Wzniesiony w kon. XIII w., był przebudowany w 1746 (obniżenie dachu); opuszczony od 1945, został odbudowany w 1970, a w 2004 poddany restauracji i konserwacji. Od pocz. reformacji do 1945 należał do ewangelików. Późnoromański kościół jest orientowany, zbudowany z granitowych ciosów z użyciem cegły, salowy na planie prostokąta, nakryty dachem
Barokowy, wzniesiony w 1732 z fundacji Kittlitzów, jako ewangelicki. Opuszczoną i zdewastowaną świątynię odbudowano w latach 1982–1984. Jest budowlą murowaną, oktogonalną w planie, z pięcioboczną absydą od zachodu i cylindryczną klatką schodową od północy. Wnętrze przekryte jest kopułą, na zewnątrz uformowaną w wieloboczny dach mansardowy z latanią i baniastym hełmem.
We wsi o rodowodzie średniowiecznym, w XVIII w. Kittlitzowie wznieśli okazały pałac, zniszczony w 1945 i rozebrany. Po barokowym założeniu zachował się rozległy park krajobrazowy. W XIX w., za sprawą powstałej huty, Małomice przekształciły się w osiedle przemysłowe, które w 1959 otrzymało prawa miejskie.
Wzniesiony w czwartej ćwierci XVIII w., w stylu klasycystycznym, został w latach 1993– 1995 starannie wyremontowany z przeznaczeniem na pensjonat. Jest murowany, założony na planie prostokąta, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym. Na osiach fasady i elewacji tylnej występują ryzality zwieńczone trójkątnymi przyczółkami. W otoczeniu dworu znajduje się park krajobrazowy.
Zbudowany ok. 1840, jest murowany, prostokątny w planie, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym.
Powstał w 1867, z fundacji dziedziczki miejscowych dóbr – Nymphii Kęszyckiej. Neogotycka świątynia jest orientowana, murowana z cegły, jednonawowa z transeptem, kaplicą od południa i wieżą od zachodu, nakryta dachami dwuspadowymi z sygnaturką na skrzyżowaniu z transeptem. Czterokondygnacyjną wieżę wieńczy wysoki hełm ostrosłupowy.
Został zbudowany w 1909 na miejscu kościoła konstrukcji szkieletowej z 1778, prawdopodobnie jako jego murowana replika. Jest salowy, od wschodu zakończony trójbocznie, z wieżą wtopioną w zachodnią część wielospadowego dachu. Wieżę nakrywa kopulasty hełm zwieńczony smukłą latarnią.
Architektura obiektu wskazuje, że powstał on ok. 1900 i przetrwał w pierwotnej postaci. Eklektyczna budowla jest murowana, założona na planie trzech przyległych do siebie prostokątów. W trzyosiowej części środkowej pałac ma dwie kondygnacje i nakryty jest dachem czterospadowym o wydatnych okapach. Parterowe partie boczne, w fasadzie cofnięte nieco od głównego
Zbudowany został w 1899 w stylu neogotyckim, jako protestancki. Po II wojnie światowej był opuszczony do roku 1952, kiedy przekazano go społeczności łemkowskiej. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z krótkim czworobocznym prezbiterium i prostokątną w planie wieżą od zachodu. Prezbiterium ma sklepienie krzyżowe, nawa strop drewniany. Na zewnątrz
Wzniesiony w pocz. XIV w., został przebudowany w 1411 i ponownie w latach 1936–1938, gdy dostawiono wieżę. Jest budowlą orientowaną, gotycką (w korpusie wieżowym neoromańską), murowaną z kamienia i rudy darniowej, jednonawową, z prezbiterium prostokątnym w rzucie, zakrystią od północy oraz wieżą z bocznymi aneksami i przedsionkiem od zachodu, nakrytą
