Powstał w latach 1732–1735, jako rezydencja władającej miastem rodziny von Barwitz, wzniesiony na miejscu zniszczonego pożarem zamku, wzmiankowanego w 1468. W latach 1957–1959 pałac został zaadaptowany na Dom Dziecka. Obecnie stanowi własność prywatną. Barokowa budowla, murowana, założona jest na planie wydłużonego prostokąta z bocznym skrzydłem od południa, ustawionym pod kątem
Pierwotnie ewangelicki, późnoklasycystyczny, wzniesiony w latach 1834–1836. Po 1945 służył za magazyn. Przekazany parafii został odbudowany i konsekrowany w 1991. Kościół jest murowany z cegły, otynkowany, orientowany, założony na planie wydłużonego prostokąta, z wydzieloną wewnętrznie częścią prezbiterialną, z czworoboczną wieżą od zachodu. Nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze nakryte jest stropem drewnianym.
Wzmiankowany w 1404, do czasu reformacji podlegał diecezji poznańskiej. W latach 1524–1654 był w rękach ewangelików. Ok. 1600 kościół został przebudowany – poszerzono nawę na południe. Był wielokrotnie remontowany, m.in. W 1654, 1721 i po pożarze 1765, gdy przy odbudowie otrzymał barokowe sklepienia. W 1830, 1889 i 1957 poddany był
Lokowana zapewne przez księcia Konrada I głogowskiego, Sława wzmiankowana jest w 1312, jako siedziba okręgu. W 1468 książę Henryk XI sprzedał miasto Melchiorowi Rechenbergowi. Od 1664 do 1887 było w posiadaniu rodziny von Barwitz. Położona nad dużym jeziorem, przy skrzyżowaniu lokalnych traktów Sława była ośrodkiem wymiany handlowej dla okolicy. Rozwinął
Usytuowany na rynku, neorenesansowy wzniesiony został w 1841 wg proj. Friedricha Augusta Stülera. Jest murowany, prostokątny w planie, z aneksami przy krótszych bokach i ryzalitem wieżowym na osi dłuższego boku, trzykondygnacyjny (aneksy dwukondygnacyjne), nakryty dachami płaskimi. Elewacje artykułowane rytmem otworów okiennych, ujęte są w narożach rodzajem smukłych, częściowo wtopionych kolumienek.
Neorenesansowy, zbudowany w latach 1846– 1854, jako ewangelicki, jest murowany, jednonawowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium skierowanym na północ, z wieżą przy elewacji południowej (frontowej) – ośmioboczną, wysmukłą, zwieńczoną płasko ze sterczynami.
Zbudowany wkrótce po lokacji miasta kościół farny (wzmiankowany w 1328) został w 1400 strawiony ogniem. Na miejscu odbudowanego po tym pożarze, zapewne drewnianego, wzniesiono pod kon. XV w. obecny kościół. Uszkodzony pożarami w 1624 i 1712 utracił prawdopodobnie sklepienia. W latach 1861–1863 został gruntownie przebudowany w duchu neogotyku. Wymieniono górne
Osadę targową powstałą w XII w. obok przeprawy przez Wartę dwóch szlaków handlowych, z Wrocławia i Poznania do Szczecina, przed 1295 zreformował Przemysław II, lokując ją na prawie polskim. Otrzymane w 1306 przywileje na wzór magdeburskich potwierdził Władysław Jagiełło po pożarze miasta w 1400. Średniowieczne założenie owalnego kształtu, z regularną
Wzmiankowany w 1375, lecz obecny powstał w 1728, jako ewangelicki. Barokowa budowla jest orientowana, murowana, salowa z trójbocznym zamknięciem od wschodu, z zakrystią od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachem wielospadowym. Wnętrze, przekryte stropem, posiada wyposażenie barokowe z czasu budowy kościoła.
Wzniesiony ok. poł. XIX w., prezentuje architekturę eklektyczną z ukłonem ku gotykowi. Jest murowany, na planie prostokąta z ryzalitami na osi poprzecznej, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym ujętym w szczyty schodowe.
