Założenie dworskie, o nieregularnym planie, zlokalizowane jest w centrum Dobroszowa Wielkiego. W jego północno-zachodniej części znajduje się dwór, zaś wschodnio-południową stronę zajmuje podwórze gospodarcze.
Wieś po raz pierwszy wymieniana jest w źródłach w 1245 roku, gdy książę śląski, Bolesław Rogatka, podarował ją klasztorowi w Nowogrodzie Bobrzańskim. Pierwsze informacje dotyczące właścicieli pojawiają dopiero w XV wieku. W 1450 roku. Dobroszów Wielki należał do rodu von Steinborn. Około 1474 roku druga część miejscowości została własnością rodziny von Zwecke. Pod koniec XV wieku właścicielem dobroszowskich dóbr był Christoph von Unwürde, którego córka, Margaretha, wniosła wieś w posagu Heinrichowi von Gladiss z Gorzupi. Ich potomkowie związani byli z Dobroszowem Wielkim do 1752 roku. Należała do nich połowa wsi, zwana folwarkiem dolnym. Na początku XVI wieku, Melchior Heinrich von Gladiss powiększył dobra o folwark górny, wydzielony z drugiej połowy wsi, należącej wówczas do rodziny von Zaschau, oraz o czynsze z Dobroszowa Małego. W 1752 roku Siegmund Heinrich von Gladiss sprzedał majątek braciom – Johannowi Carlowi, Augustowi Ferdinandowi i Johannowi Wilhelmowi von Bomsdorff. Nabyli oni oba folwarki, a rok później również ziemię należącą do rodziny von Zeschau. Tym samym stali się właścicielami całego Dobroszowa Wielkiego. Od roku 1802 do 1917 właściciele wsi zmieniali się 11 razy. W 1912 roku jako właściciel wymieniany jest budowniczy Schenck z Halensee, a w latach 1922-1937 dr Bierei z Calle.
Brak wiadomości o rycerskiej stanicy wskazuje, że co najmniej do XVI wieku właściciele Dobroszowa Wielkiego nie rezydowali tutaj, mając siedzibę w innej miejscowości. W XVI wieku wzniesiono tutaj siedzibę renesansową. Jej relikty zachowały się w południowej partii piwnic. Obecny dwór zbudowany został około połowy XVIII wieku z częściowym wykorzystaniem wspomnianej wcześniejszej budowli. W 1789 roku, w wyniku pożaru lub innej katastrofy budowlanej, dwór uległ zniszczeniu. Podczas jego odbudowy uformowany został obecny, klasycystyczny, kształt rezydencji. Następnie, pod koniec XIX wieku przebudowano wnętrze, wprowadzając częściową zmianę układu.
Dobroszowski dwór to budynek murowany z cegły, tynkowany, założony na planie prostokąta, z dostawioną wtórnie od zachodu przybudówką kryjącą klatkę schodową. Wnętrze rozplanowane jest w dwóch traktach, z centralnie umieszczoną sienią i pomieszczeniami w układzie amfiladowym. Fasada dworu zwrócona jest na wschód. Parterowy, częściowo podpiwniczony budynek nakryty jest dachem mansardowym z naczółkami. Pośrodku kalenicy umieszczona jest drewniana sześcioboczna wieżyczka z latarnią, nakryta kopulastym hełmem. Środkową partię siedmioosiowej fasady akcentuje pozorny ryzalit, przechodzący w wystawkę zwieńczoną trójkątnym tympanonem. Naroża korpusu i ryzalitu opinają pilastry w porządku toskańskim. Wejście główne, umieszczone w osi, poprzedzają schody z szerokim podestem, nad którym znajduje się nowszy, szklany dach. Po obu stronach wejścia ulokowane są wąskie okna. W wystawce zaś duże półokrągłe okno z podokiennikiem i gładką opaską wykonaną w tynku. Prostokątne otwory okienne obramione są profilowanymi opaskami. Pod oknami mieszczą się prostokąty wykonane w tynku. Fasadę wieńczy profilowany gzyms koronujący. Elewacja zachodnia, ośmioosiowa, z piętrową, dwuosiową przybudówką mieści drugie wejście do budynku. Elewacja ta, podobnie jak boczne, czteroosiowe, opracowana jest analogicznie do fasady. Wystrój ani wyposażenie wnętrza nie zachowało się.
