Ruiny zamku w Borowie Polskim wznoszą się na wzgórzu, na terenie dawnego zespołu dworskiego, na północ od drogi prowadzącej przez wieś. W pobliżu zamku znajduje się kościół filialny pw. św. Klemensa, zbudowany – według tradycji – w 1414 roku.
Pierwsza wzmianka o miejscowości (Borov polonicali) pojawiła się w około 1220 roku w dokumentach biskupstwa wrocławskiego i dotyczyła dziesięcin płaconych na rzecz nowej parafii w pobliskich Solnikach. Powstanie gotyckiego zamku datuje się na przełom XIV i XV wieku. Wcześniej, w miejscu murowanego zamku znajdowała się niewielka drewniana budowla. Budowę siedziby przypisuje się Heinrichowi II Rechenberg, wymienionemu w dokumencie z 1391 r. Średniowieczny zamek był założony na rzucie prostokąta. W części zachodniej znajdował się trzykondygnacyjny dom nakryty wysokim dwuspadowym dachem, natomiast w części południowo-zachodniej – czworoboczny dziedziniec otoczony murem kurtynowym. Całość założenia otaczała fosa. Budowla została zmodernizowana w latach 1548-1550. Kapitalny remont przeprowadził Georg Rechenberg z Otynia. Tablica erekcyjna odnaleziona na terenie zamku, opisywana w książce Siedziby rycerskie w księstwie głogowskim wskazuje, iż modernizację przeprowadzono w dwóch etapach. W pierwszym – przebudowano zapewne dom gotycki i mury kurtynowe. W drugim – zniwelowano fosę przy wschodniej ścianie gotyckiej budowli, dostawiając do niej nowe skrzydło. Renesansowa budowla była czterokondygnacyjna. Do południowo-wschodniego narożnika została dostawiona czterokondygnacyjna, cylindryczna wieża. Budynek w 1649 roku został przejęty przez jezuitów czeskich. Zamek nie był użytkowany. Zniszczeniu uległo najpierw skrzydło średniowieczne, później całość założenia. Wzniesione przez jezuitów około 1700 roku nowe zabudowania folwarczne powstały być może częściowo przy użyciu materiału ze zniszczonej budowli. Około 1800 roku runęła renesansowa wieża. Borów Wieki wchodził w tym czasie w skład klucza dóbr otyńskich, które od 1787 roku znajdowały się w rękach księcia kurlandzkiego Piotra Birona, później hrabiego Karola von Madem, księżnej Doroty de Talleyrand-Pergord i jej syna Aleksandra Dino. W 1879 roku majątek zakupił minister Rudolf Friedenthal. W 2. poł. XIX wieku zachowana cześć renesansowa została zaadaptowana na spichlerz. Budowla została nakryta nowym dachem i otrzymała nowe stropy. Od końca lat 60. XX wieku, kiedy runął dach i stropy, budynek należący do gminy Nowe Miasteczko popada w ruinę. Zamek jest zachowany fragmentarycznie, zachowały się relikty murów gotyckich i założenia renesansowego. W latach 2001-2002 na terenie założenia przeprowadzono prace archeologiczne, w trakcie których cały teren oczyszczono i uporządkowano. Obecnie obiekt jest zaniedbany.
