Pałac usytuowany jest na końcu wsi, w jej południowo-zachodniej części, przy trakcie Kożuchów-Żagań, nieopodal drogi prowadzącej do Jabłonowa. Podwórze gospodarcze odsunięte jest od pałacu w kierunku północnym. Od strony wschodniej otacza go park typu krajobrazowego.
Posiadłość Jelenin od średniowiecza stanowiła własność rodziny von Knobelsdorff i być może już wówczas istniała tam jakaś siedziba rycerska. W 1620 roku na czterdzieści lat dobra przeszły w ręce rodziny von Nechern a następnie weszły w skład dóbr klasztoru żagańskich augustianów. W roku 1787 Jelenin kupił generał von Franckenberg, który najprawdopodobniej był inicjatorem budowy pałacu. Wzniósł go między 1787 a 1797 rokiem. Po jego śmierci, do 1805 roku, majątkiem zarządzała wdowa Maria Charlotta von Franckenberg. Kolejnymi właścicielami byli Henryk Gottlob von Franckenberg, Ernest von Knobelsdorff, Jan Ludwik Bonte, po którym dziedziczyła córka. Jej syn Feliks rezydował tam do 1945 roku, kiedy to dobra zostały przejęte przez Skarb Państwa i zarządzane przez PGR. Obecnie pałac nadal jest własnością Skarbu Państwa w zarządzie AWRSP.
Obecnie pałac stanowi wpisaną w krajobraz ruinę. Mimo tego, z zachowanej bryły możliwe jest odczytanie jego pierwotnej formy. Jest dwukondygnacyjny, murowany, tynkowany, pierwotnie zamknięty mansardowym dachem krytym dachówką ceramiczną karpiówką, obecnie pozbawiony dachu. Osadzony na wysokim podpiwniczeniu – suterenie. Wszystkie elewacje otrzymały pasowe boniowanie pierwszej kondygnacji. Otwory okienne i drzwiowe parteru zwieńczone są kluczem a pierwszego piętra osadzone w prostokątnych, gładkich płycinach. Elewacja frontowa i ogrodowa zostały urozmaicone trójosiowymi i trójkondygnacyjnymi ryzalitami. Ryzalit fasady wieńczy w partii dachu trójkątny naczółek. Jedyna dekoracja fasady ogranicza się właściwie do ryzalitu, w którym trzy osie okienne i drzwiowe przedzielone zostały czterema płaskimi pilastrami o jońskich kapitelach. Partia nadokienna ostatniej kondygnacji ryzalitu otrzymała zdobienia w formie roślinnych girland i dekorowanych rozetą zworników okiennych. Nad tym wszystkim rozciąga się pas architrawu, nad którym rozpięty jest tympanon obwiedziony wystającym gzymsem i fryzem kostkowym. W przyziemiu ryzalitu mieści się centralnie umieszczone wejście do wnętrza – obecnie zamurowane, zamknięte łukiem odcinkowym. Nad wejściem umieszczono dekoracje w formie tryglifów.
Ryzalit elewacji ogrodowej posiada zakończenie o charakterze attyki o litej balustradzie. Nad otworem wejściowym zamkniętym łukiem odcinkowym zachowała się dekoracja w formie wstęg zawieszonych jak girlandy oraz tryglifów ozdobionych rozetkami. Pod oknami ostatniej kondygnacji ryzalitu widoczne są wąskie płyciny z motywem dekoracji cekinowej.
Obecnie bardzo zubożona forma elewacji ze względu na ubytki tynków utrudnia jednoznaczny opis architektoniczny ze względu na większościowy brak detalu. Jednakże porównując stan obecny z przekazem ikonograficznym, jakim jest widok pałacu z pracy A. Dunckera Die Ländliche Wohnzitze, Schlösser und Residenzen, można zauważyć, że powyższy opis nie odbiega zbytnio od formy, którą uwiecznił on w 2. poł. XIX wieku. Jedynie otwory okienne i drzwiowe ryzalitu posiadały zamknięcie łukiem odcinkowym, a w okulusie tympanonu mieścił się zegar. Także nieco inaczej prezentują się głowice pilastrów. Bardziej zbliżone są do wysokich głowic korynckich, niż do istniejących obecnie jońskich. Na dachu budynku widoczna jest ażurowa metalowa balustrada i najprawdopodobniej sygnaturka. Przed wejściem głównym do pałacu rozciągał się ukwiecony podjazd, z którego obecnie zachowało się jedynie gruzowisko. W formie architektonicznej i zachowanym detalu elewacji pałacu można dopatrzyć się schyłkowej formy baroku, przemawiającej jedynie w girlandach i wachlarzowym ułożeniu schodów przy podjeździe do rezydencji. Pozostałe elementy oscylują już w kierunku klasycyzmu.
Pałac założony został na planie kwadratu o trójtrakowym rozplanowaniu wnętrza. Piwnice przesklepione zostały krzyżowo i kolebkowo. Z analizy układu wnętrz wynika, że za wejściem głównym rozciągał się reprezentacyjny hall z rozlokowanymi wokół niego pomieszczeniami. Z hallu prowadziło zejście do piwnicy oraz dwubiegowe schody na piętro. Ze względu na stan zachowania pałacu nie ma możliwości opisu ani identyfikacji wystroju wnętrz, którego po prostu brak.
