Wieś położona jest nad Bobrem, przy trasie wiodącej ze Szprotawy do Bolesławca. Założenie dworskie składa się z dwóch niedaleko oddalonych od siebie części: północnej rezydencjonalnej z nieistniejącym dziś pałacem (z pocz. XX w.), stajniami pałacowymi (z końca XIX w., pocz. XIX w.) i parkiem oraz starszej południowej, gospodarczej, z klasycystycznym dworem z końca XIX wieku, budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi. Obecnie część zabudowań gospodarczych oraz stajnie pałacowe są własnością prywatną.
Historia folwarku wiąże się z klasztorem magdalenek ze Szprotawy, które na początku XVIII wieku odkupiły zadłużony majątek – Leszno Dolne (niem. Nieder-Leschen) od Wilhelma Hermana von Spinela. Wieś była odtąd w rękach klasztornych, aż do 1810 roku, kiedy wraz z likwidacją klasztoru przeszła na własność państwa, a potem w ręce prywatne. Prawdopodobnie w tym czasie powstał folwark wraz z istniejącą do dziś stodołą i – przebudowany pod koniec XIX wieku – dwór. Dalszy rozwój folwarku wiąże się z osobą F. Gratzmanna, kolejnego właściciela majątku oraz Maxem Glokke i Walterem Rockstroh, którzy rozbudowali folwark w kierunku zachodnim o nowe obiekty gospodarcze. Na początku XX wieku majątek posiadał Karl von Schell, który nieopodal folwarku, na północ od niego, wzniósł nową rezydencję, nieistniejący dziś pałac z parkiem oraz zachowane stajnie pałacowe, składające się z dwóch budynków połączonych ze sobą sienią przejazdową. Ostatnim właścicielem majątku, aż do wybuchu II wojny światowej, był Richard Berger. Po wojnie zespół dworsko-folwarczny należał do PGR-u, a dwór przebudowano i przekształcono na mieszkania.
Istniejący obecnie zespół dworsko-folwarczny jest wyraźnie podzielony na dwie części. Najstarsza część – południowa – folwark z XIX-wiecznym dworem, znajduje się przy szosie od strony wschodniej. W skład zabudowań gospodarczych wchodzi m.in. XIX-wieczna stodoła, na planie prostokąta, zamknięta od wschodu i zachodu szczytowymi ścianami z łukowato wygiętymi blendami i dwoma wąskimi kratowanymi oknami. Analogiczne szczyty dzielą wnętrze na trzy części, a tym samym dwuspadowy dach. Pozostałe budynki gospodarcze są znacznie przebudowane. Dwór, od początku XX wieku będący mieszkaniem zarządcy (od momentu, kiedy w części północnej wybudowano pałac – obecnie nieistniejący), we wnętrzu zatracił swój pierwotny charakter (powstały tam mieszkania). Budynek neoklasycystyczny, wolnostojący, na planie prostokąta, dwukondygnacyjny z cokołem, podpiwniczony, nakryty jest czterospadowym dachem krytym dachówką karpiówką. Elewacja frontowa (wschodnia) od głównej drogi, ukształtowana jest symetrycznie, z wejściem prowadzącym przez trójosiowy jednokondygnacyjny ryzalit środkowy, zwieńczony balkonem z metalową balustradą, ponad którym znajduje się porte-fenetre. Elewacja zachodnia jest analogicznie rozplanowana, ż tą różnicą, że jej wejście poprzedza weranda z czterema metalowymi kolumienkami, wspierającymi prostokątny daszek, ponad którym znajduje się prostokątne okno. Wertykalizm dodatkowo podkreślają zdwojone pilastry biegnące przez dwie kondygnacje części środkowej. Elewacje boczne są trójosiowe i podobnie dzielone gzymsem. Część północna – rezydencjonalna z nieistniejącym pałacem, o którym jedynie wiemy, że był „wspaniałą budowlą z »renesansową« fasadą zdobioną wieżami”, stanowią pochodzące z przełomu XIX/XX w. stajnie pałacowe, o niesymetrycznej lecz zwartej bryle.
