Pałac usytuowany jest w południowo-wschodniej części miejscowości, w założeniu, w skład którego wchodzą: dwie oficyny, brama pałacowa, oranżeria oraz park. Pałac stanowi główny element kompozycji barokowego układu urbanistycznego Brodów, opartego na zasadach symetrii osiowych, zaprojektowanego przez drezdeńskiego architekta Johanna Christopha Knöffela.
Powstanie obiektu związane jest z magnackim rodem von Promnitz, który w 1680 roku wzniósł tu okazały pałac z rozległym ogrodem typu francuskiego. Obecna forma rezydencji jest wynikiem przebudowy, jakiej dokonał w latach 1741-1749 hrabia Heinrich Brühl – kolejny właściciel brodzkiego majątku. Pierwotny budynek został podwyższony o jedną kondygnację, skrzydła boczne przedłużono o trzy osie, a dwuspadowy dach zastąpiono mansardowym. Zamurowano także krużganki zdobiące uprzednio elewację wschodnią, a w osi elewacji zachodniej wykonano otwór drzwiowy i schody. Elewacje i wnętrza otrzymały bogatą dekorację architektoniczną. We wnętrzu wprowadzono reprezentacyjną klatkę schodową. Dopełnieniem było wyposażenie pałacu m.in. w meble i drzwi autorstwa Józefa Diebela, galerię malarstwa włoskiego, niemieckiego i flamandzkiego oraz miśnieńską porcelanę. Podczas wojny siedmioletniej, w 1758 roku, żołnierze Fryderyka II spalili brodzki pałac. Niespełna sto lat później wnuk Brühla – Fridrich August Brühl podjął się odbudowy rezydencji, nakrywając budynek dachem płaskim. Kolejne prace przy pałacu prowadzono na początku XX wieku, wówczas to m.in. ozdobiono fasadę postaciami czterech atlasów, podtrzymujących balkon. Odtworzono także dach mansardowy według projektu A. Zellera. Wtedy też w osi elewacji, nad gzymsem, w półkolistym tympanonie umieszczony został zegar. Do końca II wojny światowej rezydencja była własnością Brühlów. W 1945 pałac spłonął.
Barokowy pałac, założony na planie podkowy, trzykondygnacyjny, przekryty jest dachem mansardowym z lukarnami. Elewacje pałacu w poziomie artykułuje gzyms międzykondygnacyjny, a w pionie pilastry. Elewacja frontowa zdobiona jest płaskorzeźbami o motywach militarnych oraz symbolami nauki i sztuki. Otwór wejściowy, umieszczony w osi fasady, flankują dwie pary atlasów dźwigających balkon. W elewacji zachodniej znajduje się trójkątny tympanon, którego wypełnienie stanowi kartusz herbowy, zwieńczony koroną oraz inicjały Brühla. Na poziomie pierwszej kondygnacji mieści się taras ze schodami zbieżnymi o wachlarzowym układzie dwóch dolnych biegów, dostawiony w połowie XIX wieku.
W latach 1961-1964 pałac został zabezpieczony ze środków wojewódzkiego konserwatora zabytków. Otrzymał wówczas górne stropy i dach. Od lat 60. XX wieku pozostaje nieużytkowany. Obecnie pałac jest zaniedbany.
Powstanie obiektu związane jest z magnackim rodem von Promnitz, który w 1680 roku wzniósł tu okazały pałac z rozległym ogrodem typu francuskiego. Obecna forma rezydencji jest wynikiem przebudowy, jakiej dokonał w latach 1741-1749 hrabia Heinrich Brühl – kolejny właściciel brodzkiego majątku. Pierwotny budynek został podwyższony o jedną kondygnację, skrzydła boczne przedłużono o trzy osie, a dwuspadowy dach zastąpiono mansardowym. Zamurowano także krużganki zdobiące uprzednio elewację wschodnią, a w osi elewacji zachodniej wykonano otwór drzwiowy i schody. Elewacje i wnętrza otrzymały bogatą dekorację architektoniczną. We wnętrzu wprowadzono reprezentacyjną klatkę schodową. Dopełnieniem było wyposażenie pałacu m.in. w meble i drzwi autorstwa Józefa Diebela, galerię malarstwa włoskiego, niemieckiego i flamandzkiego oraz miśnieńską porcelanę. Podczas wojny siedmioletniej, w 1758 roku, żołnierze Fryderyka II spalili brodzki pałac. Niespełna sto lat później wnuk Brühla – Fridrich August Brühl podjął się odbudowy rezydencji, nakrywając budynek dachem płaskim. Kolejne prace przy pałacu prowadzono na początku XX wieku, wówczas to m.in. ozdobiono fasadę postaciami czterech atlasów, podtrzymujących balkon. Odtworzono także dach mansardowy według projektu A. Zellera. Wtedy też w osi elewacji, nad gzymsem, w półkolistym tympanonie umieszczony został zegar. Do końca II wojny światowej rezydencja była własnością Brühlów. W 1945 pałac spłonął.
Barokowy pałac, założony na planie podkowy, trzykondygnacyjny, przekryty jest dachem mansardowym z lukarnami. Elewacje pałacu w poziomie artykułuje gzyms międzykondygnacyjny, a w pionie pilastry. Elewacja frontowa zdobiona jest płaskorzeźbami o motywach militarnych oraz symbolami nauki i sztuki. Otwór wejściowy, umieszczony w osi fasady, flankują dwie pary atlasów dźwigających balkon. W elewacji zachodniej znajduje się trójkątny tympanon, którego wypełnienie stanowi kartusz herbowy, zwieńczony koroną oraz inicjały Brühla. Na poziomie pierwszej kondygnacji mieści się taras ze schodami zbieżnymi o wachlarzowym układzie dwóch dolnych biegów, dostawiony w połowie XIX wieku.
W latach 1961-1964 pałac został zabezpieczony ze środków wojewódzkiego konserwatora zabytków. Otrzymał wówczas górne stropy i dach. Od lat 60. XX wieku pozostaje nieużytkowany. Obecnie pałac jest zaniedbany.