Posiadłość Jelenin od średniowiecza stanowiła własność rodziny von Knobelsdorff i być może już wówczas istniała tam jakaś siedziba rycerska. W 1620 roku na czterdzieści lat dobra przeszły w ręce rodziny von Nechern a następnie weszły w skład dóbr klasztoru żagańskich augustianów. W roku 1787 Jelenin kupił generał von Franckenberg, który najprawdopodobniej był inicjatorem budowy pałacu. Wzniósł go między 1787 a 1797 rokiem. Po jego śmierci, do 1805 roku, majątkiem zarządzała wdowa Maria Charlotta von Franckenberg. Kolejnymi właścicielami byli Henryk Gottlob von Franckenberg, Ernest von Knobelsdorff, Jan Ludwik Bonte, po którym dziedziczyła córka. Jej syn Feliks rezydował tam do 1945 roku, kiedy to dobra zostały przejęte przez Skarb Państwa i zarządzane przez PGR. Obecnie pałac nadal jest własnością Skarbu Państwa w zarządzie AWRSP.
Obecnie pałac stanowi wpisaną w krajobraz ruinę. Mimo tego, z zachowanej bryły możliwe jest odczytanie jego pierwotnej formy. Jest dwukondygnacyjny, murowany, tynkowany, pierwotnie zamknięty mansardowym dachem krytym dachówką ceramiczną karpiówką, obecnie pozbawiony dachu. Osadzony na wysokim podpiwniczeniu – suterenie. Wszystkie elewacje otrzymały pasowe boniowanie pierwszej kondygnacji. Otwory okienne i drzwiowe parteru zwieńczone są kluczem a pierwszego piętra osadzone w prostokątnych, gładkich płycinach. Elewacja frontowa i ogrodowa zostały urozmaicone trójosiowymi i trójkondygnacyjnymi ryzalitami. Ryzalit fasady wieńczy w partii dachu trójkątny naczółek. Jedyna dekoracja fasady ogranicza się właściwie do ryzalitu, w którym trzy osie okienne i drzwiowe przedzielone zostały czterema płaskimi pilastrami o jońskich kapitelach. Partia nadokienna ostatniej kondygnacji ryzalitu otrzymała zdobienia w formie roślinnych girland i dekorowanych rozetą zworników okiennych. Nad tym wszystkim rozciąga się pas architrawu, nad którym rozpięty jest tympanon obwiedziony wystającym gzymsem i fryzem kostkowym. W przyziemiu ryzalitu mieści się centralnie umieszczone wejście do wnętrza – obecnie zamurowane, zamknięte łukiem odcinkowym. Nad wejściem umieszczono dekoracje w formie tryglifów.
Ryzalit elewacji ogrodowej posiada zakończenie o charakterze attyki o litej balustradzie. Nad otworem wejściowym zamkniętym łukiem odcinkowym zachowała się dekoracja w formie wstęg zawieszonych jak girlandy oraz tryglifów ozdobionych rozetkami. Pod oknami ostatniej kondygnacji ryzalitu widoczne są wąskie płyciny z motywem dekoracji cekinowej.
Obecnie bardzo zubożona forma elewacji ze względu na ubytki tynków utrudnia jednoznaczny opis architektoniczny ze względu na większościowy brak detalu. Jednakże porównując stan obecny z przekazem ikonograficznym, jakim jest widok pałacu z pracy A. Dunckera Die Ländliche Wohnzitze, Schlösser und Residenzen, można zauważyć, że powyższy opis nie odbiega zbytnio od formy, którą uwiecznił on w 2. poł. XIX wieku. Jedynie otwory okienne i drzwiowe ryzalitu posiadały zamknięcie łukiem odcinkowym, a w okulusie tympanonu mieścił się zegar. Także nieco inaczej prezentują się głowice pilastrów. Bardziej zbliżone są do wysokich głowic korynckich, niż do istniejących obecnie jońskich. Na dachu budynku widoczna jest ażurowa metalowa balustrada i najprawdopodobniej sygnaturka. Przed wejściem głównym do pałacu rozciągał się ukwiecony podjazd, z którego obecnie zachowało się jedynie gruzowisko. W formie architektonicznej i zachowanym detalu elewacji pałacu można dopatrzyć się schyłkowej formy baroku, przemawiającej jedynie w girlandach i wachlarzowym ułożeniu schodów przy podjeździe do rezydencji. Pozostałe elementy oscylują już w kierunku klasycyzmu.
Pałac założony został na planie kwadratu o trójtrakowym rozplanowaniu wnętrza. Piwnice przesklepione zostały krzyżowo i kolebkowo. Z analizy układu wnętrz wynika, że za wejściem głównym rozciągał się reprezentacyjny hall z rozlokowanymi wokół niego pomieszczeniami. Z hallu prowadziło zejście do piwnicy oraz dwubiegowe schody na piętro. Ze względu na stan zachowania pałacu nie ma możliwości opisu ani identyfikacji wystroju wnętrz, którego po prostu brak.
