Historia założenia dworskiego sięga lat 40-tych XVIII wieku, gdy właścicielem Zaboru został Fryderyk August von Cosel. Najwcześniejszym przekazem ikonograficznym dotyczącym ogrodów jest rysunek F.B. Wernhera. Przekazuje nam wygląd osiowego założenia ogrodowego rozciągającego się na płd. – wsch. od pałacu i oddzielonego od niego jednym z ramion fosy, przez które przerzucony był mostek. Na wprost mostku rozciągała się prowadząca przez cały teren ogrodu, szeroka aleja spacerowa, która poza obszarem ogrodowym, jako oś widokowa kompozycji wiodła w stronę jeziora. Na tym odcinku była ona obsadzona drzewami, prawdopodobnie lipami, które (odnowione) znajdują się tam do dziś.
Ze starego drzewostanu zachowały się dwie pomnikowe lipy nad jeziorem. Pozostałe są uzupełnieniami układu dokonanymi w ciągu ostatnich 50-60 lat. Granica płd.-zach. założenia wyznaczona była rowem wodnym, wschodnią stanowił mur, a zachodnią szeroka aleja ujęta żywopłotem. Aleja spacerowa, przecinająca się z trzema poprzecznymi posiadała po obu stronach ozdobne partery kwiatowe. W miejscach skrzyżowania alei znajdowały się dwie fontanny. Uzupełnienie tego salonu ogrodowego stanowiły dwie rzeźby umieszczone na pierwszej alei poprzecznej. Po obu stronach kwater osi środkowej ciągnęły się ogrody boczne wzdłuż dwóch większych alei zakomponowane na planie trójkątów i kwater wyznaczonych przez żywopłoty. Tak wyglądało założenia ok. 1760 roku. Z pierwotnego układu zachowała się do chwili obecnej fosa otaczająca zamek, kanał zamykający ogród od strony płd.-wsch., częściowo aleja na osi centralnej. Prawdopodobnie jeszcze pod koniec XVIII w. zaczęto przekształcać barokowy ogród w park. Do tej fazy należą najstarsze dwustuletnie drzewa, głównie dęby i lipy.
