Jeden z trzech folwarków w Ochli kupił w 1788 od rodziny von Unrugh komisarz sądowy z Zielonej Góry – Johann Schneider, który wzniósł sobie tutaj rezydencję. W latach 1968–1972 pałac zaadoptowano na mieszkania, zmieniając znacznie układ wnętrz. Klasycystyczna budowla jest murowana, prostokątna w planie, dwuipółtraktowa, piętrowa, nakryta dachem czterospadowym. Fasadę
Barokowa rezydencja, powstała w latach 1684–1687 staraniem Otto Fryderyka von Unrugha. Wielokrotne remonty, m.in. W 1770 oraz w 70. i 90. latach XX w. nie zmieniły bryły ani układu wewnętrznego budowli, murowanej, prostokątnej w rzucie, dwutraktowej, piętrowej, nakrytej dachem czterospadowym. W układzie wnętrz z wydzielonym westybulem w sieni oraz apartamentami
Zbudowany w XIV w., został w XV w. powiększony o zakrystię, w XVIII w. o kruchtę i w 1981 o wieżę. Wielokrotnie remontowany. Od 1525 do 1654 był w rękach ewangelików. Jest orientowany, murowany z kamienia i rudy darniowej, salowy z trójbocznym zamknięciem od wschodu, zakrystią od północy, kruchtą od
Wieś posiadała kościół już w XIII w., o czym świadczy pochodzący stąd romański dzban znajdujący się obecnie w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. Obecna świątynia zbudowana została w latach 1882-1886 w wyniku stopniowej wymiany konstrukcji szkieletowej budowli z 1701, na murowaną. Zachował się dzwon z 1494 oraz barokowe
Zbudowana ok. 1840, o kamiennej architekturze stylowo nawiązującej do gotyku i klasycyzmu, założona jest na rzucie kwadratu, piętrowa, nakryta dachem namiotowym.
Został zbudowany ok. 1700, gdy tutejszymi dobrami władała rodzina von Stentsch. W XIX w. był remontowany i powiększony o przybudówkę. Drobne remonty przeprowadzono także w 50. i 80. latach XX w. Obiekt jest murowany, prostokątny w planie, z ryzalitem od północy, pozornym ryzalitem od południa i przybudówką parterową od zachodu,
Obecny eklektyczny kształt dwór uzyskał ok. 1900 w wyniku przebudowy siedziby z 1831. Jest murowany, prostokątny w planie z płytkimi ryzalitami na osi poprzecznej, parterowy z mezzaninem, nakryty dachem naczółkowym. Fasadę wzbogaca piętrowy ryzalit, zwieńczony dekoracyjną wystawką.
Położony na wzgórzu w znacznym oddaleniu od rynku, pierwotnie związany był z grodem i osadą targową. W obecnej postaci ukształtowany w wielokrotnych przebudowach, zawiera relikty murów romańskich i gotyckich. Opuszczony od 1945, został w latach 1981–1984 odbudowany i powiększony o nową, dużą część, zaprojektowaną przez Aleksandra Holasa. Stara część jest
Usytuowana obok kościoła, budowla wygląda bardziej na siedzibę szlachecką niż na plebanię, bo też tutejszy proboszcz, obok kościelnej, pełnił także funkcję zarządcy dóbr klasztornych w Nowogrodzie i okolicznych wsiach: Popowicach, Sobolicach, Starej Klępinie i Łęczynie. Pierwotnie plebania miała konstrukcję szkieletową. W latach 1697-1699 wzniesiona została obecna, przebudowana po uszkodzeniu przez
Położony nad Bobrem, w odległości ok. 1,5 km od miasteczka, powstał w latach 1217– 1227, jako prezbiterialna część planowanego kościoła klasztornego, budowę którego zaniechano wobec starań o translokację konwentu do Żagania. Po 1284 wzniesiona część stała się kościołem parafialnym. W 1693 zburzono romańską absydę zastępując ją krótkim prezbiterium o poligonalnym
