Wieś Glińsk położona jest na wschód od drogi prowadzącej ze Świebodzina do Międzyrzecza. Pałac zlokalizowany jest w centrum miejscowości. Obecnie ma tu swoją siedzibę Dom Pomocy Społecznej.
Historia miejscowości sięga średniowiecza. Najstarszy dokument potwierdzający istnienie wsi pochodzi z 1236 r., kiedy to Glińsk był własnością komesa Dzierżykraja. Jeszcze w 1296 roku wieś należała do jego potomków – braci Piotra, Tomasza i Stefana Dzierżykrajów. Od 2. poł. XIV wieku do początku wieku XIX Glińsk był własnością klasztoru cysterskiego w Paradyżu. Podczas wojny trzydziestoletniej wieś podzieliła losy innych paradyskich majątków i została zarekwirowana przez wojska szwedzkie. Sekwestr zdjęto w 1646 roku. W XVIII wieku Glińsk był wioską ludną i bogatą. Około 1790 roku wieś zamieszkiwało 286 osób, a obok folwarku klasztornego funkcjonował tu samodzielny majątek lenny. Po sekularyzacji dóbr cysterskich, w 1810 roku, w Glińsku wydzielono odrębny majątek dworski wielkości ok. 300 ha. Od 1842 roku jego właścicielem był Friedrich Wilhelm Magdeburg, który wybudował tu rodzinną siedzibę. Kaplica grobowa rodu Magdeburgów znajduje się do dziś w zachodniej części terenu przykościelnego, pełniąc obecnie funkcję kostnicy. Od 1879 roku glińska posiadłość należała do Adeline Richter, a od 1914 roku Maxa Wittiga. Na początku XX wieku majątek dworski został powiększony do obszaru około 450 ha.
Pałac został wzniesiony w połowie XIX wieku przez ówczesnego właściciela Glińska, F.M. Magdeburga, a następnie przebudowany w 1924 roku w stylu eklektycznym. Data przebudowy umieszczona została nad wejściem w owalnym medalionie ujętym w dwa rogi obfitości. Pałac jest budynkiem murowanym, z elewacjami licowanymi cegłą, detalem architektonicznym opracowanym w tynku, dachem krytym dachówką ceramiczną karpiówką. Rezydencja założona jest na planie prostokąta, z niewielką, prostokątną dobudówką od strony zachodniej. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Dwukondygnacyjny budynek, w całości podpiwniczony, nakryty jest wysokim dachem naczółkowym. Zwarta bryła pałacu urozmaicona jest narożnym wykuszem wieżowym, po stronie zachodniej elewacji frontowej, oraz niższą dobudówką krytą dachem trzyspadowym. Fasada rozplanowana jest niesymetrycznie, o zróżnicowanej liczbie osi na poszczególnych kondygnacjach. Podziały horyzontalne zostały podkreślone gzymsami: cokołowym, podokiennym, międzykondygnacyjnym oraz kostkowym koronującym, wertykalne zaś: boniowanymi lizenami spinającymi narożniki fasady oraz pionowymi listwami stanowiącymi przedłużenie obramień okiennych pierwszej kondygnacji. Część środkowa fasady zaakcentowana jest przez pseudoryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem, stanowiącym silny akcent wertykalny. Wejście główne, umieszczone w osi pseudoryzalitu, ujęte w kanelowane lizeny i wąskie okna, poprzedzone jest schodami wachlarzowymi. Nad wejściem znajduje się balkon. Ryzalit zdobi bogata dekoracja sztukatorska, głównie przedstawienia winnych gron i ptaków, donic z kwiatami, a w szczycie przedstawienie żniwiarzy. Otwory okienne fasady, o zróżnicowanej wielkości, są prostokątne, ujęte w obramienia spięte kluczem. Między kondygnacjami, w osi otworów okiennych umieszczone są płyciny z dekoracją sztukatorską analogiczną jak w ryzalicie. Pozostałe elewacje, pod względem podziału i detalu, opracowane w nawiązaniu do fasady, jednakże skromniej.
Z historycznego wystroju i wyposażenia pałacu zachowała się częściowo stolarka okienna i drzwiowa.
