Twórcą pięknego pałacu w Dąbrówce Wielkopolskiej (d. Gross Dammer) jest słynny niemiecki architekt Friedrich August Stüller. Według jego projektu w latach 1856-1859 wzniesiono tutejszą rezydencję dla właściciela majątku – barona Alberta Strein von Schwartzenau-Dammer. Rodzina Strein von Schwartzenau-Dammer, pochodząca ze starego rodu szlachty austriackiej, która opuściła kraj w wyniku wojny trzydziestoletniej, nabyła dominium w Dąbrówce Wielkopolskiej pod koniec lat 20. XIX stulecia. Dobra dominium zostały wydzielone w wyniku przeprowadzonego w roku 1823 podziału wsi na gminę wiejską i obręb dworski. Twórca projektu „pałacu Alberta” – Friedrich August Stueler, żyjący w latach 1800-1865, uczeń i współpracownik Schinkla, doradca artystyczny Fryderyka Wilhelma IV, był jednym z najznamienitszych architektów berlińskich swojego czasu. Jego dziełem są m.in. gmachy zespołu Nowego Muzeum na „Museumsinsel” w Berlinie, Galeria Narodowa w Berlinie, zamek Hohenzollernów koło Hechingen w Badenii-Wirtembergii, Muzeum Narodowe w Sztokholmie, Akademia Nauk i Galeria Narodowa w Budapeszcie, Muzeum Egipskie w zespole pałacowym Charlotenburg, Uniwersytet w Królewcu oraz liczne kościoły i rezydencje, w tym kościół ewangelicki pw. św. Piotra i Pawła w Poznaniu.
Pałac w Dąbrówce Wielkopolskiej jest wybitnym przykładem charakterystycznego stylu architekta, który w swoich projektach sięgał do wzorców z okresu gotyku i renesansu, w tym stylu Tudorów, przetwarzając w swobodny sposób, popularny w okresie renesansu typ rezydencji, nawiązującej jeszcze do średniowiecznej architektury obronnej. Jest to widoczne w użytych archaicznych formach pałacu elżbietańskiego o zwartej bryle zaznaczonej w narożach wieżyczkami, ozdobionej wielkimi, trójdzielnymi oknami przepruwającymi przechodzące przez całe elewacje wykusze. Skuratowicz w swej książce o dworach i pałacach w Wielkim Księstwie Poznańskim określa pałac w Dąbrówce jako „realizację wybitną, stanowiącą interesujące połączenie elementów angielskich z rodzimymi formami niemieckiego renesansu” (pałac książęcy w Wismarze). Układ wnętrz pałacu „z okazałą klatką schodową, korytarzem pomiędzy traktami oraz rozbudowanym programem reprezentacyjnych wnętrz” określa jako „nowoczesny i funkcjonalny”. W latach 1877-1878 dokonano przebudowy, należącego wówczas do Cäcile baronowej Schwarzenau pałacu, podczas której przekształcono wystrój i dekoracje elewacji. W okresie późniejszym zlikwidowano istniejącą niegdyś od południa oranżerię zbudowaną na szerokim tarasie, łączącą pałac z parkiem i reprezentacyjny podjazd widoczny na rycinie A. Dunkera. Już w latach 30. XX wieku, po przeprowadzonej parcelacji dominium – wówczas własność Bernarda von Britzkego – pałac stracił swą rezydencjonalną, reprezentacyjną funkcję, stając się siedzibą schroniska młodzieżowego, a potem niemieckiej szkoły. Obecnie obiekt, będący własnością Gminy Zbąszynek, pełni funkcję ośrodka życia kulturalnego wsi, użyczając swych pomieszczeń zespołowi ludowemu. Od 1997 roku jest on honorową siedzibą kapituły Regionu Kozła.
