Nr 36 – zbudowany w 1769, w partii parteru murowany, z piętrem konstrukcji szkieletowej, o planie wydłużonego prostokąta, dwutraktowy, nakryty dachem naczółkowym. Nr 12 – klasycystyczny, z pocz. XIX w., murowany, parterowy, z dachem naczółkowym.
Późnoromański, wzniesiony w 1. poł. XIII w., został przebudowany w XV, XVII i XVIII w. Opuszczoną od 1945 świątynię odbudowano w latach 1975–1981. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, na planie prostokąta, z półkolistą absydą, zakrystią od północy i kruchtą od południa, nakryty dachami dwuspadowymi. Wnętrza przekryte są stropami,
Budynek bramny, mimo przebudowy w 1802, zachował cechy baroku. Murowany na planie kwadratu, trzykondygnacyjny z przejazdem w parterze, nakryty dachem w formie cebulastego hełmu. Przejazd flankowany pilastrami, podtrzymującymi zamknięty odcinkowo przyczółek z polem wypełnionym rzeźbionymi w piaskowcu kartuszami.
Oficyna prostokątna w rzucie, dwutraktowa, parterowa, nakryta jest dachem mansardowym. Środkowa część fasady ujęta jest pilastrami podtrzymującymi tympanon zamknięty łukiem odcinkowym, wypełniony płaskorzeźbionym motywem kartuszy herbowych i wici roślinnych.
Posiadłość w Bieczu należała do rodu von Widebach od XIV w. do 1945. W dobie renesansu wznieśli oni obronną siedzibę, która w 2. poł. XVII w. została rozbudowana w kierunku zachodnim, a ok. 1800 powiększona od frontu o skrzydła boczne. Od 1945 po okresowym użytkowaniu był opuszczony, a w 1981
Zbudowana w 1720, została uszkodzona w 1945 i przez wiele lat była opuszczona. Dopiero w 1983 doczekała się remontu. Jest murowana, na planie prostokąta, piętrowa, nakryta dachem mansardowym.
Późnogotycki, zbudowany w kon. XV w., w czasach nowożytnych został powiększony od północy o zakrystię i kruchtę. Jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy z wyodrębnionym, oskarpowanym prezbiterium, zamkniętym trójbocznie, z wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi. Prezbiterium przekryte jest sklepieniem sieciowym, zakrystia kolebkowym, a nawa drewnianym stropem z 1714. Wnętrze
Zbudowany w 1781, dla Bogislava Tausensteina, przez budowniczego Johanna Carla Stoltza, ok. 1840 został powiększony o aneksy od wschodu i południa, w 1969 wyremontowany z adaptacją na szkołę podstawową. Klasycystyczny, murowany, na planie prostokąta z pięciobocznym aneksem od strony wschodniej, nakryty dachem czterospadowym. Elewacje proste, o symetrycznie rozmieszczonych oknach. Oś
Zbudowany ok. 1840 jako ewangelicki, neoromański. Murowany, jednonawowy z krótkim czterobocznym prezbiterium, z wieżą od zachodu.
Został zbudowany w 1882, jako ewangelicki. Jest murowany z cegły, jednonawowy na planie prostokąta z pięcioboczną absydą prezbiterialną od wschodu, z zakrystią przy absydzie i czworoboczną wieżą od zachodu.
