyjne. Wejście zwieńczone jest nadprożem w formie łuku wykonanym z cegły. Widoczne są szczątki po budowlach w innych lokalizacjach muru. Ogrodzenie biegło prawdopodobnie wzdłuż trzech granic parku, co jest zaznaczone na niemieckiej mapie topograficznej z 1937 r. Na pn.-zach. narożniku ogrodzenia znajdowało się wyjście na pola uprawne w postaci niewielkiej furtki w murze, obecnie częściowo zniszczone. Porównując granice obecne z ww. mapą można stwierdzić, że park zachował się w swoich pierwotnych granicach. Układ ścieżek nie jest już czytelny prócz wspominanego fragmentu prowadzącego na podjazd. Park zachował swój swobodny charakter. W prawdzie drzewostan parkowy jest znacznie uszczuplony, ale zachowały się drzewa pomnikowe w odmianach drzew ozdobnych, mogące być bazą dla rewaloryzacji. W części środkowej parku od zach. rośnie grupa starodrzewu w dużej rozstawie, tworząc malownicze zestawienie z łąką na pierwszym planie i masywem drzew w tle. Są to: dąb bezszypułkowy (Quercus sesilis) w nieznanej odmianie, jesion wyniosły (Fraxinus excelsior) w formie ‘Pendula’ , klon jesionolistny (Acer negundo) w odmianie ‘Aurea’ oraz samotny platan klonolistny (Platanus acerifolia) o rozłożystym wielopniowym pokroju. Po przeciwnej stronie łąki parkowej zachowała się czytelna, zwarta grupa robinii białej (Robinia pseudoacacia) i kasztanowiec biały. Przy drodze na dziedziniec rośnie pomnikowa lipa drobnolistna. W tej części parku rozległe trawniki kontrastują z masywem drzewostanu na pn. (drugi egzemplarz dębu bezszypułkowego w tej samej formie). Niestety niektóre drzewa są w złym stanie zdrowotnym i wymagają fachowej opieki. Nie zachowały się krzewy, a runo parkowe jest zredukowane przez częste pokosy pod drzewami. W parku zachował się układ kompozycyjny drzewostanu w zbliżonej do oryginału formie.