Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny usytuowany jest w północno-zachodniej części wsi. W skład zespołu wchodzi część rezydencjonalna, składająca się z pałacu i otaczającego go parku krajobrazowego oraz cześć folwarczna, którą tworzą budynki gospodarcze skupione wokół podwórza. Założenie ma kompozycję osiową, którą podkreśla droga prowadząca z południa na północ, wiodąca do bramy przed pałacem, oraz drogi boczne, biegnące od zachodu i wschodu. Tą ostatnią tworzy aleja mieszana przechodząca w lipową. Na skraju założenia po zachodniej stronie znajduje się willa. Dominantę architektoniczną całości stanowi usytuowany na osi pałac poprzedzony owalnym podjazdem z kamienną fontanną umieszczoną pośrodku.
Kamień to miejscowość o metryce średniowiecznej. Wraz z Morskiem, Łochowicami i Gostchorzem należał do Parafii Św. Andrzeja w Krośnie Odrzańskim. W XVIII wieku Kamień i Morsko były własnością rodziny von Vogel. W 1764 roku zadłużony majątek nabył urzędnik z Krosna, Peter Gottlib Bernahrd Bochden. W 1837 roku jego syn sprzedał dobra Jacobowi Casparowi. Zmarł on rok później pozostawiając mienie żonie, Emmie, i dzieciom: Albertynie, Georgowi, Sophie, Maksowi i Teodorowi. W połowie XIX wieku, w związku z regulacją i reformą rolną, z majątku Kamień wydzielono gospodarstwa dziesięciu chłopom, tworząc osobną gminę wiejską. W 1855 roku, po spłaceniu rodzeństwa, jedynym właścicielem Kamienia został Georg Caspar. Następnie dobra odziedziczyła jego córka Marie, która wraz z mężem mieszkała na stałe w Roztoku. W 1892 roku majątek należał do Radcy Kamery z Berlina, Paula Friedricha Egera, a w 1897 roku, do Carla Wilhelma Egera. Ostatnim właścicielem Kamienia przed wybuchem II wojny światowej był Królewski Nadleśniczy, Eberhardt von Groote. W latach 30. XX wieku wzniósł on pałac, przypuszczalnie na miejscu pierwotnej, niezachowanej siedziby właścicieli majątku. Dostępne materiały nie pozwalają jednoznacznie określić lokalizacji i wyglądu pierwotnej rezydencji.
Architektura rezydencji utrzymana jest w nurcie późnego historyzmu i nawiązuje do baroku w jego reprezentacyjnym wydaniu. Budowla założona jest na planie prostokąta z prostokątnym tarasem przy elewacji frontowej oraz prostokątną werandą przy elewacji ogrodowej. Zwarta bryła dwukondygnacyjnego, podpiwniczonego pałacu nakryta jest wysokim czterospadowym dachem z wystawkami. Fasada, zwrócona w kierunku zachodnio-południowym, zakomponowana jest symetrycznie jako jedenastoosiowa z trójosiowym ryzalitem w części centralnej, zwieńczonym niewielkim tarasem i facjatą w partii dachowej. W osi ryzalitu mieści się portal wejściowy. Rytmicznie rozmieszczone, prostokątne otwory okienne ujęte są w wąskie opaski. Pozostałe elewacje – boczne dwuosiowe, ogrodowa ośmioosiowa, opracowane są analogicznie, jednakże skromniej.
W budynku zachowała się częściowo historyczna stolarka okienna i drzwiowa, a także oryginalna snycerka klatek schodowych.
