Powstały w 1724 z fundacji Maiera, obiekt był dwukrotnie powiększany, a w obecnej klasycystycznej postaci ukształtowany w 1824, wg proj. Davida Gilly’ego. Jest murowany, prostokątny w rzucie, piętrowy, o dachu dwuspadowym. Środek fasady został podkreślony pseudoryzalitem zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem.
Zbudowane na przełomie XIII–XIV w. z kamienia narzutowego i cegły, wzmocnione były basztami typu łupinowego. Miały dwie bramy – Santocką i Młyńską, a od XVI w. trzecią – Wodną. W XVIII w. zasypano fosy, w latach 1827–1834 rozebrano bramy, a w następnym okresie do 1929 wyburzono etapami mury, zachowując odcinek
Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w latach 1928–1930 wg projektu Kurta Steinberga, prezentuje dobrą architekturę modernistyczną. Jest murowany z cegły, na planie rotundy, zwieńczony rodzajem niskiej latarni nakrytej dachem stożkowym. Elewacje świątyni i smukłej czworobocznej wieży artykułowane są rytmem prostokątnych wysokich okien.
Został zbudowany w 1907 przez gminę katolicką, w stylu neoromańskim. Jest założeniem bazylikowym, z pseudotranseptem, z prezbiterium zakończonym półkolistą absydą i wieżą nakrytą hełmem ostrosłupowym. Budowlę zaprojektował architekt Konrad Nuon, a polichromią ozdobił Teodor Nüttgens.
Zbudowany w 1895 r., jako ewangelicki. Usytuowany w zabudowie pierzejowej, stylowo eklektyczny, z dominującymi elementami neogotyckimi.
Wzniesiony ok. 1700 na miejscu kaplicy szpitalnej św. Gertrudy, jako ewangelicki Kościół Zgody. W latach 1864-1865 został gruntownie przebudowany w stylu neoromańskim i powiększony o wieżę. Po 1945 był opuszczony do lat 70., kiedy poddano go remontowi i rozbudowie. Jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z zakrystią od wschodu
Pierwotnie był to kościół parafialny, wzniesiony w 3. ćw. XIII w., w stylu wczesnogotyckim, w 1489 powiększony o prezbiterium, w XVI i XVII w. przebudowany wewnątrz z przystosowaniem do liturgii protestanckiej. W 1621 podwyższona została wieża. Był restaurowany w 1822, 1936 i w latach 1952–1956, gdy zregotyzowano wnętrze, usuwając wtórne
Miasto rozwinęło się nad Wartą, w miejscu gdzie z rzeką krzyżowały się drogi lądowe. Znaleziska archeologiczne wskazują, że osadnictwo o charakterze nierolniczym istniało tutaj już we wczesnym średniowieczu. W połowie XIII w. nadwarciańskie tereny na wschód od Odry zajęła Brandenburgia. W 1257 margrabia Jan dokonał lokacji Gorzowa na prawie magdeburskim,
Zaprojektowany zapewne przez Bernarda Riegelana, został zbudowany w 1679. Kościół spalony w kon. XVII w. odbudowano w 1725 z fundacji Sebastiana Prusińskiego, a w 1883 był remontowany i wzmocniony przyporami. Jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z zakrystią i kruchtą od południa, nakryty dachem dwuspadowym, ujętym od zachodu szczytem
Wzmiankowany w 1295, lecz obecny powstał w pocz. XIV w., przesklepiony w XVI w., w 1883 powiększony o kruchtę, remontowany w 80. latach XX w. Orientowany, murowany, jednonawowy, z prezbiterium, oskarpowanym, zamkniętym trójbocznie, zakrystią od północy, kruchtą od południa, i wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi, nad prezbiterium załamanym od
