Założenie pałacowe zlokalizowane jest w południowo-zachodniej części wsi, w sąsiedztwie kościoła. Wschodnią część zespołu zajmuje rezydencja i otaczający ją od wschodu i południa niewielki park. Po stronie zachodniej znajduje się zabudowa folwarczna, oddzielona od pałacu i parku murowanym ogrodzeniem.
Kolsko to wieś o metryce średniowiecznej. Do XVIII wieku właściciele miejscowości zmieniali się wielokrotnie. Przypuszczalnie, w 1482 roku wieś należała do rodu von Zabeltitz. W dokumencie z 1499 roku jako właściciel wymieniany jest Hans von Kottwitz. Można przypuszczać, że za czasu panowania rodu Kottwitzów, przypadającym na XVI i XVII wiek, istniała tu siedziba właścicieli. Jednakże brak jest przekazów historycznych na ten temat. W 1521 roku właścicielem Kolska był Christoph von Löbben. Zaś, od 1531 roku dobra kolskie stanowiły własność braci von Burckersdorff, właścicieli Przytoku i części Starego Kisielina. Przypuszczalnie, córka jednego z nich, Margaretha von Burckersdorff, otrzymała Kolsko jako wiano, kiedy wychodziła za mąż za Balthasara von Kittlitz, właściciela Drzonkowa. Ich potomkowie władali majątkiem do początku XVIII wieku. W 1722 roku Kolsko było własnością Johanna Ferdinanda von Müllenau, z którym związana jest fundacja istniejącego do dziś kościoła. W połowie XVIII wieku, jego potomek, Johann Hieronim, sprzedał majątek Rudolfowi von Gersdorf, od którego z kolei, w 1766 roku Kolsko nabył Ernst Wilhelm von Schlabrendorff. On i jego syn, Christoph Georg Gustaw, przyczynili się do rozwoju gospodarczego wsi, m. in. powstania przemysłu. Po bezpotomnej śmierci tego ostatniego, majątek kupił Ludwig Kasper von Klitzing, właściciel licznych dóbr w Mecklemburgii. Wzniósł on, dla zarządzającego w jego imieniu pełnomocnika, parterowy dwór na planie prostokąta w stylu późnego klasycyzmu. W tymże dworze zamieszkał jego syn, Johann Joachim von Klitzing, który osiadł w Kolsku w 1855 roku, po swoim ślubie. W 1867 roku, kiedy został pełnoprawnym właścicielem majątku, rozbudował siedzibę dostawiając doń od strony zachodniej neogotycki piętrowy aneks z wieżą. Obie części zharmonizowano wprowadzając jednolity detal architektoniczny utrzymany w stylu neogotyckim. Jednocześnie z rozbudową założono niewielki park. W rękach rodu von Klitzing Kolsko pozostało do 1945 roku.
Pałac założony na planie litery „T”, składa się z dwóch członów: korpusu głównego na rzucie prostokąta zwróconego fasadą na południe oraz późniejszego, poprzecznego skrzydła dostawionego od strony zachodniej. Parterowy korpus główny, z piętrowym ryzalitem w osi elewacji frontowej, nakryty jest dachem dwuspadowym z wystawkami. Dwukondygnacyjne skrzydło z ośmioboczną wieżą zwieńczoną blankowaniem, nakrywa czterospadowy dach. Elewacje pałacu artykułowane są w poziomie gzymsami profilowanymi. Otwory okienne prostokątne, a także małe ostrołukowe i zamknięte łukiem Tudorów, zwieńczone są gzymsami okapnikowymi załamanymi w dół pod kątem prostym. Nad wejściem głównym, w osi fasady korpusu głównego, umieszczona jest tablica z herbem rodu von Kittlitz. Elewacja zachodnia skrzydła, zwieńczona schodkowym szczytem, zaakcentowana jest trójbocznym ryzalitem, przechodzącym wyżej w ośmioboczną wieżę. Skrzydło wieńczy gzyms koronujący w formie blankowania, w narożach podwyższony, ujęty sterczynami.
Po roku 1945 pałac został adaptowany na szkołę. W budynku prowadzono bieżące remonty i jego stan zachowania jest dobry. Jednakże, podczas prac całkowicie usunięto wystrój wnętrz, a także częściowo detal architektoniczny. W 1984 roku, w związku z zakładaniem ogrzewania c.o., przy ścianie wschodniej dostawiono przewód kominowy, znacznie szpecący bryłę pałacu.
