Pochodzący z XIV wieku, niegdyś w całości drewniany kościół o konstrukcji wieńcowej, prezentował typ gotyckiego, wiejskiego, śląskiego kościoła drewnianego o dwukalenicowym dachu, prosto zamkniętym prezbiterium i wieży. Do dziś można podziwiać pozostałości najstarszej świątyni, w postaci wykonanej z drewnianych bali ściany wschodniej prezbiterium mieszczącej niezwykle ciekawe, charakterystyczne okno szczelinowe wycięte w jednym pniu. Po przejęciu kościoła przez protestantów w latach 70-tych XVI wieku, został on przekształcony i adaptowany do potrzeb obrządku luterańskiego. Wynikiem tej przebudowy było powstanie malowniczej, urozmaiconej bryły zewnętrznej. Z początkiem XVII wieku rozpoczęto także prace nad malowidłami wnętrza, które, dzięki fundacjom Kalkreutów i Unrugów ozdobiły kościół niemal w całości.
W 1657 roku, na miejscu spalonej, wybudowano nową wieżę ze stożkowatą iglicą, powtarzającą najprawdopodobniej formę pierwotną. Zasadniczy rzut, z prostokątną nawą i takim prezbiterium oraz kwadratową wieżą od zachodu, a także zwarta, przekryta stromymi, dwuspadowymi dachami krytymi gontem, bryła kościoła, pozostały w pierwotnej, XIV-wiecznej formie. Wnętrze, jego wystrój i wyposażenie zachowały się w niezmienionej od wieku XVII-tego formie, z wyjątkiem powstałej I poł. XX wieku tzw. kaplicy Philiphsbornów. Kaplica stanowi ewenement na naszych ziemiach, z uwagi na zdobiące ją, wykonane w latach 20-tych, w stylu modernistycznym, dobrej klasy malowidła ścienne i takiż piękny witraż. Przedstawiają one Adama i Ewę w Raju.
