Mimo tak przyjętej nazwy, była to pierwotnie karczma, a obecnie jest budynkiem mieszkalnym. Obiekt powstały w kon. XVIII w., był remontowany w XIX i XX w. Jest murowany, prostokątny w rzucie, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym. W pomieszczeniach parteru występują sklepienia kolebkowe z lunetami oraz stropy belkowe. Skromną architekturę budowli urozmaica
Zbudowany w XV w., został w następnym stuleciu powiększony o zakrystię i kruchtę, a w XVIII w. przekształcono okna. Gotycka świątynie jest orientowana, murowana z kamienia, jednoprzestrzenna o trójbocznym zamknięciu od wschodu, z zakrystią i kruchtą od północy i wieżą od zachodu. Wnętrze przekryte jest renesansowym stropem skrzyniowym, zdobionym malowaną
Położona za murami miasta, ok. 300 m na zachód od rynku, była wolno stojącym elementem książęcego zamku, wzniesionego zapewne przez Henryka III głogowskiego (1274–1309), na miejscu grodu. Obiekt o czworobocznym założeniu, zniszczony pożarami w 1597 i 1631 popadł w ruinę stając się źródłem pozyskiwania materiału budowlanego, a w 1701 został
Zbudowana w pocz. XIX w., klasycystyczna, jest budowlą murowaną, prostokątną w planie, parterową, nakrytą dachem naczółkowym z oknem powiekowym nad wejściem.
Wzmianka o kościele z 1311, ufundowanym przez księcia Przemka może dotyczyć obecnej świątyni, w nowszych czasach gruntownie przebudowanej. W latach 1539–1668, gdy był w rękach ewangelików, został powiększony przez poszerzenie nawy w kierunku północnym. Spalony w 1631 do 1672 pozostawał w ruinie. Uszkodzony pożarem w 1724 został szybko odbudowany. Był
Położony nad Nysą Łużycką przy przeprawie ważnego w średniowieczu traktu solnego, Przewóz przeszedł kolejne etapy rozwoju, od grodu strzegącego przeprawy, powstałej przy nim osady targowej, do racjonalnie rozplanowanego miasta lokowanego w 2. poł. XIII w. z inspiracji książąt głogowskich, Konrada I lub Henryka III. W XIV–XV w. Przewóz podlegał okresowo
Wzniesiony w 1776, jako ewangelicki, był konstrukcji szkieletowej lecz w 1978 został przemurowany i otynkowany. Budowla jest orientowana, jednonawowa z przedsionkiem od południa, nakryta dachem czterospadowym. Nad przedsionkiem posadowiona jest czworoboczna wieża konstrukcji słupowej, oszalowana deskami, zwieńczona hełmem ostrosłupowym.
Zbudowany w ostatniej ćw. XIX w., mimo wielu remontów (1910, 1923) i powojennych przekształceń, pałac zachował zasadnicze cechy rezydencji eklektycznej, nawiązującej stylowo do gotyku i renesansu. Obiekt jest murowany, w podstawowym trzonie na planie prostokąta, z licznymi przyległymi aneksami w postaci ryzalitów, wież i tarasów. Trzykondygnacyjny korpus główny przewyższają wtopione
Zbudowany w 1769, barokowy, od 1945 jest opuszczony i zaniedbany. Częścią ołtarzową skierowany na zachód, murowany , salowy, od zachodu zamknięty trójbocznie, z zakrystią od południa, nakryty dachem dwuspadowym. Opodal kościoła stoi dawna plebania ewangelicka, barokowa z 1770, prostokątna w planie, parterowa, nakryta dachem mansardowym z wystawką nad wejściem.
Wzniesiony w kon. XIII w., został w późnym średniowieczu powiększony o wieżę, a w czasach nowożytnych o zakrystię. Był wielokrotnie remontowany m.in. w 80. latach XX w. Jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z czterobocznym prezbiterium, zakrystią od północy i wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi (wieża z izbicą czterospadowym).
