Rezydencja w Dębowej Łęce wraz z założeniem parkowym i folwarkiem znajduje się w północnej części wsi i usytuowana jest około 500 m na wschód od gotyckiego kościoła pw. św. Jadwigi. Historycznie majątek ten związany jest z folwarkiem górnym (Ober Geyersdorf). Do pałacu przylega założenie parkowe, o znacznie zatartym układzie krajobrazowym. Na wschód od niego znajduje się zabudowa folwarczna z rządcówką, kuźnią, gorzelnią i innymi budynkami gospodarczymi.
Nazwa wsi w XV wieku brzmiała Dambowa Lanka czy Dambowalanka. Niemiecka nazwa wsi to Geyersdorf. W roku 1437 część wsi należała do Marcina Chwalęty. W 1503 roku właścicielami wymieniani byli: Krzysztof Olbrachcicki, Mikołaj Ossowski i Wincenty Sierpowski. Sześć lat później Piotr Sierpowski, zapewne syn Wincentego, sprzedał swoje dobra Mikołajowi. W XVI-wiecznych rejestrach podatkowych jako właściciele wsi figurują rodziny Ossowskich i Krzyckich. Dziedziczną własnością Ossowskich była zapewne Dębowa Łęka Górna i Średnia, a folwark dolny należał do Krzyckich. W roku 1724 posesorami obydwu części wsi byli członkowie rodziny Pawłowskich. W pierwszej połowie XVIII wieku w dobrach Pawłowskich istniał „dwór wielki […] o dwóch piętrach”, w podwórzu natomiast „dworek mały […] w lepionkę”. W roku 1743 w dużym dworze mieszkał Franciszek Koszucki. Po jego śmierci w 1752 roku folwark górny kupiła rodzina Łuków i w 1753 roku wybudowała w nim nowy dwór „w lepionkę, pod szkudłami”, którego budowniczym był Pakisch. W roku 1814 właścicielem wsi został Aleksander Brodowski – późniejszy dyrektor generalny Ziemstwa Kredytowego w Poznaniu (General Landschafter Director in Posen). W 1845 roku Brodowski w miejsce starej siedziby wybudował nowy pałac w popularnym wówczas w Wielkopolsce typie willi włoskiej. Rezydencja w majątku górnym została przebudowana pod koniec XIX wieku. Projekt przebudowy pałacu łączony jest z kręgiem berlińskiego architekta Stüllera. Od 1865 roku dobra w Dębowej Łęce należały do Johanna F.E. Hofmanna, a od 1881 roku do Stülpnagla, który przed rokiem 1890 przebudował siedzibę. W XX wieku majątek znalazł się w rękach rodziny Lürmann, która posiadała go do 1945 roku. Rezydencja wzniesiona została na rzucie dwóch zestawionych prostopadle, zróżnicowanych rozmiarem czworoboków, z kwadratową wieżą w południowo-wschodnim narożniku skrzydła głównego. Bryła obiektu zróżnicowana gabarytowo, z członem głównym dwukondygnacyjnym o użytkowym poddaszu i częścią mniejsza parterową z poddaszem. Obie części nakryte są dachami dwuspadowymi. Dominującym członem bryły jest czterokondygnacyjna wieża narożna. Budynek jest murowany z cegły i dekorowany boniowaniem, opracowanym w tynku. Elewacje skrzydła głównego urozmaicają gzymsy kordonowy i wieńczący z fryzem. Otwory okienne w większości prostokątne w profilowanych opaskach, z płycinami pod parapetem, tylko w partii pozornego ryzalitu zamknięte odcinkowo. Przy ryzalicie dostawiony jest parterowy taras, na którym pierwotnie posadowione były antykizujące rzeźby. Motyw fryzu wieńczącego oraz kształt kwiatonów na szczytach budynku są bliźniacze do dekoracji pałacu w Lginiu, co świadczy o tym, że wskazany detal wykonywany był fabrycznie i używany przy projektach włoskich na tym terenie. W parku zachował się starodrzew: kasztanowce, dęby, lipy drobnolistne.
