Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny usytuowany jest w północno-zachodniej części wsi, przy trasie Świebodziń – Babimst. Założenie składa się z części rezydencjonalnej z pałacem i parkiem, zlokalizowanej po południowej stronie zespołu, oraz części gospodarczej, mieszczącej się po stronie północnej. Pierwotnie pałac leżał w centrum historycznego założenia, jednakże do czasów współczesnych nie zachowało się tzw. „małe podwórze”.
Pierwszy raz Jeziory są wzmiankowane w 1427 roku, w aktach biskupstwa poznańskiego, w związku z istniejącym tam ówcześnie kościołem pw. Urszuli i Towarzyszek (Jedenastu Tysięcy Dziewic). W 1477 roku Caspar von Schlichting, rycerz najemny zakonu krzyżackiego, zakupił Rakowice koło Sulechowa, a niedługo później Jeziory, Ojerzyce i Rzeczycę. Jego syn, również Caspar, tytułujący się mianem „z Jezior” uważany jest za protoplastę wszystkich Schlichtingów mających majątki na zachodnich obrzeżach Wielkopolski. Schlichtingowie władali tymi ziemiami do 1731 roku, kiedy to jeziorski majątek został sprzedany von Briesenom. Przez pewien czas dzierżawcą ich dóbr był Johann Gottlob Gardt. Według spisu z około 1790 roku w Jeziorach znajdował się wówczas kościół katolicki, plebania, szkoła, gospoda, wiatrak, kuźnia oraz folwark i dwór. Dysponentami majątku byli wtedy Hans Henrich von Briesen i jego syn, Friedrich Ludwig, spokrewnieni z rodziną von Schlichting z Myszęcina. Na początku XIX wieku majątkiem władały kolejno rodziny: von Schkopp, von Dyhren i von Stropp. Około 1824 roku Jeziory zakupił Johann Michael Schneider, którego potomkowie, głównie wojskowi, pozostali w posiadaniu tych ziem przez następny wiek. Ostatnim właścicielem majątku w Jeziorach przed wybuchem II wojny światowej była rodzina Scherz.
Pałac został wzniesiony przez rodzinę Schneider około połowy XIX wieku. Przy jego budowie wykorzystano wcześniejszą siedzibę, dostawiając do niej aneks z wieżą. Całość ujednolicono w stylu eklektycznym z dominującymi elementami neogotyckimi, naśladującymi angielski gotyk perpendykularny. Przejawia się to m.in. w formie otworu wejściowego zamkniętego łukiem Tudorów, linearnych gzymsach naczółkowych załamanych w dół pod kątem prostym, czy geometrycznym kształcie attyki wieńczącej pseudoryzalit.
Pałac założony jest na planie prostokąta z prostokątnym aneksem i od wschodu wieżą na planie koła. Budowla jest podpiwniczona, posadowiona na wysokim cokole. Korpus główny pałacu ma dwie kondygnacje nakryte dachem czterospadowym. Trzykondygnacyjny aneks nakryty jest dachem trzyspadowym, zaś wieża, tej samej wysokości co aneks, dachem w formie stożka zwieńczonego iglicą. Fasada złożona jest z dziewięcioosiowego korpusu głównego i dwuosiowego aneksu. Cześć środkowa korpusu głównego zaakcentowana jest pseudoryzalitem zwieńczonym attyką ze sterczynami. Elewację artykułują w poziomie profilowane gzymsy cokołowy, podokienny, podwójny międzykondygnacyjny oraz koronujący z fryzem arkadowym. Podział horyzontalny dodatkowo podkreślają boniowania zajmujące prawie całą powierzchnię elewacji, a także linearne gzymsy umieszczone nad wszystkimi otworami okiennymi i drzwiowymi. Wejście główne do pałacu umieszczone jest w osi ryzalitu, boczne zaś w narożniku, po stronie północno-wschodniej. Wszystkie otwory okienne są prostokątne i ujęte w profilowane obramienia. Pozostałe elewacje artykułowane są analogicznie jak fasada.
Po II wojnie światowej w założeniu pałacowym w Jeziorach utworzono PGR podległe PGR w Lubinicku. W latach 80. XX wieku prowadzono prace remontowe przy pałacu, obejmujące m.in. przełożenie dachu, wykonanie nowych stropów i betonowej klatki schodowej. Remont jednakże przerwano. Obecnie pałac stanowi własność Agencji Rolnej Skarbu Państwa. Jest nieużytkowany i popada w ruinę.
