Pałac znajduje się w ramach zespołu rezydencjonalnego, obejmującego folwark i park krajobrazowy. Jest on usytuowany w centralnej części miejscowości, po północnej stronie lokalnej drogi, na skarpie opadającej stromo w stronę Jeziora Wielkiego. Pałac zlokalizowany jest równolegle do drogi i poprzedzony obszernym dziedzińcem.
Garbicz to wieś o metryce późnośredniowiecznej. Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w 1458 roku jako własność Hansa von Winning. Od 1540 roku wieś należała do rodziny von Kettwick. W kościele do początku 1945 roku znajdował się kielich ufundowany w 1690 roku przez Hansa Adolpha von Kettwick. W 1700 zmarł ostatni przedstawiciel tego rodu. Na przełomie XVIII i XIX wieku Garbiczem władał nieznany z imienia radca wojenny von Winterfeldt. Natomiast w 1819 roku wieś nabył generał porucznik Friedrich Wilhelm Leopold von Gaudi, po śmierci w 1823 roku pochowany na cmentarzu rodowym w obrębie założenia parkowego. Od 1827 do początku 1945 roku właścicielami majątku byli przedstawiciele rodziny Riesselmann. Za ich czasów powierzchnia tutejszych dóbr ziemskich wynosiła 1867 ha.
Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. Początkowo PGR w Garbiczu podlegał Inspektoratowi w Rzepinie, a następnie Kombinatowi w Cybince. W latach 80. XX wieku wchodził w skład PGR w Boczowie. Od końca lat 90. XX wieku pałac wraz z parkiem znajduje się w rękach prywatnych.
Pałac w Grabiczu został zbudowany 2. poł. XVIII wieku. Pod koniec stulecia w jego sąsiedztwie, po stronie wschodniej, wybudowano oranżerię oraz założono park krajobrazowy, obejmujący częściowo teren nadjeziorny. W połowie XIX wieku do zachodniej elewacji pałacu dostawiono dwukondygnacyjną oficynę. W sensie stylistycznym pałac jest klasycystyczny, charakteryzujący się oszczędnym detalem architektonicznym. Budynek założony został na planie prostokątnym. Obiekt jest podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem dwuspadowym, naczółkowym. Jest to obiekt murowany z cegły ceramicznej na kamiennej podbudowie. Elewacje pałacu są tynkowane, symetryczne i rytmiczne. Elewacja frontowa – południowa została ukształtowana jako dziewięcioosiowa. Osie skrajne elewacji i pierwotnie oś centralna ujęte zostały pilastrami w porządku kolosalnym. Obecnie wejście główne do pałacu, poprzedzone zostało współczesnym pseudogankiem zwieńczonym tarasem i nadbudowane o trójkątny fronton. Na detal architektoniczny elewacji obok pilastrów składa się gzyms międzykondygnacyjny oraz koronujący, architektoniczne opracowanie otworów okiennych oraz skromny portal zawierający wejście główne. Oryginalny układ wnętrza został w latach 90. XX wieku przekształcony i jest obecnie niemal kompletnie nieczytelny. Z historycznego wyposażenia i wystroju zachowała się klatka schodowa zabiegowa oraz ceramiczny portal w sieni. Elementy te pochodzą z lat 20. XX wieku i wiążą się z prowadzoną wówczas przebudową wnętrza. W budynku nie zachowała się historyczna stolarka okienna i drzwiowa. Obiekt od strony zachodniej powiązany jest z dwukondygnacyjną oficyną, nakrytą czterospadowym dachem. Od strony wschodniej pałac łączy się z dawną oranżerią, która jest budynkiem jednokondygnacyjnym, nakrytym niskim dachem dwuspadowym. W pałacu do 1945 roku znajdowała się cenna kolekcja malarstwa, mebli oraz porcelany z królewskiej manufaktury w Berlinie.
Po zakończeniu II wojny światowej nie prowadzono niemal żadnych remontów w obrębie budynku. Likwidacja PGR doprowadziła do jego opuszczenia i zaniedbania, co było przyczyną daleko posuniętej rujnacji. Od 1998 roku budynek został przekształcony przez nowego, prywatnego właściciela w hotel z restauracją oraz centrum konferencyjne. Z elewacji pałacu usunięto częściowo detal architektoniczny, wnętrze dostosowano do nowych funkcji, a po stronie północno-wschodniej budynek rozbudowano o basen.