Po II wojnie światowej majątek został przejęty na rzecz Skarbu Państwa. W latach 60. i 70. XX wieku pałac był remontowany i przystosowany do potrzeb szkoły Technikum Rolniczego. Wykonano wówczas nowe pokrycie dachu, częściowo wymieniono stolarkę okienną, a we wnętrzu wprowadzono nowe ścianki działowe. Ponad tarasem, od strony ogrodu, stworzono balkon, a w piwnicach urządzono kuchnię i stołówkę. Obecnie całe założenie znajduje się w rękach prywatnych. Nowy właściciel wymienił pokrycie dachowe na dachówkę zakładkową. Obiekt znajduje się w zadowalającym stanie zachowania, jednakże pozostaje nieużytkowany.
Kamień to miejscowość o metryce średniowiecznej. Wraz z Morskiem, Łochowicami i Gostchorzem należał do Parafii Św. Andrzeja w Krośnie Odrzańskim. W XVIII wieku Kamień i Morsko były własnością rodziny von Vogel. W 1764 roku zadłużony majątek nabył urzędnik z Krosna, Peter Gottlib Bernahrd Bochden. W 1837 roku jego syn sprzedał dobra Jacobowi Casparowi. Zmarł on rok później pozostawiając mienie żonie, Emmie, i dzieciom: Albertynie, Georgowi, Sophie, Maksowi i Teodorowi. W połowie XIX wieku, w związku z regulacją i reformą rolną, z majątku Kamień wydzielono gospodarstwa dziesięciu chłopom, tworząc osobną gminę wiejską. W 1855 roku, po spłaceniu rodzeństwa, jedynym właścicielem Kamienia został Georg Caspar. Następnie dobra odziedziczyła jego córka Marie, która wraz z mężem mieszkała na stałe w Roztoku. W 1892 roku majątek należał do Radcy Kamery z Berlina, Paula Friedricha Egera, a w 1897 roku, do Carla Wilhelma Egera. Ostatnim właścicielem Kamienia przed wybuchem II wojny światowej był Królewski Nadleśniczy, Eberhardt von Groote. W latach 30. XX wieku wzniósł on pałac, przypuszczalnie na miejscu pierwotnej, niezachowanej siedziby właścicieli majątku. Dostępne materiały nie pozwalają jednoznacznie określić lokalizacji i wyglądu pierwotnej rezydencji.
Architektura rezydencji utrzymana jest w nurcie późnego historyzmu i nawiązuje do baroku w jego reprezentacyjnym wydaniu. Budowla założona jest na planie prostokąta z prostokątnym tarasem przy elewacji frontowej oraz prostokątną werandą przy elewacji ogrodowej. Zwarta bryła dwukondygnacyjnego, podpiwniczonego pałacu nakryta jest wysokim czterospadowym dachem z wystawkami. Fasada, zwrócona w kierunku zachodnio-południowym, zakomponowana jest symetrycznie jako jedenastoosiowa z trójosiowym ryzalitem w części centralnej, zwieńczonym niewielkim tarasem i facjatą w partii dachowej. W osi ryzalitu mieści się portal wejściowy. Rytmicznie rozmieszczone, prostokątne otwory okienne ujęte są w wąskie opaski. Pozostałe elewacje – boczne dwuosiowe, ogrodowa ośmioosiowa, opracowane są analogicznie, jednakże skromniej.
W budynku zachowała się częściowo historyczna stolarka okienna i drzwiowa, a także oryginalna snycerka klatek schodowych.
Po II wojnie światowej majątek został przejęty na rzecz Skarbu Państwa. W latach 60. i 70. XX wieku pałac był remontowany i przystosowany do potrzeb szkoły Technikum Rolniczego. Wykonano wówczas nowe pokrycie dachu, częściowo wymieniono stolarkę okienną, a we wnętrzu wprowadzono nowe ścianki działowe. Ponad tarasem, od strony ogrodu, stworzono balkon, a w piwnicach urządzono kuchnię i stołówkę. Obecnie całe założenie znajduje się w rękach prywatnych. Nowy właściciel wymienił pokrycie dachowe na dachówkę zakładkową. Obiekt znajduje się w zadowalającym stanie zachowania, jednakże pozostaje nieużytkowany.
