Szlachecka siedziba, wzniesiona w XVII w. przez rodzinę von Dallwitz, została w XIX w. przebudowana. Opuszczona od 1945, popadła stopniowo w ruinę. Zachowały się piwnice, mury parteru i częściowo drugiej kondygnacji oraz trzykondygnacyjne, cylindryczne wieże w narożnikach wschodniej elewacji, nakryte stożkowymi dachami. Po zachodniej stronie założenie znajdują się dwie parterowe,
W obecnej neoklasycystycznej postaci pałac ukształtowany został ok. poł. XIX w. przez gruntowną przebudowę barokowego dworu z XVII w., z którego zachowane są piwnice i zręby ścian. Od 1960 obiekt jest opuszczony i zaniedbany. Murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, nakryty niskim dachem czterospadowym. Elewacje z neoklasycystycznym wystrojem sztukatorskim, zaakcentowane są
Zbudowany w 1. poł. XIX w., jest murowany, prostokątny w rzucie, trzykondygnacyjny nakryty dachem dwuspadowym z ażurową wieżyczką w kalenicy.
Zbudowany ok. 1850 w stylu neoklasycystycznym, zachował pierwotny wygląd zewnętrzny, przy pewnych przeobrażeniach wnętrz. Był remontowany w 60. latach XX w., a w latach 2002–2004 zaadaptowany na pensjonat. Jest murowany, na planie prostokąta z wtórnymi oficynami przy krótszych bokach, dwukondygnacyjny (oficyny parterowe) nakryty niskim dachem dwuspadowym. Fasadę zdobi czterokolumnowy portyk
Został zbudowany w 1816, jako ewangelicki, wg projektu Karola F. Schinkla. Orientowany, konstrukcji szkieletowej, jednoprzestrzenny na planie wydłużonego prostokąta, w bryle imitujący formą bazyliki. Nad zachodnią partią kalenicy znajduje się wieżyczka. Wnętrze kościoła przekryte jest stropem.
Folwark klasztorny istniał w Osiecku zapewne od średniowiecza. W 1704 opat bledzewski Jan Gurowski przekazał go grangii w Rokitnie. Po kasacie klasztoru w 1835 jego dobra stały się domeną państwową. Od 1845 dzierżawcą folwarku był ziemianin Alkiewicz, z osobą którego należy wiązać budowę dworu. Bezstylowy obiekt jest murowany, prostokątny w
Od 1360 Osiecko było własnością klasztoru cystersów w Bledzewie. Z fundacji konwentu powstała też tutejsza świątynia. Średniowieczny kościół został w XVIII w. przebudowany, w 1804 powiększony o wieżę, a w 1888 o absydę prezbiterialną. Jest orientowany, murowany, jednonawowy z pięcioboczną absydą, zakrystią od północy i wieżą od zachodu. Zakrystia ma
Wieś należała do klasztoru cystersów w Gościkowie i pierwszy kościół, wzmiankowany w 1426, powstał z fundacji konwentu. Tamta świątynia, jak też następna wzniesiona w 1666 miały konstrukcję szkieletową. Obecny neogotycki kościół, zbudowany w latach 1871 – 1872, jest orientowany, murowany z cegły, jednonawowy z pięcioboczną absydą prezbiterialną. Nawę nakrywa dach
Średniowieczny kościół, wzmiankowany w 1240, został w 1795 gruntownie przebudowany, otrzymując architekturę klasycystyczną. Był remontowany w 1971 i 1994–1999. Jest orientowany, murowany, jednonawowy z prostokątnym w rzucie prezbiterium, do którego przylegają zakrystia od północy i analogiczna lokalność od południa. Przy nawie znajdują się kruchta od południa i wieża od zachodu.
Miejscowość o nazwie Sarnowo przekazał Henryk Brodaty klasztorowi cysterek w Trzebnicy. W 1246 Przemysław I nadał jej prawa miejskie, potwierdzone w 1262 przez Przemysława Pobożnego. W XV w. przyjęła się inna nazwa miasteczka – Ołobok, od płynącej tutaj rzeki. Położenie na uboczu głównych traktów oraz bliskość Świebodzina sprawiły, że Ołobok
