Zbudowany w 2. poł. XVIII w., staraniem rodziny Żychlińskich, był remontowany w XIX w., a w 80. latach XX w. zaadaptowany na pensjonat. Wzniesiony jest w konstrukcji szkieletowej na murowanym, wysokim podpiwniczeniu, prostokątny w planie, dwutraktowy, nakryty dachem mansardowym. Na osi centralnej dłuższych boków występują pseudoryzality, od strony fasady z
Wzniesiony w 1776, jako protestancki, na miejscu wzmiankowanego w 1308. Był remontowany w 2007. Jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy z wielobocznym zakończeniem od wschodu. Bryłę kościoła urozmaica sygnaturka w kalenicy dachu.
W Grabiku są dwa dwory, położone w centrum wsi. Starszy z nich, usytuowany po wschodniej stronie torów kolejowych, pochodzący z ok. 1880, jest prostokątny w planie, z pozornymi ryzalitami pośrodku dłuższych boków oraz aneksami i wieżą przy bokach krótszych, piętrowy, nakryty dachem dwuspadowym. Drugi z obiektów, stojący po zachodniej stronie
Wzniesiony w kon. XVIII w., posiada pewne znamiona stylowe klasycyzmu. W nowszych czasach został powiększony o szeroką wystawkę, w mansardzie fasady. Obiekt, na planie prostokąta, jest parterowy, podpiwniczony, nakryty dachem mansardowym. Fasadę urozmaica umieszczony centralnie pięcioosiowy ryzalit przechodzący nad gzymsem wieńczącym w wystawkę.
Usytuowana w linii ogrodzenia przykościelnego placu, służyła być może, jako mieszkanie osoby związanej z obsługą kościoła. Zbudowana prawdopodobnie w średniowieczu, nadbudowana w czasach nowożytnych, jest murowana, w rzucie kwadratowa, piętrowa.
Późnogotycka świątynia, przy odbudowie po pożarze w 1767 powiększona o transept, zniszczona w 1945, została odbudowana w latach 1980–1982. Kościół jest orientowany, murowany, na planie krzyża łacińskiego, od wschodu zamknięty poligonalnie, z zakrystią od wschodu i wieżą od zachodu, nakryty dachami o dwu, trzy i wielu połaciach.
W 1252 „Goriza” należała do biskupstwa lubuskiego. W latach 1276–1325 była siedzibą biskupów. W 1325 z podpuszczenia margrabiów brandenburskich mieszczanie z Frankfurtu splądrowali pałac biskupi i miasto. W kolejnym najeździe w 1551 ponownie zdemolowali świątynię. Wkrótce nastąpiła też sekularyzacja dóbr biskupich. Po zniszczeniach wojny siedmioletniej Górzyca utraciła rangę miasta.
Kościół wzniesiono w 1832 i powiększono o neogotycką wieżę w 2. poł. XIX w. Pierwotnie ewangelicki, jest murowany, salowy na planie prostokąta z czworoboczną, trzykondygnacyjną wieżą.
Zbudowany w 1789 na miejscu spalonego, jako ewangelicki. Wzniesiony w konstrukcji szkieletowej, został w latach 1964 – 1965 obmurowany. Jest orientowany, salowy o trójbocznym zamknięciu od wschodu. Nad zachodnią partią dachu mieści się wieża, czteroboczna, przechodząca w oktogon.
Obecnie dom mieszkalny, zbudowany w poł. XVIII w., murowany, prostokątny w planie, dwutraktowy, nakryty dachem mansardowym. Część wnętrz ma stropy belkowe.
