Zbudowany w XIV w. (wzmiankowany w 1381), został w XV w. powiększony o wieżę, zwieńczoną hełmem z latarnią w 1750, restaurowany w 1905. Od początków reformacji do 1945 był w posiadaniu ewangelików. Gotycka świątynia jest orientowana, murowana z kamienia, jednonawowa z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, zakrystią od południa i wieżą od
Początek budowli dała wieża rycerska, otoczona fosą, wzniesiona ok. 1400, zapewne dla Niclasa Unruha. Mury wieży tkwią w zachodniej części obecnego dworu, powstałego w XVI w. przez rozbudowę wieży. W 1651 przekształcono układ wnętrz, a w kon. XIX w. obniżono dwór o jedną kondygnację i nakryto dachem mansardowym. W czasie
Kościół powstał ok. 1600 w wyniku gruntownej przebudowy starszej świątyni, wzmiankowanej w 1295. Renesansowa budowla jest orientowana, murowana, jednonawowa, z zamkniętym prosto prezbiterium, zakrystią od północy, kruchtą od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuspadowymi. Wnętrze przekryte sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi, ma wyposażenie barokowe, a z czasów wcześniejszych gotycką rzeźbę Matki
Zbudowany w XVIII w. na zrębach kościoła wzmiankowanego w 1376, został powiększony o wieżę w kon. XIX w.; remontowany w 1963. Barokowa budowla jest orientowana, murowana, jednonawowa z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, zakrystią od północy i neogotycką wieżą od zachodu. Barokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z czasu budowy kościoła. Z czasów wcześniejszych
Jest to najpotężniejszy kompleks fortyfkacji w Europie, zbudowany przez Niemców w 30. i 40. latach XX w. Linia umocnień długości ponad 80 km ciągnie się od Odry koło miejscowości Nietkowice do Warty opodal Skwierzyny. Trzonem systemu, w paśmie od Boryszyna do Kęszycy, jest zespół bunkrów z pancernymi kopułami, połączonych podziemnymi
W Międzyrzeczu istnieje duży zespół zabytkowej zabudowy mieszkalnej. Najstarsze domy, wzniesione po pożarze miasta w 1827, skupione na obszarze starego ośrodka, tworzą zwarte ciągi przy rynku i sąsiednich ulicach. Posiadają znamiona stylowe późnoklasycystyczne, są murowane, piętrowe, sytuowane kalenicowo, nakryte wysokimi dachami dwuspadowymi, często z wystawkami bądź oknami powiekowymi. Fasady licznych
Została wzniesiona w XVIII w., przebudowana w XIX i XX w. Zatarciu uległ układ wnętrz, lecz zachował się pierwotny kształt bryły. Jest budowlą murowaną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, parterową, nakrytą dachem dwuspadowym. Na osi dłuższych elewacji występują okazałe wystawki.
Wobec zniszczenia zamku, który był siedzibą starostwa międzyrzeckiego, za sprawą starostów Mikołaja Radomickiego i Stanisława Jabłonowskiego wzniesiono na podzamczu nową rezydencję z oficyną. Po 1793 rząd pruski sprzedał zamek i budynki starostwa, które prywatny właściciel zespolił w XIX w. łącznikiem i przeznaczył na browar. W latach 1960–1964 obiekt został wyremontowany
Usytuowany jest w widłach rzek Obry i Paklicy, na miejscu grodu wniesionego w zaraniu państwowości polskiej. Położony na rubieżach państwa, gród strzegł granic przed Niemcami i Pomorzanami. Od poł. XIII w., po utracie Lubusza, był najbardziej wysuniętą na zachód warownią polską. Ok. poł. XIV w., wykorzystując wały grodu, zbudowano zamek.
Powstała w 1824, wzniesiona na miejscu poprzedniej, zniszczonej pożarem. Klasycystyczna, murowana, prostokątna w planie, nakryta jest dachem naczółkowym. Elewacje boniowane, rozczłonkowane pilastrami, mają dwie kondygnacje okien, z których górne są koliste. Wnętrze pozbawione zostało wyposażenia po 1935, gdy Niemcy przewieźli międzyrzeckich Żydów do granicy z Polską w rejon Zbąszynia. Od