Od 1996 roku nowi właściciele prowadzą w pałacu prace restauratorskie, przywracając mu dawny blask.
Nazwa wsi w XV wieku brzmiała Dambowa Lanka czy Dambowalanka. Niemiecka nazwa wsi to Geyersdorf. W roku 1437 część wsi należała do Marcina Chwalęty. W 1503 roku właścicielami wymieniani byli: Krzysztof Olbrachcicki, Mikołaj Ossowski i Wincenty Sierpowski. Sześć lat później Piotr Sierpowski, zapewne syn Wincentego, sprzedał swoje dobra Mikołajowi. W XVI-wiecznych rejestrach podatkowych jako właściciele wsi figurują rodziny Ossowskich i Krzyckich. Dziedziczną własnością Ossowskich była zapewne Dębowa Łęka Górna i Średnia, a folwark dolny należał do Krzyckich. W roku 1724 posesorami obydwu części wsi byli członkowie rodziny Pawłowskich. W pierwszej połowie XVIII wieku w dobrach Pawłowskich istniał „dwór wielki […] o dwóch piętrach”, w podwórzu natomiast „dworek mały […] w lepionkę”. W roku 1743 w dużym dworze mieszkał Franciszek Koszucki. Po jego śmierci w 1752 roku folwark górny kupiła rodzina Łuków i w 1753 roku wybudowała w nim nowy dwór „w lepionkę, pod szkudłami”, którego budowniczym był Pakisch. W roku 1814 właścicielem wsi został Aleksander Brodowski – późniejszy dyrektor generalny Ziemstwa Kredytowego w Poznaniu (General Landschafter Director in Posen). W 1845 roku Brodowski w miejsce starej siedziby wybudował nowy pałac w popularnym wówczas w Wielkopolsce typie willi włoskiej. Rezydencja w majątku górnym została przebudowana pod koniec XIX wieku. Projekt przebudowy pałacu łączony jest z kręgiem berlińskiego architekta Stüllera. Od 1865 roku dobra w Dębowej Łęce należały do Johanna F.E. Hofmanna, a od 1881 roku do Stülpnagla, który przed rokiem 1890 przebudował siedzibę. W XX wieku majątek znalazł się w rękach rodziny Lürmann, która posiadała go do 1945 roku. Rezydencja wzniesiona została na rzucie dwóch zestawionych prostopadle, zróżnicowanych rozmiarem czworoboków, z kwadratową wieżą w południowo-wschodnim narożniku skrzydła głównego. Bryła obiektu zróżnicowana gabarytowo, z członem głównym dwukondygnacyjnym o użytkowym poddaszu i częścią mniejsza parterową z poddaszem. Obie części nakryte są dachami dwuspadowymi. Dominującym członem bryły jest czterokondygnacyjna wieża narożna. Budynek jest murowany z cegły i dekorowany boniowaniem, opracowanym w tynku. Elewacje skrzydła głównego urozmaicają gzymsy kordonowy i wieńczący z fryzem. Otwory okienne w większości prostokątne w profilowanych opaskach, z płycinami pod parapetem, tylko w partii pozornego ryzalitu zamknięte odcinkowo. Przy ryzalicie dostawiony jest parterowy taras, na którym pierwotnie posadowione były antykizujące rzeźby. Motyw fryzu wieńczącego oraz kształt kwiatonów na szczytach budynku są bliźniacze do dekoracji pałacu w Lginiu, co świadczy o tym, że wskazany detal wykonywany był fabrycznie i używany przy projektach włoskich na tym terenie. W parku zachował się starodrzew: kasztanowce, dęby, lipy drobnolistne.
Od 1996 roku nowi właściciele prowadzą w pałacu prace restauratorskie, przywracając mu dawny blask.
