Pałac usytuowany jest w środkowej części wsi. Od południa otacza go niewielki park krajobrazowy. Obecnie oddzielony jest od zabudowań gospodarczych, które rozciągają się po stronie południowo-zachodniej i północno-wschodniej, po drugiej stronie drogi prowadzącej z Małomic do Witkowa.
Pałac jest murowany, tynkowany, dwukondygnacyjny z wysokimi piwnicami, wchodzącymi w partię przyziemia. Zbudowany został na planie prostokąta z dobudówką od strony północnej. Zamyka go dach mansardowy, a dobudówkę dwuspadowy z naczółkiem. Obecny pałac powstał w 1. ćw. XVIII wieku z inicjatywy Christopha Gottloba von Knobelsdorffa. Najprawdopodobniej przebudował on istniejący wcześniej w tym miejscu dom należący do rodziny von Kittlitz. W 1804 roku majątek przeszedł w ręce rodziny zu Dohna, która władała już położonymi nieopodal Małomicami. Od roku 1840 zarządzał włościami Fabian Graf zu Dohna, a następnie jego żona. Zmianie uległa wówczas przybudówka, którą podniesiono o jedną kondygnację. Kolejne prace dotyczące całego zespołu miały miejsce po roku 1882, kiedy dobra przejął generał major Oskar Karl von Diebitsch (ożeniony z córką Fabiana zu Dohna), a następnie od 1906 roku gospodarował nimi jego syn Karl Hans, przeprowadzając w tym czasie remont rezydencji.
Elewacja frontowa pałacu, południowa, jest dziewięcioosiowa. Trzy osie środkowe podkreślone zostały lekkim wysunięciem z lica muru poprzez pozorny ryzalit oraz trójkątnym naczółkiem w partii dachu. Piwnice doświetlone zostały oknami zamkniętymi łukiem odcinkowym, ponadto oprócz środkowego okna piętra, które zamyka także łuk odcinkowy, wszystkie pozostałe są prostokątne. Otwory w elewacjach ujęte były pierwotnie profilowanymi opaskami, które przy oknach górnych posiadały uszaki i zworniki. Obecne opaski są gładkie, mało wyraziste. Z pierwtonego wystroju elewacji powtórzono jedynie narożne boniowania elewacji i wykonano masywne gzymsy nad oknami parteru. Duże, łukowo zamknięte okno piętra otacza wystający, profilowany pas gzymsu. Horyzontalnie dzielą fasadę cokół oraz gzymsy: międzykondygnacyjny i wieńczący. Elewacje boczne są czteroosiowe z identyczną dekoracją jak fasada. Elewacje przybudówki trzy- i pięcioosiowe opracowane zostały podobnie, jak reszta pałacu.
We wnętrzach nie zachowały się żadne relikty historycznego wystroju. Układ wnętrz głównego trzonu jest dwutraktowy z umieszczoną centralnie sienią. Do północnej strony sieni przylegały niegdyś dwubiegowe, drewniane schody prowadzące na piętro, które zniszczone zostały podczas ograbiania pałacu pod koniec lat 90. XX wieku. Pomimo tak dużych zmian w wyglądzie rezydencji możliwe jest omówienie jej wyglądu z początku XX wieku. Wówczas pałac został sfotografowany przez Roberta Webera i zamieszczony jako jeden z wielu w opracowaniu pt. Schlesische Schlösser. Inaczej wyglądało wówczas także otoczenie rezydencji. Przed fasadą, poprzedzoną wachlarzowym podjazdem rozciągał się ukwiecony trawnik, a od strony elewacji północnej znajdował się niewielki, zagospodarowany staw. Elewacje posiadały delikatny detal architektoniczny złożony z boniowania przyziemia oraz wszystkich naroży budynku, profilowanych opasek okiennych i drzwiowych, urozmaiconych na piętrze uszakami i zwornikami. Stolarka okienna była drewniana, dwudzielna, wielokwaterowa z okiennicami. W trójkątnym naczółku, wieńczącym centralne osie fasady, mieścił się zegar. Po obu stronach wejścia głównego wisiały kinkiety oświetlające wieczorem podjazd.
Po II wojnie światowej cały majątek przeszedł na rzecz Skarbu Państwa w zarządzie PGR, a od początku lat 90. XX wieku zarządcą była Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie właścicielem jest osoba prywatna. Podczas przeprowadzonych w latach 1957 i 1983 prac remontowych skuto prawie całkowicie detal elewacyjny, upraszczając znacznie wygląd budynku.