Pałac zlokalizowano w centrum wsi, między stawem i parkiem. Jego założoną na planie prostokąta, murowaną, dwukondygnacyjną, zwartą bryłę nakryto czterospadowym dachem. Wychodzące z naroży, oktogonalne, czterokondygnacyjne wieżyczki, wyrastające ponad kalenicę dachu korpusu, nakryto ośmiospadowymi dachami namiotowymi. Symetrycznie zakomponowane elewacje pałacu opasano międzykondygnacyjnymi gzymsami kordonowymi i zwieńczono gzymsem koronującym na kroksztynach. Trzykondygnacyjne ryzality środkowe elewacji frontowej i parkowej zwieńczono szczytami. W szczycie frontowym umieszczono herb rodu von Schwartzenau. Nad głównym wejściem umieszczono balkon. Pozostałe osie przepruto na obu kondygnacjach wielkimi, triforyjnymi oknami wykuszowymi. Na osiach elewacji bocznych umieszczono analogiczne wykusze z szerokimi oknami w partii piętra. Dwutraktowe wnętrze z korytarzem pomiędzy traktami i z reprezentacyjną klatką schodową na osi dłuższych boków zachowało niezmieniony układ. Jedynymi zachowanymi elementami dekoracji są obecnie ceramiczne detale elewacji, zdobiące okna i skromne sztukaterie sklepień i sufitów oraz stolarka okienna z wewnętrznymi okiennicami.
Pałac w Dąbrówce Wielkopolskiej jest wybitnym przykładem charakterystycznego stylu architekta, który w swoich projektach sięgał do wzorców z okresu gotyku i renesansu, w tym stylu Tudorów, przetwarzając w swobodny sposób, popularny w okresie renesansu typ rezydencji, nawiązującej jeszcze do średniowiecznej architektury obronnej. Jest to widoczne w użytych archaicznych formach pałacu elżbietańskiego o zwartej bryle zaznaczonej w narożach wieżyczkami, ozdobionej wielkimi, trójdzielnymi oknami przepruwającymi przechodzące przez całe elewacje wykusze. Skuratowicz w swej książce o dworach i pałacach w Wielkim Księstwie Poznańskim określa pałac w Dąbrówce jako „realizację wybitną, stanowiącą interesujące połączenie elementów angielskich z rodzimymi formami niemieckiego renesansu” (pałac książęcy w Wismarze). Układ wnętrz pałacu „z okazałą klatką schodową, korytarzem pomiędzy traktami oraz rozbudowanym programem reprezentacyjnych wnętrz” określa jako „nowoczesny i funkcjonalny”. W latach 1877-1878 dokonano przebudowy, należącego wówczas do Cäcile baronowej Schwarzenau pałacu, podczas której przekształcono wystrój i dekoracje elewacji. W okresie późniejszym zlikwidowano istniejącą niegdyś od południa oranżerię zbudowaną na szerokim tarasie, łączącą pałac z parkiem i reprezentacyjny podjazd widoczny na rycinie A. Dunkera. Już w latach 30. XX wieku, po przeprowadzonej parcelacji dominium – wówczas własność Bernarda von Britzkego – pałac stracił swą rezydencjonalną, reprezentacyjną funkcję, stając się siedzibą schroniska młodzieżowego, a potem niemieckiej szkoły. Obecnie obiekt, będący własnością Gminy Zbąszynek, pełni funkcję ośrodka życia kulturalnego wsi, użyczając swych pomieszczeń zespołowi ludowemu. Od 1997 roku jest on honorową siedzibą kapituły Regionu Kozła.
Pałac zlokalizowano w centrum wsi, między stawem i parkiem. Jego założoną na planie prostokąta, murowaną, dwukondygnacyjną, zwartą bryłę nakryto czterospadowym dachem. Wychodzące z naroży, oktogonalne, czterokondygnacyjne wieżyczki, wyrastające ponad kalenicę dachu korpusu, nakryto ośmiospadowymi dachami namiotowymi. Symetrycznie zakomponowane elewacje pałacu opasano międzykondygnacyjnymi gzymsami kordonowymi i zwieńczono gzymsem koronującym na kroksztynach. Trzykondygnacyjne ryzality środkowe elewacji frontowej i parkowej zwieńczono szczytami. W szczycie frontowym umieszczono herb rodu von Schwartzenau. Nad głównym wejściem umieszczono balkon. Pozostałe osie przepruto na obu kondygnacjach wielkimi, triforyjnymi oknami wykuszowymi. Na osiach elewacji bocznych umieszczono analogiczne wykusze z szerokimi oknami w partii piętra. Dwutraktowe wnętrze z korytarzem pomiędzy traktami i z reprezentacyjną klatką schodową na osi dłuższych boków zachowało niezmieniony układ. Jedynymi zachowanymi elementami dekoracji są obecnie ceramiczne detale elewacji, zdobiące okna i skromne sztukaterie sklepień i sufitów oraz stolarka okienna z wewnętrznymi okiennicami.
