Pierwsze wzmianki o kościele w Ośnie Lub. pochodzą z 1298 r., gdzie wspomina się o jego fundacji oraz z 1350 r. – o fundacji ołtarza św. Piotra. Na przełomie XV i XVI w. kościół został rozbudowany. W 1532 r. zawaliło się sklepienie przy organach, które w następnym roku zostało odbudowane przez frankfurckiego mnicha.
W 1538 r. kościół został przejęty przez luteranów. W tym samym roku uderzenie pioruna zniszczyło wieżę. Natomiast w 1596 r. wielki pożar zniszczył praktycznie całe miasto wraz z kościołem – spalona wieża, częściowe zawalenie sklepień, zniszczone wyposażenie. Na pocz. XVII w. prowadzone były prace remontowe, dzięki którym odbudowano wieżę, sklepienia i ufundowano nowe wyposażenie.
W 1823 r. runęły sklepienia nawy głównej i w ich miejsce powstało sklepienie kolebkowe. W latach 70-tych XIX w. przeprowadzono regotyzację, m. in. usunięto barokowe organy, a na ich miejsce wstawiono nowe o neogotyckich formach.
Po 1945 r. świątynia została przejęta przez parafię rzymsko – katolicką i 8 grudnia 1963 r. nastąpiła konsekracja kościoła. Obecną późnogotycką bryłę kościoła św. Jakuba ukształtowały dwa okresy. Pierwszy: to wiek XIV, kiedy wzniesiono trójnawową, trójprzęsłową pseudobazylikę z prostokątnym prezbiterium z zakrystią południową i z planowanym, ale z niezrealizowanym dwuwieżowym masywem zachodnim. Drugi: to przełom XV i XVI w. kiedy ten pierwotny układ gruntownie przebudowano.
