Skarb złotych bransolet z Kuźnicy Głogowskiej

 Na początku kwietnia bieżącego roku Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Zielonej Górze powiadomiony został o odkryciu złotego skarbu w kompleksie leśnym przylegającym do miejscowości Radzyń w gminie Sława. Odkrytego skarbu bransolet nie można powiązać z żadnym, znanym do tej pory, stanowiskiem archeologicznym.  Z uwagi na podejrzenie, że odkryte przedmioty stanowią część większego depozytu, na zlecenie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Stowarzyszenie Naukowe Archeologów Polskich Oddział Lubuski przeprowadziło rozpoznawcze badania archeologiczne w okolicach miejsca znalezienia zabytków. Niestety badania przyniosły wynik negatywny, a tajemnica zdeponowania lub zgubienia artefaktów wciąż pozostaje zagadką. Zabytki zachowały się w bardzo dobrym stanie. Wykonano je z podwójnego drutu złotego o owalnym lub okrągłym przekroju. Jego średnica wynosi około 0,1 cm. Z jednej strony drut jest skręcony i dodatkowo utworzono z niego 7 pętelek. Wymiary obu zabytków są zróżnicowane. Większa bransoleta ma 7,6 cm wysokości, a średnica jej zwoju wynosi 6,4 cm. Wysokość mniejszej wynosi 6,3 cm, a średnica zwoju jest mniejsza o 0,6 cm. Artefakty związane są z osadnictwem ludności kultury łużyckich pól popielnicowych. Trudno je jest dokładnie datować. Podobne, niemal identyczne zabytki występują w inwentarzach związanych z tą kulturą pochodzących zarówno z epoki brązu, jak i okresu halsztackiego. Przy czym trzeba zauważyć, że żadna znana, analogia nie ma charakterystycznego zakończenia w postaci 7 pętelek. Podobne ozdoby wykonane ze złotego drutu pochodzą ze skarbu odnalezionego w Eberswalde, datowanego na IX w. p.n.e., a więc na V okres epoki brązu. Zostały one zdeponowane wraz z innymi przedmiotami w naczyniu ceramicznym. Podobne zabytki, tylko mniejszych rozmiarów pochodzą z badań grodziska ludności kultury łużyckiej w Wicinie, stan. 1, woj. lubuskie. Określane są one tam jak spiralne ozdoby włosów. W większości przypadków średnica ich zwoju jest mała i dochodzi do 3 cm. Są jednak i egzemplarze większe, o średnicy wynoszącej lub przekraczającej 5 cm, które zdaniem archeologów badających kompleks osadniczy w Wicinie, mogły pełnić rolę dziecięcych bransoletek. Wszystkie te przedmioty datowane są na okres halsztacki, dokładniej na przedział między połową VIII, a połową VI w. p.n.e. Nowopozyskany zespół przedmiotów posiada znaczną wartość  artystyczną oraz poznawczą w odniesieniu do wiedzy na temat pradziejowej biżuterii, jak i złotnictwa w dobie epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Na wyróżnienie i uznanie zasługuje obywatelska postawa znalazcy, dzięki której odkryty skarb przyczyni się do wzbogacenia wiedzy dotyczącej kultur pradziejowych na Ziemi Lubuskiej. W celu jego nagrodzenia, Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków skierował do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wniosek o przyznanie nagrody za przypadkowe znalezienie zabytków archeologicznych.