Decyzją Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w dniu 19.08.2016 r., pod nr L-717/A do rejestru zabytków został wpisany dawny kościół ewangelicki w Babimoście.
Budowa pierwszego kościoła ewangelickiego w Babimoście związana była ze sprowadzeniem w XVII wieku przez starostę babimojskiego Krzysztof Żegockiego ewangelików ze Śląska, w związku z trwającą wojną trzydziestoletnią (1618-1648). Starosta babimojski, działając w imieniu króla Jana Kazimierza Wazy, zapewnił im swobody narodowe i religijne. Udzielił również zezwolenia na budowę domu modlitwy oraz wyznaczył tereny pod osadnictwo. Po przybyciu do Babimostu osadnicy niemieccy wybudowali nową dzielnicę tzw. Nowe Miasto i świątynię przy nowej ulicy wiodącej do Kargowej. Kościół, zbudowany po roku 1657, był budowlą szachulcową bądź drewnianą. Zniszczył ją całkowicie wielki pożar w 1781 r., w wyniku którego spaliła się także znaczna część miasta. W latach 1782 – 1789 zbudowano nowy kościół, nadając mu cechy architektury klasycystycznej. Jeszcze pod koniec wojny kościół był wyposażony w dzwony, organy i inne sprzęty liturgiczne, jednak po wojnie ogołocono kościół z wyposażenia. W latach 70. tych XX wieku podjęto prace w związku z planami adaptacji kościoła do celów muzealnych (zachowała się dokumentacja budowlana sporządzona przez Pracownie Konserwacji Zabytków z 1976 r., przechowywana w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków). Prace te nie zostały zakończone. Obecnie planowe jest przystosowanie wnętrza świątyni do celów muzealnych.
Do kościoła wzniesionego na planie prostokąta od wschodu przylega półkolista zakrystia, a od zachodu wzniesiono wieżę, nakrytą cebulastym hełmem. Korpus nawowy nakryty jest dachem o trzech spadkach. Elewacje artykułują pionowe podziały: półkolumny na elewacji południowej i pilastry na elewacji północnej oraz dwa rzędy okien, okrągłych w górnej części ścian i prostokątnych w dolnej. Ściany wewnętrzne z trzech stron obiegają empory wsparte na słupach podtrzymujących również konstrukcję więźby dachowej. Na sklepieniu prezbiterium, podniebieniu łuku tęczowego oraz na ścianie wschodniej zachowały się fragmenty dobrze zachowanej dekoracji malarskiej wnętrza.
Budowa pierwszego kościoła ewangelickiego w Babimoście związana była ze sprowadzeniem w XVII wieku przez starostę babimojskiego Krzysztof Żegockiego ewangelików ze Śląska, w związku z trwającą wojną trzydziestoletnią (1618-1648). Starosta babimojski, działając w imieniu króla Jana Kazimierza Wazy, zapewnił im swobody narodowe i religijne. Udzielił również zezwolenia na budowę domu modlitwy oraz wyznaczył tereny pod osadnictwo. Po przybyciu do Babimostu osadnicy niemieccy wybudowali nową dzielnicę tzw. Nowe Miasto i świątynię przy nowej ulicy wiodącej do Kargowej. Kościół, zbudowany po roku 1657, był budowlą szachulcową bądź drewnianą. Zniszczył ją całkowicie wielki pożar w 1781 r., w wyniku którego spaliła się także znaczna część miasta. W latach 1782 – 1789 zbudowano nowy kościół, nadając mu cechy architektury klasycystycznej. Jeszcze pod koniec wojny kościół był wyposażony w dzwony, organy i inne sprzęty liturgiczne, jednak po wojnie ogołocono kościół z wyposażenia. W latach 70. tych XX wieku podjęto prace w związku z planami adaptacji kościoła do celów muzealnych (zachowała się dokumentacja budowlana sporządzona przez Pracownie Konserwacji Zabytków z 1976 r., przechowywana w archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków). Prace te nie zostały zakończone. Obecnie planowe jest przystosowanie wnętrza świątyni do celów muzealnych.
Do kościoła wzniesionego na planie prostokąta od wschodu przylega półkolista zakrystia, a od zachodu wzniesiono wieżę, nakrytą cebulastym hełmem. Korpus nawowy nakryty jest dachem o trzech spadkach. Elewacje artykułują pionowe podziały: półkolumny na elewacji południowej i pilastry na elewacji północnej oraz dwa rzędy okien, okrągłych w górnej części ścian i prostokątnych w dolnej. Ściany wewnętrzne z trzech stron obiegają empory wsparte na słupach podtrzymujących również konstrukcję więźby dachowej. Na sklepieniu prezbiterium, podniebieniu łuku tęczowego oraz na ścianie wschodniej zachowały się fragmenty dobrze zachowanej dekoracji malarskiej wnętrza.
