Ruina pałacu usytuowana jest w środkowej części Krzepielowa, w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła pw. św. Marcina. Po południowej i północnej stronie dawnej rezydencji zlokalizowane są budynki należące do folwarku. Pałac, umieszczony w centrum założenia, stanowił niegdyś jego dominantę architektoniczną.
Krzepielów to miejscowość o metryce średniowiecznej. Pierwsza źródłowa wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1295 roku, następne z 1300 i 1305 roku. Historia przynależności dóbr krzepielowskich jest dość zawiła. W XIV wieku wieś była własnością rycerza Nicolausa von Buntense. W kolejnym stuleciu w Krzepielowie osiadł ród von Kreckwitz, pochodzący z Wierzchowic, który rozpoczął tu budowę murowanego kościoła. Następnym właścicielem, od 1517 roku, był hrabia von Schaffgotsch. W 1582 roku majątek znalazł się w posiadaniu Dawida von Stosch. Po bezpotomnej śmierci jego syna Aleksandra, dobra przeszły w ręce jego kuzynów – Kaspara i Aleksandra von Stosch. W połowie XVII wieku Krzepielów odziedziczył Hans Christoph von Schweinitz. W posiadaniu rodziny von Schweinitz majątek pozostawał przez ponad sto lat. Po śmierci Karla Friedrich von Schwei-nitz, w 1743 roku, dobra przeszły na jego siostrę Johannę Urschulę, zamężną z Hansem Ernestem von Posadowsky. Ten sprzedał Krzepielów hrabiemu von Tottleben w 1754 roku, który z kolei zbył go na rzecz Adama Melchiora von Kottwitz. Od około 1799 roku Krzepielów należał do hrabiego Emiliusa Wilhelma von Schlabrendorfa ze Szczepowa.
Barokowy pałac w Krzepielowie powstał w latach 1714-1717 z inicjatywy Hansa Christopha barona von Schweinitz i jago drugiej żony Ursuli Heleny (z domu von Zedlitz.). Rezydencję wzniesiono z wykorzystaniem istniejącego w tym miejscu XVI-wiecznego dworu obronnego, otoczonego fosą i wałami. Istniejące budynki, należące do zespołu pałacowego, w obecnej postaci pochodzą z początku XVIII i końca XIX wieku.
Murowaną, z kamienia polnego i cegły, rezydencję wzniesiono na planie prostokąta. Elewacja frontowa pałacu zwrócona była na północ. Dwukondygnacyjną, podpiwniczoną budowlę o zwartej bryle nakrywał wysoki dach mansardowy z powiekami. Wnętrze rozplanowane było w trzech traktach z niesymetrycznie umieszczoną sienią. Piwnice i część pomieszczeń w przyziemiu przekrywały sklepienia kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe. Fasada była ośmioosiowa, elewacja północna, ogrodowa, siedmioosiowa, zaś elewacje boczne pięcioosiowe. Wschodnią część budynku opinały masywne, ukośne przypory. Elewacja frontowa, w zachodniej części była nieznacznie zryzalitowana. Umieszczone w fasadzie wejście główne ujęte było w kamienny portal zdobiony dekoracją regencyjną z dwoma rokokowymi kartuszami. Wszystkie elewacje posiadały dekorację opracowaną w tynku w postaci boniowanych narożników i lizen, gzymsu kordonowego i opasek okiennych z uszakami.
Opisany wyżej wygląd pałacu jest możliwy do odtworzenia jedynie dzięki zachowanym przekazom ikonograficznym.
Po II wojnie światowej rezydencja przeszła na własność Skarbu Państwa. Niezagospodarowana, popadła w ruinę. W 2004 roku zawalił się dach pałacu a obiekt został wykreślony z rejestru zabytków.
Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie mury obwodowe pierwszej kondygnacji. Niezabezpieczona ruina pałacu ulega postępującemu procesowi degradacji.
Krzepielów to miejscowość o metryce średniowiecznej. Pierwsza źródłowa wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1295 roku, następne z 1300 i 1305 roku. Historia przynależności dóbr krzepielowskich jest dość zawiła. W XIV wieku wieś była własnością rycerza Nicolausa von Buntense. W kolejnym stuleciu w Krzepielowie osiadł ród von Kreckwitz, pochodzący z Wierzchowic, który rozpoczął tu budowę murowanego kościoła. Następnym właścicielem, od 1517 roku, był hrabia von Schaffgotsch. W 1582 roku majątek znalazł się w posiadaniu Dawida von Stosch. Po bezpotomnej śmierci jego syna Aleksandra, dobra przeszły w ręce jego kuzynów – Kaspara i Aleksandra von Stosch. W połowie XVII wieku Krzepielów odziedziczył Hans Christoph von Schweinitz. W posiadaniu rodziny von Schweinitz majątek pozostawał przez ponad sto lat. Po śmierci Karla Friedrich von Schwei-nitz, w 1743 roku, dobra przeszły na jego siostrę Johannę Urschulę, zamężną z Hansem Ernestem von Posadowsky. Ten sprzedał Krzepielów hrabiemu von Tottleben w 1754 roku, który z kolei zbył go na rzecz Adama Melchiora von Kottwitz. Od około 1799 roku Krzepielów należał do hrabiego Emiliusa Wilhelma von Schlabrendorfa ze Szczepowa.
Barokowy pałac w Krzepielowie powstał w latach 1714-1717 z inicjatywy Hansa Christopha barona von Schweinitz i jago drugiej żony Ursuli Heleny (z domu von Zedlitz.). Rezydencję wzniesiono z wykorzystaniem istniejącego w tym miejscu XVI-wiecznego dworu obronnego, otoczonego fosą i wałami. Istniejące budynki, należące do zespołu pałacowego, w obecnej postaci pochodzą z początku XVIII i końca XIX wieku.
Murowaną, z kamienia polnego i cegły, rezydencję wzniesiono na planie prostokąta. Elewacja frontowa pałacu zwrócona była na północ. Dwukondygnacyjną, podpiwniczoną budowlę o zwartej bryle nakrywał wysoki dach mansardowy z powiekami. Wnętrze rozplanowane było w trzech traktach z niesymetrycznie umieszczoną sienią. Piwnice i część pomieszczeń w przyziemiu przekrywały sklepienia kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe. Fasada była ośmioosiowa, elewacja północna, ogrodowa, siedmioosiowa, zaś elewacje boczne pięcioosiowe. Wschodnią część budynku opinały masywne, ukośne przypory. Elewacja frontowa, w zachodniej części była nieznacznie zryzalitowana. Umieszczone w fasadzie wejście główne ujęte było w kamienny portal zdobiony dekoracją regencyjną z dwoma rokokowymi kartuszami. Wszystkie elewacje posiadały dekorację opracowaną w tynku w postaci boniowanych narożników i lizen, gzymsu kordonowego i opasek okiennych z uszakami.
Opisany wyżej wygląd pałacu jest możliwy do odtworzenia jedynie dzięki zachowanym przekazom ikonograficznym.
Po II wojnie światowej rezydencja przeszła na własność Skarbu Państwa. Niezagospodarowana, popadła w ruinę. W 2004 roku zawalił się dach pałacu a obiekt został wykreślony z rejestru zabytków.
Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie mury obwodowe pierwszej kondygnacji. Niezabezpieczona ruina pałacu ulega postępującemu procesowi degradacji.