Pałac jest murowany, tynkowany, dwukondygnacyjny z wysokimi piwnicami, wchodzącymi w partię przyziemia. Zbudowany został na planie prostokąta z dobudówką od strony północnej. Zamyka go dach mansardowy, a dobudówkę dwuspadowy z naczółkiem. Obecny pałac powstał w 1. ćw. XVIII wieku z inicjatywy Christopha Gottloba von Knobelsdorffa. Najprawdopodobniej przebudował on istniejący wcześniej w tym miejscu dom należący do rodziny von Kittlitz. W 1804 roku majątek przeszedł w ręce rodziny zu Dohna, która władała już położonymi nieopodal Małomicami. Od roku 1840 zarządzał włościami Fabian Graf zu Dohna, a następnie jego żona. Zmianie uległa wówczas przybudówka, którą podniesiono o jedną kondygnację. Kolejne prace dotyczące całego zespołu miały miejsce po roku 1882, kiedy dobra przejął generał major Oskar Karl von Diebitsch (ożeniony z córką Fabiana zu Dohna), a następnie od 1906 roku gospodarował nimi jego syn Karl Hans, przeprowadzając w tym czasie remont rezydencji.
Elewacja frontowa pałacu, południowa, jest dziewięcioosiowa. Trzy osie środkowe podkreślone zostały lekkim wysunięciem z lica muru poprzez pozorny ryzalit oraz trójkątnym naczółkiem w partii dachu. Piwnice doświetlone zostały oknami zamkniętymi łukiem odcinkowym, ponadto oprócz środkowego okna piętra, które zamyka także łuk odcinkowy, wszystkie pozostałe są prostokątne. Otwory w elewacjach ujęte były pierwotnie profilowanymi opaskami, które przy oknach górnych posiadały uszaki i zworniki. Obecne opaski są gładkie, mało wyraziste. Z pierwtonego wystroju elewacji powtórzono jedynie narożne boniowania elewacji i wykonano masywne gzymsy nad oknami parteru. Duże, łukowo zamknięte okno piętra otacza wystający, profilowany pas gzymsu. Horyzontalnie dzielą fasadę cokół oraz gzymsy: międzykondygnacyjny i wieńczący. Elewacje boczne są czteroosiowe z identyczną dekoracją jak fasada. Elewacje przybudówki trzy- i pięcioosiowe opracowane zostały podobnie, jak reszta pałacu.
We wnętrzach nie zachowały się żadne relikty historycznego wystroju. Układ wnętrz głównego trzonu jest dwutraktowy z umieszczoną centralnie sienią. Do północnej strony sieni przylegały niegdyś dwubiegowe, drewniane schody prowadzące na piętro, które zniszczone zostały podczas ograbiania pałacu pod koniec lat 90. XX wieku. Pomimo tak dużych zmian w wyglądzie rezydencji możliwe jest omówienie jej wyglądu z początku XX wieku. Wówczas pałac został sfotografowany przez Roberta Webera i zamieszczony jako jeden z wielu w opracowaniu pt. Schlesische Schlösser. Inaczej wyglądało wówczas także otoczenie rezydencji. Przed fasadą, poprzedzoną wachlarzowym podjazdem rozciągał się ukwiecony trawnik, a od strony elewacji północnej znajdował się niewielki, zagospodarowany staw. Elewacje posiadały delikatny detal architektoniczny złożony z boniowania przyziemia oraz wszystkich naroży budynku, profilowanych opasek okiennych i drzwiowych, urozmaiconych na piętrze uszakami i zwornikami. Stolarka okienna była drewniana, dwudzielna, wielokwaterowa z okiennicami. W trójkątnym naczółku, wieńczącym centralne osie fasady, mieścił się zegar. Po obu stronach wejścia głównego wisiały kinkiety oświetlające wieczorem podjazd.
Po II wojnie światowej cały majątek przeszedł na rzecz Skarbu Państwa w zarządzie PGR, a od początku lat 90. XX wieku zarządcą była Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie właścicielem jest osoba prywatna. Podczas przeprowadzonych w latach 1957 i 1983 prac remontowych skuto prawie całkowicie detal elewacyjny, upraszczając znacznie wygląd budynku.