Po II wojnie światowej majątek w Dobroszowie Wielkim był użytkowany przez PGR. Dwór zaadoptowano na mieszkania i biura. Obecnie budynek znajduje się w rękach prywatnych i pełni funkcje mieszkalne.
Wieś po raz pierwszy wymieniana jest w źródłach w 1245 roku, gdy książę śląski, Bolesław Rogatka, podarował ją klasztorowi w Nowogrodzie Bobrzańskim. Pierwsze informacje dotyczące właścicieli pojawiają dopiero w XV wieku. W 1450 roku. Dobroszów Wielki należał do rodu von Steinborn. Około 1474 roku druga część miejscowości została własnością rodziny von Zwecke. Pod koniec XV wieku właścicielem dobroszowskich dóbr był Christoph von Unwürde, którego córka, Margaretha, wniosła wieś w posagu Heinrichowi von Gladiss z Gorzupi. Ich potomkowie związani byli z Dobroszowem Wielkim do 1752 roku. Należała do nich połowa wsi, zwana folwarkiem dolnym. Na początku XVI wieku, Melchior Heinrich von Gladiss powiększył dobra o folwark górny, wydzielony z drugiej połowy wsi, należącej wówczas do rodziny von Zaschau, oraz o czynsze z Dobroszowa Małego. W 1752 roku Siegmund Heinrich von Gladiss sprzedał majątek braciom – Johannowi Carlowi, Augustowi Ferdinandowi i Johannowi Wilhelmowi von Bomsdorff. Nabyli oni oba folwarki, a rok później również ziemię należącą do rodziny von Zeschau. Tym samym stali się właścicielami całego Dobroszowa Wielkiego. Od roku 1802 do 1917 właściciele wsi zmieniali się 11 razy. W 1912 roku jako właściciel wymieniany jest budowniczy Schenck z Halensee, a w latach 1922-1937 dr Bierei z Calle.
Brak wiadomości o rycerskiej stanicy wskazuje, że co najmniej do XVI wieku właściciele Dobroszowa Wielkiego nie rezydowali tutaj, mając siedzibę w innej miejscowości. W XVI wieku wzniesiono tutaj siedzibę renesansową. Jej relikty zachowały się w południowej partii piwnic. Obecny dwór zbudowany został około połowy XVIII wieku z częściowym wykorzystaniem wspomnianej wcześniejszej budowli. W 1789 roku, w wyniku pożaru lub innej katastrofy budowlanej, dwór uległ zniszczeniu. Podczas jego odbudowy uformowany został obecny, klasycystyczny, kształt rezydencji. Następnie, pod koniec XIX wieku przebudowano wnętrze, wprowadzając częściową zmianę układu.
Dobroszowski dwór to budynek murowany z cegły, tynkowany, założony na planie prostokąta, z dostawioną wtórnie od zachodu przybudówką kryjącą klatkę schodową. Wnętrze rozplanowane jest w dwóch traktach, z centralnie umieszczoną sienią i pomieszczeniami w układzie amfiladowym. Fasada dworu zwrócona jest na wschód. Parterowy, częściowo podpiwniczony budynek nakryty jest dachem mansardowym z naczółkami. Pośrodku kalenicy umieszczona jest drewniana sześcioboczna wieżyczka z latarnią, nakryta kopulastym hełmem. Środkową partię siedmioosiowej fasady akcentuje pozorny ryzalit, przechodzący w wystawkę zwieńczoną trójkątnym tympanonem. Naroża korpusu i ryzalitu opinają pilastry w porządku toskańskim. Wejście główne, umieszczone w osi, poprzedzają schody z szerokim podestem, nad którym znajduje się nowszy, szklany dach. Po obu stronach wejścia ulokowane są wąskie okna. W wystawce zaś duże półokrągłe okno z podokiennikiem i gładką opaską wykonaną w tynku. Prostokątne otwory okienne obramione są profilowanymi opaskami. Pod oknami mieszczą się prostokąty wykonane w tynku. Fasadę wieńczy profilowany gzyms koronujący. Elewacja zachodnia, ośmioosiowa, z piętrową, dwuosiową przybudówką mieści drugie wejście do budynku. Elewacja ta, podobnie jak boczne, czteroosiowe, opracowana jest analogicznie do fasady. Wystrój ani wyposażenie wnętrza nie zachowało się.
Po II wojnie światowej majątek w Dobroszowie Wielkim był użytkowany przez PGR. Dwór zaadoptowano na mieszkania i biura. Obecnie budynek znajduje się w rękach prywatnych i pełni funkcje mieszkalne.
