Stare Strącze, park pałacowy

Zespół w Starym Strączu (niem. Hinterwald) znajduje się w środku wsi, po stronie pd. drogi wojewódzkiej nr 278 ze Szklarki Radnickiej do Wschowy. Ogród ozdobny o powierzchni ok. 3,3 ha położony jest po stronie pd. majątku i sąsiaduje bezpośrednio z dziedzińcem, gorzelnią oraz terenem dawnych ogrodów warzywnych. Jego granica od strony wsch., zach. oraz pd. jest nieczytelna w wyniku łagodnego przenikania się ogrodu z otaczającym krajobrazem. W parku znajduje się unikatowa w województwie lubuskim budowla ogrodowa – sztuczna ruina. Wjazd na prywatną posesję znajduje się od pn., flankują go wysokie słupy z figurami Matki Boskiej oraz św. Jana Nepomucena, wykonane ok. 1730 r.
W XVIII w. majątek w Starym Strączu należał do radcy prawnego von Luck, a potem od 1845 r. jego spadkobierców. W 1876 r. majątek należał do kupca wrocławskiego Röelera, następnie Archinbaulda ks. de Talleyrand-Perigord zamieszkałego w Berlinie. Ok. 1917 r. był własnością Marii Żółkiewskiej, następnie ok. 1922 r. Kurta Fenglera, a ok. 1930 r. Richarda Schultza.
Pałac w Starym Strączu wniesiony został w poł. XVIII w., a następnie został przebudowany ok. poł. XIX w. W tym czasie założony został również park. Przyrodniczymi reliktami osiemnastowiecznego założenia są wspaniałe okazy dębów szypułkowych (Quercus robur), znajdujące się na pałacowym dziedzińcu. Dominantą założenia, w tym również romantycznego ogrodu, był nieistniejący pałac – na miejscu którego obecnie znajduje się wtórny, parterowy budynek, w którym do niedawna znajdowało się przedszkole.
Historycznie park podzielony jest, przez reliktowo zachowaną aleję dębową (Quercus sp.), na dwie części. Pierwsza obejmuje teren na pd. od dawnego budynku przedszkola. Znajduje się w niej unikatowa w woj. lubuskim budowla ogrodowa wykonana z betonu, obłożona prawdopodobnie lekką skałą – tufem wulkanicznym. Jest ona niewielka, jednokondygnacyjna, mieści grotę i lodownię, na której usytuowano taras widokowy. Z tego punktu otwierał się sielankowy widok spokojnego lustra wody stawu ogrodowego, a w oddali pól uprawnych. Tuż przy granicy ogrodu, za oficyną pałacową znajduje się ciekawy budynek kurnika z gołębnikiem.
Druga część ogrodu znajduje się po wsch. stronie alei dębowej. Jej układ jest nieczytelny, a starodrzew parkowy zachował się w stanie szczątkowym.
Po wsch. stronie gorzelni położony był niewielki rodzinny cmentarz. Dalej w kierunku wsch. znajdował się ogród warzywny (obecnie nieużytek). Na jego skraju od strony wsch. stał (rozebrany w latach 70. XX w.) budynek mieszkalny pracowników folwarku.
W 1978 r. wykonana została szczegółowa ewidencja parku. Wówczas na obszarze ponad 3 ha parku, zinwentaryzowano zaledwie 100 sztuk drzew. Wśród nich dominowały: buk pospolity (Fagus sylvatica), klon pospolity (Acer platanoides) i świerk pospolity (Picea abies) i in. Dziś największą uwagę zwracają majestatyczne dęby szypułkowe (Quercus robur) znajdujące się na pałacowym dziedzińcu. Drzewostan parkowy zachowany jest szczątkowo, mimo iż użytkowany i stale pielęgnowany.