Dawne kolegium jezuickie usytuowane jest w obrębie starego miasta na Placu Farnym. Pierwsi jezuici pojawili się we Wschowie w 1720 roku. Sprowadził ich do miasta proboszcz parafii św. Stanisława Biskupa, kanonik Karol Poniński herbu Łodzia. Po przejęciu w 1727 roku budynku mennicy miejskiej, zniszczonej w pożarze w 1685 roku, i przylegającego do niej terenu przy murze miejskim, jezuici przystąpili do budowy kolegium. W kronice klasztornej podano rok 1729, jako datę otwarcia kolegium. Wkrótce jednak przystąpiono do rozbudowy szkoły. Ostateczny kształt obiekt uzyskał w 1751 roku. Kolegium jezuickie we Wschowie działało do momentu kasacji zakonu przez papieża Klemensa XIV w 1773 roku. Później obiektem władała Komisja Edukacji Narodowej. W 1774 roku szkoła zatrudniała 4 nauczycieli, byłych jezuitów, do szkoły uczęszczało około 150 uczniów. W 1793 roku Wschowa znalazła się pod zaborem pruskim, a obiekt przejęto na cele wojskowe. W latach 1947-56 w budynku dawnego kolegium czynne było Niższe Seminarium Duchowne, a w kolejnych dziesięcioleciach mieściły się tu biura oraz mieszkania komunalne. W maju 2006 r., w wyniku pożaru, budynek został częściowo zniszczony. Skrzydło południowe kolegium uległo niemal całkowitej destrukcji, w całości pozostały jedynie mury zewnętrzne i częściowo wewnętrzne, zniszczony został dach, drewniane stropy kondygnacji nadziemnych i stropy piwnic. Po pożarze w 2006 roku odbudowano dach i stropy na piętrze części środkowej budynku, skrzydło południowe pozostawało ruiną. W 2009 roku przystąpiono do prac budowlanych i konserwatorskich, związanych z odbudową całego obiektu. Prace poprzedzone zostały badaniami konserwatorskimi, architektonicznymi i archeologicznymi. Uzyskane podczas badań informacje pozwalają stwierdzić, że budynek dawnego kolegium swoją formę zawdzięcza licznym przebudowom oraz przemianom otoczenia, jakie miały miejsce na przestrzeni od okresu późnego średniowiecza. Podczas badań stratygraficznych tynków zewnętrznych odsłonięto fragmenty murów i spoin, które wskazują na XVI-wieczną genezę niektórych części budynku, odkryto również relikty tynków XVIII-wiecznych. W trakcie prac wewnątrz budynku w dwóch pomieszczeniach na II kondygnacji odsłonięto polichromie, stanowiące prawdopodobnie pierwotny wystrój wnętrz. Obecnie kolegium prezentuje styl skromnego baroku, a jego detal architektoniczny sugeruje wzorowanie się na wystroju elewacji sąsiadującego z nim kościoła farnego. Budynek założony na łuku nieregularnym od strony zachodniej posiada dwa poprzeczne, dostawione pod kątem skrzydła na krańcach. Fasada, z dwoma barakowymi portalami, jest dwukondygnacyjna, piętnastoosiowa, artykułowana pilastrami.
W 2013 roku odrestaurowany obiekt przekazano na potrzeby Miejskiej Biblioteki Publicznej i Muzeum Ziemi Wschowskiej.
