Zbudowany w 1837, jako ewangelicki, w stylu klasycystycznym z fundacji Israela Mosesa Henocha, wg proj. K. F. Schinkla. Kościół jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z wieżą od zachodu, nakryty dachem dwuspadowym. Opięte emporami wnętrze, przekryte jest stropem.
Został zbudowany ok. 1925, na zrębach budowli z XIX w. Jest murowany, na planie prostokąta, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym. Oś fasady zaakcentowana została pozornym ryzalitem z loggią, zwieńczonym szczytem. Elewacje zdobione są sztukatorską dekoracją z motywem kiści winogron, ptaków i kwiatów.
Zbudowany w XV w., został w 1. poł. XVI w. przekształcony we wnętrzu, a w 1876 gruntownie przebudowany w duchu neogotyku. Jest orientowany, murowany z kamienia i cegły, jednonawowy, z zachowanym w pierwotnej formie, zamkniętym trójbocznie, oskarpowanym prezbiterium, zakrystią od północy, kruchtą od południa i wieżą od zachodu. Nad prezbiterium
Barokowy kościół, pierwotnie ewangelicki, został zbudowany w latach 1696–1711 przez majstra Jana Karola Matuszka, wg proj. Bernarda Riegelana. Był restaurowany w XIX w. oraz w 1965 i 1983. Jest orientowany, murowany, jednonawowy z transeptem, prezbiterium szerokości nawy zamkniętym trójbocznie, półkolistą absydą od wschodu i wieżą, wtopioną w korpus, od zachodu.
Jest jedyną pozostałością po założeniu pałacowym Schönaichów. Park, zaprojektowany przez Eduarda Petzolda, powstał w 2. poł. XIX w. Jest wielohektarową kompozycją krajobrazową, wykorzystującą naturalne elementy środowiska, w tym rzekę Lubszę.
Został zbudowany w XV w., jako salowy z trójbocznym zakończeniem od wschodu. Po gruntownej przebudowie w 1770 otrzymał kształt barokowy. Nieużytkowany od 1945 popadł w zaniedbanie bliskie ruinie. Murowany z kamienia i cegły, jest orientowany, salowy, na planie czteroboku o dłuższych bokach wykreślonych faliście, z kruchtą od północy, przesklepioną gwiaździście,
Wzniesiona w 1. ćw. XIX w., murowana, parterowa, nakryta dachem naczółkowym.
Zbudowany w 1912, jako ewangelicki, otrzymał architekturę wzorowaną na stylu barokowym. Jednonawowy na planie prostokąta, z wieżą wtopioną w zachodnią część budowli.
Zbudowany w kon. XVIII w., posiada znamiona stylu klasycystycznego. Po pożarze w 70. latach XX w. został odbudowany w pierwotnej postaci. Jest murowany, na planie prostokąta, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem mansardowym. Pośrodku dłuższych boków występują pozorne ryzality, przechodzące w wystawki.
Zbudowany w 1780 w konstrukcji szkieletowej, jako ewangelicki, w nowszych czasach został otynkowany. Jest małą, w założeniu prostokątną budowlą, nakrytą dachem dwuspadowym z drewnianą wieżą wtopioną w jego zachodnią część.
