Zespół pałacowy zlokalizowany jest na wschód od wsi Czerna i oddzielony od niej lasem. Założenie tworzą dwa odrębne zespoły kompozycyjne, do których prowadzą dwie drogi. Pałac z parkiem ulokowane są na północy, bliżej wsi. Park od strony północnej i zachodniej łączy się z lasem. Położne na południu podwórze gospodarcze, zabudowane budynkami gospodarczymi i mieszkalnymi, nie ma charakteru folwarku. Prawdopodobnie było ono zapleczem dla rezydencji.
Pierwszymi znanymi właścicielami Czernej był ród von Kottwitzów, władający miejscowością w latach 1474-1538. Po śmierci Christophera von Kottwitz (w 1538 roku), wieś została włączona do księstwa żagańskiego. W 1601 roku Czerna przeszła we władanie miasta Żagań, a od 1628 roku należała do Albrechta Wallensteina, by w 1638 roku wrócić ponownie pod zarząd miasta. Ostatecznie – od 1651 roku lub 1670 roku do 1945 roku Czerna została włączona do żagańskich dóbr książęcych. Tzw. dwór leśny, położony na wschód od wsi, został wydzielony w 1552 roku i został wówczas własnością Puckela, następnie, od 1565 roku do 1601 roku Freinherra von Promnitz. W tym samym czasie czynsze z młyna i kuźni – położonych na terenie wsi pobierali kolejno przedstawiciele rodów: von Kottwitz (do 1538 roku), von Oppel (1538-1560), von Pirser (1574), von Jarnitz (1585-1588) i von Racwitz (1589-1592). Z informacji źródłowych wynika, że w 1660 roku we wsi nie było folwarku ani siedziby szlacheckiej.
Obecny, eklektyczny pałac został wybudowany z inicjatywy braci Gloeckner, właścicieli huty szkła w Czernej, na początku XX wieku, co potwierdza chorągiewka umieszczona na dachu budynku z napisem „E. P. 1906”. Możliwe, że rezydencja została wzniesiona na miejscu dawnego dworu leśnego, być może z wykorzystaniem jego fundamentów. Równocześnie z budową pałacu założono niewielki park, zapewne komponowany z wykorzystaniem wcześniejszych nasadzeń.
Pałac został wzniesiony na planie litery „L”, z elewacją frontową zwróconą na południe. Zachodnie skrzydło zaplanowane zostało jako dwutraktowe, z klatką schodową umieszczoną w trakcie wschodnim, natomiast południowe jako jednotraktowe, przy czym całą jego przestrzeń wypełnia obszerna sala reprezentacyjna, z prostokątnym narożnym aneksem w północno-wschodnim narożu, stanowiącym przyziemie wieży. Przy wschodniej elewacji skrzydła południowego umieszczony został otwarty ganek arkadowy z werandą, podkreślony eliptycznym ryzalitem i poprzedzony schodami. Dwukondygnacyjny budynek nakryty został wysokim dachem czterospadowym nad skrzydłem zachodnim połączonym z dachem dwuspadowym nad skrzydłem południowym. Trzykondygnacyjną wieżę narożną nakrywa zaś stromy dach czterospadowy. Do tak ukształtowanej budowli, w latach 30. XX wieku dostawiono parterowe skrzydło północne, aneks klatki schodowej, a wąską przestrzeń pomiędzy skrzydłem południowym i nowopowstałym, północnym, wypełniono wąskim korytarzem. Nowe elementy nakryto dachami płaskimi. W efekcie powstał budynek o asymetrycznej kompozycji i mocno urozmaiconej bryle, złożonej z kilku zestawionych ze sobą segmentów. Elewacje rozczłonowane zostały ryzalitami, zwieńczonymi facjatami, zamkniętymi trójkątnymi i wklęsło-wypukłymi szczytami, oraz aneksami zróżnicowanymi w kształcie i wielkości. Wszystkie elewacje pałacu są tynkowane, artykułowane wyładowanymi gzymsami działowymi i koronującym, z boniowanymi listwami w narożach. Otwory okienne, o zróżnicowanym kształcie i wielkości, ujęte są w profilowane opaski, niektóre zwieńczone naczółkami falistymi. Ponadto, elewację zdobią uskrzydlone główki putt, motywy roślinne, stylizowane woluty i muszle oraz dekoracja płycinowa.
W okresie powojennym w pałacu mieścił się ośrodek wczasowo-kolonijny Żagańskich Zakładów Przemysłu Włókienniczego. W latach 80. XX wieku swoją siedzibę miał tu Zakład Produkcyjny Zjednoczenia Przemysłowego Libella. Wtedy też przeprowadzono kapitalny remont zabytku. Obecnie, pałac znajduje się w rękach prywatnych. Nieużytkowany, nieremontowany, popada w ruinę. W 2005 roku w pałacu wybuchł pożar. Obecnie budynek znajduje się w stanie ruiny.
