Siecieborzyce, park pałacowy

Park zlokalizowany jest we wsch. części Siecieborzyc (niem. Ruckersdorf), przy głównej drodze prowadzącej do Szprotawy. Wchodzi w skład zespołu pałacowo-parkowofolwarcznego. Piętrowy pałac, z okazałym ryzalitem nakrytym dachem mansardowym zwieńczonym wieżyczką z latarnią, stanowi dominantę w układzie. Położony jest mniej więcej w środku założenia i zwrócony fasadą w kierunku pn. Z tej strony rozciąga się dziedziniec gospodarczy zamknięty budynkami dawnego folwarku. Między budynkami usytuowanymi w zach. części umieszczono bramę wyprowadzająca z dziedzińca w kierunku pn., w stronę kolejnych zabudowań gospodarczych. Główny wjazd na dziedziniec umieszczony jest po stronie wsch. przy piętrowym budynku mieszkalnym. Poprzedza go aleja. Park, zajmujący pow. 2,8 ha, rozciąga się na pd. od pałacu i drogi dojazdowej. Jego wsch. granicę wyznacza strumień, z pozostałych stron opiera się na linii upraw.
Pierwsza wzmianka dotycząca Siecieborzyc pochodzi z 1273 r. i dotyczy ówczesnego proboszcza. Na przełomie XIV i XV w. jako właścicieli dóbr wymienia się rodzinę von Knobelsdorff. Władali majątkiem, z krótką przerwą, aż do 1744 r. Ok. poł. XVII w. istniała już tutaj siedziba rodowa, którą w 1690 r., z inicjatywy Georga Friedricha, przebudowano. Kolejna właścicielka – baronowa Amalie Esperance von Reuss – znacznie powiększyła rezydencję, nadając jej reprezentacyjną formę. W kolejnych latach Siecieborzyce należały do rodziny von Cosel, a następnie od 1792 r. do Gottlieba Heinricha Franke i jego spadkobierców. Pod k. XVIII w. wieś zaliczana były do największych w księstwie żagańskim. W 1880 r. dobra przejęła rodzina Maetschke, która pozostała tam aż do 1945 r. Po II wojnie światowej w majątku funkcjonowało PGR. Od pocz. lat 90. XX w. zespół pozostaje w zarządzie AWRSP (obecnie ANR). Budynki gospodarcze są dzierżawione, a pałac pozostaje nieużytkowany.
Najstarszym przekazem przedstawiającym założenie w Siecieborzycach jest rycina F. B. Wernera z poł. XVIII w4. Pałac otoczony był wówczas fosą. Po jego pn. stronie znajdowało się obszerne podwórze ujęte z trzech stron budynkami folwarcznymi. Wsch. część wypełniał sad, natomiast od pd. zakomponowano ogród kwaterowy. Kwatery otoczono wysokim strzyżonym żywopłotem. Na przecięciu głównych dróg usytuowano owalną sadzawkę. Szpalery oddzielające zach. kwatery zamknięto z dwóch stron pawilonami. Ogród i sad otoczone były murem, którego fragment zachował się do dziś po pd. stronie pałacu. Już wówczas droga dojazdowa do majątku obsadzona była drzewami. W latach 70. XIX w.5, zgodnie z duchem epoki, otoczenie pałacu przekształcono nadając mu charakter parku krajobrazowego. Nowy układ komunikacyjny tworzyła droga spacerowa wytyczona wzdłuż granic założenia oraz sieć swobodnie prowadzonych dróg wypełniających wnętrze ogrodu. W pd.-wsch. narożniku powstał staw.
Starodrzew parkowy tworzą gatunki liściaste, głównie dęby szypułkowe (Quercus robur), lipy drobnolistne (Tilia cordata) i jesiony wyniosłe (Fraxinus excelsior). Mają one ok. 150 lat. Dopełnieniem są kasztanowce białe (Aesculus hippocastanum) i graby pospolite (Carpinus betulus). Na szczególną uwagę zasługują dwa okazy dębu szypułkowego i platan klonolistny (Platanus acerifolia), które posiadają cechy pomnikowe. Elementem dawnej kompozycji jest również aleja kasztanowcowa wzdłuż drogi dojazdowej. Dolne piętro roślinności składa się z młodych drzew, pochodzących głównie z samosiewu. Wzdłuż granic i przy drogach wykształciły się zarośla okrajkowe, w których dominuje bez czarny (Sambucus nigra). Dno parku w części środkowej gęsto porasta bluszcz pospolity (Hedra helix).
Granice historycznego założenia pokrywają się z obecnymi. Znaczące zmiany zaszły w części folwarcznej zespołu, gdzie wyburzono część budynków gospodarczych. Zamurowano bramę przejazdową, a główną drogę do majątku poprowadzono po pd. stronie budynku mieszkalnego. Założono nowe ogrodzenie oddzielające część pałacowo-folwarczną od parku. Na pd. od pałacu wybudowano ujęcie wody, które również wydzielono ogrodzeniem. Tuż obok zachował się fragment danego kamiennego muru. Park jest ogólnie zaniedbany. Nadmiernie rozrośnięta warstwa podszytu zatarła w znacznym stopniu pierwotną kompozycję. Nadal istnieje niewielki staw zasilany strumieniem. Trawnik przed wsch. elewacją pałacu, który w ewidencji parku sporządzonej w 1977 r. wymieniono jako jeden z głównych elementów kompozycyjnych, częściowo zarósł krzewami i drzewami. Ze szpaleru strzyżonych lip przy podjeździe przed fasadę pozostały pojedyncze egzemplarze.
Jako priorytetowe działanie należy potraktować usunięcie ogrodzeń dzielących park i pałac, a tym samym zespojenie dawnej kompozycji. Równie ważne jest podjęcie zabiegów pielęgnacyjnych, których efektem będzie uczytelnienie dawnych ścieżek i odsłonięcie powiązań widokowych.