Założenie folwarczne w Grabicach, którego główny element stanowi klasycystyczny dwór, usytuowane jest w północno-wschodniej części wsi, przy lokalnej drodze prowadzącej z Nowej Wioski do Jazowa. Po stronie wschodniej dworu znajdują się relikty założenia parkowego, natomiast po stronie zachodniej zabudowania gospodarcze. Dojazd do dworu prowadzi od strony południowej, przez bramę, usytuowaną przy głównej ulicy. Całość założenia przystosowana jest do potrzeb rolniczych, a dawna siedziba właściciela folwarku pełni funkcje mieszkaniową.
Historia Grabic sięga średniowiecza. Pierwsza wzmianka o wsi Grabice pochodzi z 1158 roku. W tym czasie miejscowość należała do klasztoru cysterek w Gubinie. Po likwidacji zakonu, ok. 1602 roku, wieś została odpłatnie przekazana przez cesarza Rudolfa miastu Gubin. Niespełna osiem lat później, miasto wyzbyło się grabickich dóbr, sprzedając je Henninowi von Reiche. Brak jest przekazów historycznych o właścicielach wsi z okresu XVII i XVIII wieku. Kolejne wiadomości na temat przynależności dóbr grabickich pochodzą z początku XIX wieku, kiedy były one własnością rodziny von Rer. Od 1845 roku Grabice należały do Friedricha Wilhelma Reimnitza, dyrektora gimnazjum w Gubinie. Istotne braki źródłowe nie pozwalają ustalić ani fundatora budowli, ani określić czasu jej powstania. O tym, że pochodzi z końca XVIII wieku informują nas cechy stylowe architektury zabytku.
Klasycystyczny dwór w Grabicach założony jest na planie wydłużonego prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku zachodnim. Wnętrze budynku jest trzytraktowe, w układzie amfiladowym, z centralnie umieszczoną sienią przelotową. Jednokondygnacyjna, podpiwniczona budowla z poddaszem użytkowym, nakryta jest wysokim dachem mansardowym. Środek elewacji frontowej, zakomponowanej symetrycznie rytmem jedenastu okien, zaakcentowany został pięcioosiowym, dwukondygnacyjnym ryzalitem. Wejście główne do budynku umieszczone jest w centralnej części fasady. Elewacja ogrodowa prezentuje podobną artykulację rozstawieniem otworów okiennych. Elewacje boczne posiadają w pierwszej kondygnacji cztery osie okienne, w tym blendy, natomiast w kondygnacji poddasza znajduje się pięć osi. Skromny detal architektoniczny elewacji stanowią schodkowy gzyms wieńczący oraz opaskowe naczółki okienne.
W okresie powojennym prowadzono bieżące remonty dworu. Nieznane są dokładniejsze daty przebudów, które musiały mieć miejsce w XX wieku, o czym świadczy wtórna wystawka w fasadzie oraz zamurowane otwory okienne w pierwszej kondygnacji.
