Pałac zlokalizowany jest w centrum założenia, które tworzą skupione przy prostokątnym dziedzińcu zabudowania folwarczne, mieszczące się po północnej stronie oraz park krajobrazowy, rozciągający się na południe od rezydencji. Założenie usytuowane jest w północnej części Brzeźnicy, na południowy wschód od zakola rzeki Bóbr. Folwark istniał już w XVII wieku, park został założony w połowie XIX, natomiast pałac wybudowano na początku XX stulecia.
Brzeźnica (niem. Briesnitz) powstała na przełomie XVII i XVIII wieku jako osada folwarczna. Na początku XIX wieku wieś liczyła 167 mieszkańców, funkcjonowały tu m.in. dwa młyny wodne, cegielnia i kuźnia. W 1814 roku Brzeźnica stanowiła majątek państwowy. W 1830 dobra zostały zakupione przez generała kawalerii Wilhelma Leopolda von Döbschitz, ale już w 1845 roku majątek na powrót przejęło państwo. Od 1863 roku Brzeźnica była w posiadaniu Karla Riedela, a od 1910 roku Emila Zemke. Majątek obejmował wówczas 645,10 ha, w tym 187 ha ziemi ornej, 19,7 ha wód, 21 ha łąk i 417 ha lasów. Okazałą rezydencję wzniesiono tu w latach 1907-1908, zapewne na miejscu starszej siedziby.
Pałac, wzniesiony w nurcie architektury eklektycznej, założony jest na rzucie prostokąta z płytkimi ryzalitami oraz przybudówkami. Trzykondygnacyjny budynek, posadowiony na wysokiej piwnicy, nakryty jest dachem mansardowym z wystawkami. Nad bryłą budynku góruje czterokondygnacyjna wieża z kopulastym hełmem. Elewacje pałacu, urozmaicone ryzalitami oraz parterowymi przybudówkami, posiadają bogatą dekorację architektoniczną w formie gzymsów, boniowanych pilastrów oraz obramień okiennych. Wejście główne, w osi elewacji frontowej, poprzedzone schodami, flankują dwa pilastry wspierające fronton wypełniony dekoracją rzeźbiarską. W elewacji wschodniej, w profilowanym obramieniu, widnieje data 1908, upamiętniająca czas powstania pałacu.
Stolarka okienna, pochodząca z czasu budowy pałacu, to okna jedno- i dwuskrzydłowe, dwudzielne z profilowanym słupkiem i ślemieniem, z górnymi kwaterami podzielonymi szczeblinkami na dziewięć małych pól. Z bogatego wyposażenia wnętrza zachowały się drewniane, kasetonowe stropy, stiukowa dekoracja sufitów, malowidła ścienne stanowiące cenne źródło ikonograficzne Brzeźnicy i okolic, glazurowane płytki ceramiczne o dekoracjach z holenderskich motywów krajobrazowych, witraże, boazerie, kominki, piece, ozdobna stolarka drzwiowa, drewniane balustrady schodów w holu.
Po II wojnie światowej mieściła się tu komenda Garnizonowa Wojsk Radzieckich. W latach 50. XX wieku pałac przeznaczono na cele opieki społecznej i do 2007 roku użytkowany był przez Dom Pomocy Społecznej.
Na początku lat 80. XX wieku przeprowadzono kapitalny remont budynku. Pałac przetrwał do chwili obecnej w dobrym stanie zachowania.
Brzeźnica (niem. Briesnitz) powstała na przełomie XVII i XVIII wieku jako osada folwarczna. Na początku XIX wieku wieś liczyła 167 mieszkańców, funkcjonowały tu m.in. dwa młyny wodne, cegielnia i kuźnia. W 1814 roku Brzeźnica stanowiła majątek państwowy. W 1830 dobra zostały zakupione przez generała kawalerii Wilhelma Leopolda von Döbschitz, ale już w 1845 roku majątek na powrót przejęło państwo. Od 1863 roku Brzeźnica była w posiadaniu Karla Riedela, a od 1910 roku Emila Zemke. Majątek obejmował wówczas 645,10 ha, w tym 187 ha ziemi ornej, 19,7 ha wód, 21 ha łąk i 417 ha lasów. Okazałą rezydencję wzniesiono tu w latach 1907-1908, zapewne na miejscu starszej siedziby.
Pałac, wzniesiony w nurcie architektury eklektycznej, założony jest na rzucie prostokąta z płytkimi ryzalitami oraz przybudówkami. Trzykondygnacyjny budynek, posadowiony na wysokiej piwnicy, nakryty jest dachem mansardowym z wystawkami. Nad bryłą budynku góruje czterokondygnacyjna wieża z kopulastym hełmem. Elewacje pałacu, urozmaicone ryzalitami oraz parterowymi przybudówkami, posiadają bogatą dekorację architektoniczną w formie gzymsów, boniowanych pilastrów oraz obramień okiennych. Wejście główne, w osi elewacji frontowej, poprzedzone schodami, flankują dwa pilastry wspierające fronton wypełniony dekoracją rzeźbiarską. W elewacji wschodniej, w profilowanym obramieniu, widnieje data 1908, upamiętniająca czas powstania pałacu.
Stolarka okienna, pochodząca z czasu budowy pałacu, to okna jedno- i dwuskrzydłowe, dwudzielne z profilowanym słupkiem i ślemieniem, z górnymi kwaterami podzielonymi szczeblinkami na dziewięć małych pól. Z bogatego wyposażenia wnętrza zachowały się drewniane, kasetonowe stropy, stiukowa dekoracja sufitów, malowidła ścienne stanowiące cenne źródło ikonograficzne Brzeźnicy i okolic, glazurowane płytki ceramiczne o dekoracjach z holenderskich motywów krajobrazowych, witraże, boazerie, kominki, piece, ozdobna stolarka drzwiowa, drewniane balustrady schodów w holu.
Po II wojnie światowej mieściła się tu komenda Garnizonowa Wojsk Radzieckich. W latach 50. XX wieku pałac przeznaczono na cele opieki społecznej i do 2007 roku użytkowany był przez Dom Pomocy Społecznej.
Na początku lat 80. XX wieku przeprowadzono kapitalny remont budynku. Pałac przetrwał do chwili obecnej w dobrym stanie zachowania.
