Okazała rezydencja zbudowana zostałą w latach 1864–1867 obok renesansowego dworu, który wkrótce rozebrano (kamienny portal dworu, przeniesiony do Zielonej Góry, znajduje się obecnie w Muzeum Ziemi Lubuskiej). Zniszczony w 1990 pożarem, został odbudowany. W eklektycznej architekturze pałacu dominują elementy odwołujące się do renesansu. Założony jest na planie prostokąta z licznymi
Został zbudowany w latach 1776–1778, jako ewangelicki, z fundacji rodziny von Stentsch. Klasycystyczna budowla jest orientowana, murowana, jednoprzestrzenna o trójbocznym zamknięciu od wschodu. Do dłuższych boków przylegają przedsionek i kaplica, z emporami w drugiej kondygnacji. Na osi wzdłużnej przylegają – od wschodu zakrystia, od zachodu wieża. Przekryte stropem wnętrze opięte
Dobra ziemskie w Przytocznej należały w XVIII w. kolejno do Przetockich, Brezowskich, Zakrzewskich, Bojanowskich i Gliszczyńskich. Nie ustalono któremu z tych rodów należy przypisać budowę barokowego dworu, datowanego na drugą połowę XVIII w. Ok. 1870 obiekt został przebudowany a na pocz. XX w. powiększony o neobarokowe skrzydło. Starsza cześć, prostokątna
Wzniesiony w 1871 w stylu neogotyckim, jest budowlą murowaną z cegły, jednonawową z absydą prezbiterialną, zakrystią od północy i wieżą od zachodu. Elementem o znacznych walorach architektonicznych jest czterokondygnacyjna wysmukła wieżą z ostrosłupowym hełmem.
Został zbudowany w 1728, jako ewangelicki. Był remontowany w 80. latach XX w. i po roku 2000. Jest orientowany, konstrukcji szkieletowej, salowy, z zakrystią od wschodu, kruchtą od południa i wieżą od zachodu. Nawę nakrywa dach trzyspadowy, przybudówki dwuspadowe a wieżę czterospadowy ze ślepą latanią. Wnętrze nawy obiegają empory.
Powstał w kon. XIX w., jako budowla eklektyczna z przewagą form odwołujących się do renesansu. W podstawowym trzonie ma plan prostokątny, wzbogacony ryzalitami i cylindryczną wieżą w narożu. Jest parterowy, ryzality piętrowe ze szczytami o linii wklęsłowypukłej. Trzykondygnacyjną wieżę nakrywa hełm o kształcie stożka.
Neoklasycystyczny, wzniesiony ok. 1850, jest budowlą murowaną, prostokątną w planie, piętrową z czterospadowym dachem. Fasadę zdobi umieszczony pośrodku pozorny ryzalit artykułowany czterema pilastrami podtrzymującymi trójkątny przyczółek. Do wejścia prowadzą reprezentacyjne schody i owalny w obrysie taras z metalową balustradą.
Wzmiankowany w 1345, powstał przed tą datą. Był remontowany w 1595, 1665, 1898 i 1907. W latach 1578–1642 należał do protestantów. Kościół zachował gotycki charakter. Jest orientowany, murowany z kamienia i cegły, jednonawowy z czworobocznym w planie prezbiterium, zakrystią od północy i wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi (wieża namiotowym).
Wzniesiona w 4 ćw. XVI w. późnorenesansowa siedziba Rechenbergów, została w 2. poł. XVIII w. przebudowana i powiększona o ryzalit. Dwór jest murowany, prostokątny w rzucie, z ryzalitem przy południowym boku, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym. Część pomieszczeń parteru posiada sklepienia krzyżowe. Północną elewację frontową zdobi manierystyczny, kamienny portal, z
Zbudowany w 1657 z fundacji Johana von Barwitza, właściciela wsi. W nowszych czasach był wielokrotnie remontowany, bez uszczerbku dla pierwotnego kształtu. Zgodnie z intencją fundatora był świątynią ekumeniczną, służącą katolikom i protestantom. W 1967 i 1990–1992 został poddany remontom i renowacji. Wczesnobarokowa świątynia jest orientowana, murowana, jednonawowa z półkoliście zamkniętym
