Wzmiankowany w 1313, jako miasto Otin, powstał zapewne znacznie wcześniej z inspiracji książąt głogowskich. W 2. poł. XIV w. Otyń stał się własnością rycerską, a następnie, w latach 1645–1776 klasztoru jezuitów. Gospodarka miejska opierała się na rolnictwie i rzemiośle, świadczonym na rzecz okolicznych wsi i dworu a później klasztoru. Znaczenie miały doroczne targi na wełnę, sukno, bydło i konie. Od XVI w. rozwijało się także sukiennictwo, a w kon. XVIII w. powstały manufaktura sukiennicza, przędzalnia bawełny oraz wytwórnia pończoch i związana z nią hodowla jedwabników. Od poł. XIX w. Otyń zaczął ciążyć ku pobliskiej Nowej Soli, gdzie mieszkańcy znajdowali zatrudnienie w powstającym tam przemyśle. W 1945 Otyń utracił prawa miejski, lecz w znaczeniu urbanistycznym jest nadal miastem, o czym decyduje zachowany układ przestrzenny ze średniowiecznym rozplanowaniem i zwartą zabudową z XVIII–XIX w.
Menu