Kolsko to wieś o metryce średniowiecznej. Do XVIII wieku właściciele miejscowości zmieniali się wielokrotnie. Przypuszczalnie, w 1482 roku wieś należała do rodu von Zabeltitz. W dokumencie z 1499 roku jako właściciel wymieniany jest Hans von Kottwitz. Można przypuszczać, że za czasu panowania rodu Kottwitzów, przypadającym na XVI i XVII wiek, istniała tu siedziba właścicieli. Jednakże brak jest przekazów historycznych na ten temat. W 1521 roku właścicielem Kolska był Christoph von Löbben. Zaś, od 1531 roku dobra kolskie stanowiły własność braci von Burckersdorff, właścicieli Przytoku i części Starego Kisielina. Przypuszczalnie, córka jednego z nich, Margaretha von Burckersdorff, otrzymała Kolsko jako wiano, kiedy wychodziła za mąż za Balthasara von Kittlitz, właściciela Drzonkowa. Ich potomkowie władali majątkiem do początku XVIII wieku. W 1722 roku Kolsko było własnością Johanna Ferdinanda von Müllenau, z którym związana jest fundacja istniejącego do dziś kościoła. W połowie XVIII wieku, jego potomek, Johann Hieronim, sprzedał majątek Rudolfowi von Gersdorf, od którego z kolei, w 1766 roku Kolsko nabył Ernst Wilhelm von Schlabrendorff. On i jego syn, Christoph Georg Gustaw, przyczynili się do rozwoju gospodarczego wsi, m. in. powstania przemysłu. Po bezpotomnej śmierci tego ostatniego, majątek kupił Ludwig Kasper von Klitzing, właściciel licznych dóbr w Mecklemburgii. Wzniósł on, dla zarządzającego w jego imieniu pełnomocnika, parterowy dwór na planie prostokąta w stylu późnego klasycyzmu. W tymże dworze zamieszkał jego syn, Johann Joachim von Klitzing, który osiadł w Kolsku w 1855 roku, po swoim ślubie. W 1867 roku, kiedy został pełnoprawnym właścicielem majątku, rozbudował siedzibę dostawiając doń od strony zachodniej neogotycki piętrowy aneks z wieżą. Obie części zharmonizowano wprowadzając jednolity detal architektoniczny utrzymany w stylu neogotyckim. Jednocześnie z rozbudową założono niewielki park. W rękach rodu von Klitzing Kolsko pozostało do 1945 roku.
Pałac założony na planie litery „T”, składa się z dwóch członów: korpusu głównego na rzucie prostokąta zwróconego fasadą na południe oraz późniejszego, poprzecznego skrzydła dostawionego od strony zachodniej. Parterowy korpus główny, z piętrowym ryzalitem w osi elewacji frontowej, nakryty jest dachem dwuspadowym z wystawkami. Dwukondygnacyjne skrzydło z ośmioboczną wieżą zwieńczoną blankowaniem, nakrywa czterospadowy dach. Elewacje pałacu artykułowane są w poziomie gzymsami profilowanymi. Otwory okienne prostokątne, a także małe ostrołukowe i zamknięte łukiem Tudorów, zwieńczone są gzymsami okapnikowymi załamanymi w dół pod kątem prostym. Nad wejściem głównym, w osi fasady korpusu głównego, umieszczona jest tablica z herbem rodu von Kittlitz. Elewacja zachodnia skrzydła, zwieńczona schodkowym szczytem, zaakcentowana jest trójbocznym ryzalitem, przechodzącym wyżej w ośmioboczną wieżę. Skrzydło wieńczy gzyms koronujący w formie blankowania, w narożach podwyższony, ujęty sterczynami.
Po roku 1945 pałac został adaptowany na szkołę. W budynku prowadzono bieżące remonty i jego stan zachowania jest dobry. Jednakże, podczas prac całkowicie usunięto wystrój wnętrz, a także częściowo detal architektoniczny. W 1984 roku, w związku z zakładaniem ogrzewania c.o., przy ścianie wschodniej dostawiono przewód kominowy, znacznie szpecący bryłę pałacu.