Po II wojnie światowej pałac rozbudowano od strony północnej. W budynku prowadzone są bieżące remonty. Obiekt znajduje się w zadowalającym stanie zachowania.
Historia miejscowości sięga średniowiecza. Najstarszy dokument potwierdzający istnienie wsi pochodzi z 1236 r., kiedy to Glińsk był własnością komesa Dzierżykraja. Jeszcze w 1296 roku wieś należała do jego potomków – braci Piotra, Tomasza i Stefana Dzierżykrajów. Od 2. poł. XIV wieku do początku wieku XIX Glińsk był własnością klasztoru cysterskiego w Paradyżu. Podczas wojny trzydziestoletniej wieś podzieliła losy innych paradyskich majątków i została zarekwirowana przez wojska szwedzkie. Sekwestr zdjęto w 1646 roku. W XVIII wieku Glińsk był wioską ludną i bogatą. Około 1790 roku wieś zamieszkiwało 286 osób, a obok folwarku klasztornego funkcjonował tu samodzielny majątek lenny. Po sekularyzacji dóbr cysterskich, w 1810 roku, w Glińsku wydzielono odrębny majątek dworski wielkości ok. 300 ha. Od 1842 roku jego właścicielem był Friedrich Wilhelm Magdeburg, który wybudował tu rodzinną siedzibę. Kaplica grobowa rodu Magdeburgów znajduje się do dziś w zachodniej części terenu przykościelnego, pełniąc obecnie funkcję kostnicy. Od 1879 roku glińska posiadłość należała do Adeline Richter, a od 1914 roku Maxa Wittiga. Na początku XX wieku majątek dworski został powiększony do obszaru około 450 ha.
Pałac został wzniesiony w połowie XIX wieku przez ówczesnego właściciela Glińska, F.M. Magdeburga, a następnie przebudowany w 1924 roku w stylu eklektycznym. Data przebudowy umieszczona została nad wejściem w owalnym medalionie ujętym w dwa rogi obfitości. Pałac jest budynkiem murowanym, z elewacjami licowanymi cegłą, detalem architektonicznym opracowanym w tynku, dachem krytym dachówką ceramiczną karpiówką. Rezydencja założona jest na planie prostokąta, z niewielką, prostokątną dobudówką od strony zachodniej. Elewacja frontowa zwrócona jest na południe. Dwukondygnacyjny budynek, w całości podpiwniczony, nakryty jest wysokim dachem naczółkowym. Zwarta bryła pałacu urozmaicona jest narożnym wykuszem wieżowym, po stronie zachodniej elewacji frontowej, oraz niższą dobudówką krytą dachem trzyspadowym. Fasada rozplanowana jest niesymetrycznie, o zróżnicowanej liczbie osi na poszczególnych kondygnacjach. Podziały horyzontalne zostały podkreślone gzymsami: cokołowym, podokiennym, międzykondygnacyjnym oraz kostkowym koronującym, wertykalne zaś: boniowanymi lizenami spinającymi narożniki fasady oraz pionowymi listwami stanowiącymi przedłużenie obramień okiennych pierwszej kondygnacji. Część środkowa fasady zaakcentowana jest przez pseudoryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem, stanowiącym silny akcent wertykalny. Wejście główne, umieszczone w osi pseudoryzalitu, ujęte w kanelowane lizeny i wąskie okna, poprzedzone jest schodami wachlarzowymi. Nad wejściem znajduje się balkon. Ryzalit zdobi bogata dekoracja sztukatorska, głównie przedstawienia winnych gron i ptaków, donic z kwiatami, a w szczycie przedstawienie żniwiarzy. Otwory okienne fasady, o zróżnicowanej wielkości, są prostokątne, ujęte w obramienia spięte kluczem. Między kondygnacjami, w osi otworów okiennych umieszczone są płyciny z dekoracją sztukatorską analogiczną jak w ryzalicie. Pozostałe elewacje, pod względem podziału i detalu, opracowane w nawiązaniu do fasady, jednakże skromniej.
Z historycznego wystroju i wyposażenia pałacu zachowała się częściowo stolarka okienna i drzwiowa.
Po II wojnie światowej pałac rozbudowano od strony północnej. W budynku prowadzone są bieżące remonty. Obiekt znajduje się w zadowalającym stanie zachowania.
