Tarnówek, park dworski

Park dworski w Tarnówku (niem. Splinterfelde) zlokalizowany jest po wsch. oraz pn.- wsch. stronie założenia folwarcznego, w otoczeniu gruntów rolnych i kompleksu leśnego. Pd. część założenia zajmuje dziedziniec z pojedynczymi budynkami dawnego folwarku oraz niewielki dwór, za którym rozciąga się park. Teren założenia wygradza ogrodzenie z głównym wjazdem z brukowanej drogi, wiodącej od strony pd. Droga dojazdowa przez dziedziniec prowadzi do dworu. W sąsiedztwie dziedzińca gospodarczego znajdowały się pierwotnie dwie murowane owczarnie z przyległymi wybiegami dla bydła.
Folwark w Tarnówku istniał już w XVIII w. W 1 poł. XIX w. majątek należał do rodziny Beyer, zarządców domeny państwowej w Mironicach. W latach 1922-1945 właścicielem folwarku był Lebrecht von Klitzing, młodszy syn Georga – właściciela majątku ziemskiego w pobliskich Sosnach. Dokonał on przebudowy i rozbudowy tutejszego dworu oraz zmodernizował folwark. Po 1945 r. majątek został znacjonalizowany i wchodził w skład gospodarstwa w Sosnach, a następnie w Stanowicach i Baczynie. W 1960 r. dwór został wyremontowany i adaptowany do funkcji ośrodka kolonijnego, który istniał tutaj do końca lat 80. XX w. Obecnie zespół folwarczny z dworem i parkiem jest własnością prywatną. Założenie nie jest użytkowane, a rozpoczęty kilka lat temu remont dworu nie został do dnia dzisiejszego ukończony.
Park dworski w Tarnówku został założony w pocz. XX w. i zajmuje obszar ok. 1,5 ha. W kompozycji parku można wyodrębnić polanę, wypełniającą wnętrze założenia od strony elewacji pn. – ogrodowej dworu, w otoczeniu której rośnie drzewostan, tworzący nieregularny, swobodny układ nasadzeń. W latach 30. XX w. zadrzewienie lipowe przy dworze wzbogacono drzewami iglastymi (jodłami, świerkami). Wsch. oraz pn.-wsch. obszar parku zajmuje sad z warzywnikiem, w obrębie którego stała niegdyś altana ogrodowa. W pn.-zach. części parku znajduje się niewielki, owalny staw bezodpływowy, porośnięty kępami starych wierzb i topolami. Historyczny drzewostan parku został silnie przetrzebiony i zachował się jedynie reliktowo. Starodrzew parku reprezentują pojedyncze okazy lipy drobnolistnej (Tilia cordata), rosnące wokół dworu, wiekowy kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum) oraz daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii). Na terenie parku pozostałą grupę różnowiekowych drzew, stanowią buki pospolite (Fagus sylvatica) oraz brzozy brodawkowate (Betula pendula), rosnące w skupiskach i szpalerach, wzdłuż pn.-wsch. granicy założenia. Wtórnie, w okresie powojennym, wprowadzono nasadzenia topolowe, po zach. stronie budynku dworu, w formie osłony szpalerowej. Poszycie parku tworzą w znacznej mierze krzewy lilaka pospolitego (Syringa vulgaris) i śnieguliczki białej (Symphoricarpos albus).
Układ kompozycyjny założenia jest czytelny wraz z historycznymi granicami. Drzewostan parku został zubożony i posiada nieliczny starodrzew. Nie zachował się pierwotny przebieg dróg i ścieżek parkowych. Wskutek, masowych wycinek drzew i wprowadzenia dowolnych nasadzeń topoli, kompozycja parku została znacząco zmieniona. Wskazana jest pełna rewaloryzacja założenia z odtworzeniem historycznej kompozycji parku, w oparciu o przekazy archiwalne oraz uzupełnienie ilościowe i gatunkowe drzewostanu.