Pierwszymi znanymi właścicielami Czernej był ród von Kottwitzów, władający miejscowością w latach 1474-1538. Po śmierci Christophera von Kottwitz (w 1538 roku), wieś została włączona do księstwa żagańskiego. W 1601 roku Czerna przeszła we władanie miasta Żagań, a od 1628 roku należała do Albrechta Wallensteina, by w 1638 roku wrócić ponownie pod zarząd miasta. Ostatecznie – od 1651 roku lub 1670 roku do 1945 roku Czerna została włączona do żagańskich dóbr książęcych. Tzw. dwór leśny, położony na wschód od wsi, został wydzielony w 1552 roku i został wówczas własnością Puckela, następnie, od 1565 roku do 1601 roku Freinherra von Promnitz. W tym samym czasie czynsze z młyna i kuźni – położonych na terenie wsi pobierali kolejno przedstawiciele rodów: von Kottwitz (do 1538 roku), von Oppel (1538-1560), von Pirser (1574), von Jarnitz (1585-1588) i von Racwitz (1589-1592). Z informacji źródłowych wynika, że w 1660 roku we wsi nie było folwarku ani siedziby szlacheckiej.
Obecny, eklektyczny pałac został wybudowany z inicjatywy braci Gloeckner, właścicieli huty szkła w Czernej, na początku XX wieku, co potwierdza chorągiewka umieszczona na dachu budynku z napisem „E. P. 1906”. Możliwe, że rezydencja została wzniesiona na miejscu dawnego dworu leśnego, być może z wykorzystaniem jego fundamentów. Równocześnie z budową pałacu założono niewielki park, zapewne komponowany z wykorzystaniem wcześniejszych nasadzeń.
Pałac został wzniesiony na planie litery „L”, z elewacją frontową zwróconą na południe. Zachodnie skrzydło zaplanowane zostało jako dwutraktowe, z klatką schodową umieszczoną w trakcie wschodnim, natomiast południowe jako jednotraktowe, przy czym całą jego przestrzeń wypełnia obszerna sala reprezentacyjna, z prostokątnym narożnym aneksem w północno-wschodnim narożu, stanowiącym przyziemie wieży. Przy wschodniej elewacji skrzydła południowego umieszczony został otwarty ganek arkadowy z werandą, podkreślony eliptycznym ryzalitem i poprzedzony schodami. Dwukondygnacyjny budynek nakryty został wysokim dachem czterospadowym nad skrzydłem zachodnim połączonym z dachem dwuspadowym nad skrzydłem południowym. Trzykondygnacyjną wieżę narożną nakrywa zaś stromy dach czterospadowy. Do tak ukształtowanej budowli, w latach 30. XX wieku dostawiono parterowe skrzydło północne, aneks klatki schodowej, a wąską przestrzeń pomiędzy skrzydłem południowym i nowopowstałym, północnym, wypełniono wąskim korytarzem. Nowe elementy nakryto dachami płaskimi. W efekcie powstał budynek o asymetrycznej kompozycji i mocno urozmaiconej bryle, złożonej z kilku zestawionych ze sobą segmentów. Elewacje rozczłonowane zostały ryzalitami, zwieńczonymi facjatami, zamkniętymi trójkątnymi i wklęsło-wypukłymi szczytami, oraz aneksami zróżnicowanymi w kształcie i wielkości. Wszystkie elewacje pałacu są tynkowane, artykułowane wyładowanymi gzymsami działowymi i koronującym, z boniowanymi listwami w narożach. Otwory okienne, o zróżnicowanym kształcie i wielkości, ujęte są w profilowane opaski, niektóre zwieńczone naczółkami falistymi. Ponadto, elewację zdobią uskrzydlone główki putt, motywy roślinne, stylizowane woluty i muszle oraz dekoracja płycinowa.
W okresie powojennym w pałacu mieścił się ośrodek wczasowo-kolonijny Żagańskich Zakładów Przemysłu Włókienniczego. W latach 80. XX wieku swoją siedzibę miał tu Zakład Produkcyjny Zjednoczenia Przemysłowego Libella. Wtedy też przeprowadzono kapitalny remont zabytku. Obecnie, pałac znajduje się w rękach prywatnych. Nieużytkowany, nieremontowany, popada w ruinę. W 2005 roku w pałacu wybuchł pożar. Obecnie budynek znajduje się w stanie ruiny.