Garbicz to wieś o metryce późnośredniowiecznej. Miejscowość została po raz pierwszy wzmiankowana w 1458 roku jako własność Hansa von Winning. Od 1540 roku wieś należała do rodziny von Kettwick. W kościele do początku 1945 roku znajdował się kielich ufundowany w 1690 roku przez Hansa Adolpha von Kettwick. W 1700 zmarł ostatni przedstawiciel tego rodu. Na przełomie XVIII i XIX wieku Garbiczem władał nieznany z imienia radca wojenny von Winterfeldt. Natomiast w 1819 roku wieś nabył generał porucznik Friedrich Wilhelm Leopold von Gaudi, po śmierci w 1823 roku pochowany na cmentarzu rodowym w obrębie założenia parkowego. Od 1827 do początku 1945 roku właścicielami majątku byli przedstawiciele rodziny Riesselmann. Za ich czasów powierzchnia tutejszych dóbr ziemskich wynosiła 1867 ha.
Po II wojnie światowej majątek ziemski został znacjonalizowany. Początkowo PGR w Garbiczu podlegał Inspektoratowi w Rzepinie, a następnie Kombinatowi w Cybince. W latach 80. XX wieku wchodził w skład PGR w Boczowie. Od końca lat 90. XX wieku pałac wraz z parkiem znajduje się w rękach prywatnych.
Pałac w Grabiczu został zbudowany 2. poł. XVIII wieku. Pod koniec stulecia w jego sąsiedztwie, po stronie wschodniej, wybudowano oranżerię oraz założono park krajobrazowy, obejmujący częściowo teren nadjeziorny. W połowie XIX wieku do zachodniej elewacji pałacu dostawiono dwukondygnacyjną oficynę. W sensie stylistycznym pałac jest klasycystyczny, charakteryzujący się oszczędnym detalem architektonicznym. Budynek założony został na planie prostokątnym. Obiekt jest podpiwniczony, dwukondygnacyjny, nakryty dachem dwuspadowym, naczółkowym. Jest to obiekt murowany z cegły ceramicznej na kamiennej podbudowie. Elewacje pałacu są tynkowane, symetryczne i rytmiczne. Elewacja frontowa – południowa została ukształtowana jako dziewięcioosiowa. Osie skrajne elewacji i pierwotnie oś centralna ujęte zostały pilastrami w porządku kolosalnym. Obecnie wejście główne do pałacu, poprzedzone zostało współczesnym pseudogankiem zwieńczonym tarasem i nadbudowane o trójkątny fronton. Na detal architektoniczny elewacji obok pilastrów składa się gzyms międzykondygnacyjny oraz koronujący, architektoniczne opracowanie otworów okiennych oraz skromny portal zawierający wejście główne. Oryginalny układ wnętrza został w latach 90. XX wieku przekształcony i jest obecnie niemal kompletnie nieczytelny. Z historycznego wyposażenia i wystroju zachowała się klatka schodowa zabiegowa oraz ceramiczny portal w sieni. Elementy te pochodzą z lat 20. XX wieku i wiążą się z prowadzoną wówczas przebudową wnętrza. W budynku nie zachowała się historyczna stolarka okienna i drzwiowa. Obiekt od strony zachodniej powiązany jest z dwukondygnacyjną oficyną, nakrytą czterospadowym dachem. Od strony wschodniej pałac łączy się z dawną oranżerią, która jest budynkiem jednokondygnacyjnym, nakrytym niskim dachem dwuspadowym. W pałacu do 1945 roku znajdowała się cenna kolekcja malarstwa, mebli oraz porcelany z królewskiej manufaktury w Berlinie.
Po zakończeniu II wojny światowej nie prowadzono niemal żadnych remontów w obrębie budynku. Likwidacja PGR doprowadziła do jego opuszczenia i zaniedbania, co było przyczyną daleko posuniętej rujnacji. Od 1998 roku budynek został przekształcony przez nowego, prywatnego właściciela w hotel z restauracją oraz centrum konferencyjne. Z elewacji pałacu usunięto częściowo detal architektoniczny, wnętrze dostosowano do nowych funkcji, a po stronie północno-wschodniej budynek rozbudowano o basen.