Niestety od czasów wojny nie przeprowadzono żadnych prac remontowych. W 1957 roku dwór został zniszczony na skutek pożaru i został odbudowany. Następnie przeszedł w ręce prywatne, nie podjęto jednak jego remontu. Obecnie znacznie zdewastowany popada w ruinę.
Historia folwarku wiąże się z klasztorem magdalenek ze Szprotawy, które na początku XVIII wieku odkupiły zadłużony majątek – Leszno Dolne (niem. Nieder-Leschen) od Wilhelma Hermana von Spinela. Wieś była odtąd w rękach klasztornych, aż do 1810 roku, kiedy wraz z likwidacją klasztoru przeszła na własność państwa, a potem w ręce prywatne. Prawdopodobnie w tym czasie powstał folwark wraz z istniejącą do dziś stodołą i – przebudowany pod koniec XIX wieku – dwór. Dalszy rozwój folwarku wiąże się z osobą F. Gratzmanna, kolejnego właściciela majątku oraz Maxem Glokke i Walterem Rockstroh, którzy rozbudowali folwark w kierunku zachodnim o nowe obiekty gospodarcze. Na początku XX wieku majątek posiadał Karl von Schell, który nieopodal folwarku, na północ od niego, wzniósł nową rezydencję, nieistniejący dziś pałac z parkiem oraz zachowane stajnie pałacowe, składające się z dwóch budynków połączonych ze sobą sienią przejazdową. Ostatnim właścicielem majątku, aż do wybuchu II wojny światowej, był Richard Berger. Po wojnie zespół dworsko-folwarczny należał do PGR-u, a dwór przebudowano i przekształcono na mieszkania.
Istniejący obecnie zespół dworsko-folwarczny jest wyraźnie podzielony na dwie części. Najstarsza część – południowa – folwark z XIX-wiecznym dworem, znajduje się przy szosie od strony wschodniej. W skład zabudowań gospodarczych wchodzi m.in. XIX-wieczna stodoła, na planie prostokąta, zamknięta od wschodu i zachodu szczytowymi ścianami z łukowato wygiętymi blendami i dwoma wąskimi kratowanymi oknami. Analogiczne szczyty dzielą wnętrze na trzy części, a tym samym dwuspadowy dach. Pozostałe budynki gospodarcze są znacznie przebudowane. Dwór, od początku XX wieku będący mieszkaniem zarządcy (od momentu, kiedy w części północnej wybudowano pałac – obecnie nieistniejący), we wnętrzu zatracił swój pierwotny charakter (powstały tam mieszkania). Budynek neoklasycystyczny, wolnostojący, na planie prostokąta, dwukondygnacyjny z cokołem, podpiwniczony, nakryty jest czterospadowym dachem krytym dachówką karpiówką. Elewacja frontowa (wschodnia) od głównej drogi, ukształtowana jest symetrycznie, z wejściem prowadzącym przez trójosiowy jednokondygnacyjny ryzalit środkowy, zwieńczony balkonem z metalową balustradą, ponad którym znajduje się porte-fenetre. Elewacja zachodnia jest analogicznie rozplanowana, ż tą różnicą, że jej wejście poprzedza weranda z czterema metalowymi kolumienkami, wspierającymi prostokątny daszek, ponad którym znajduje się prostokątne okno. Wertykalizm dodatkowo podkreślają zdwojone pilastry biegnące przez dwie kondygnacje części środkowej. Elewacje boczne są trójosiowe i podobnie dzielone gzymsem. Część północna – rezydencjonalna z nieistniejącym pałacem, o którym jedynie wiemy, że był „wspaniałą budowlą z »renesansową« fasadą zdobioną wieżami”, stanowią pochodzące z przełomu XIX/XX w. stajnie pałacowe, o niesymetrycznej lecz zwartej bryle.
Niestety od czasów wojny nie przeprowadzono żadnych prac remontowych. W 1957 roku dwór został zniszczony na skutek pożaru i został odbudowany. Następnie przeszedł w ręce prywatne, nie podjęto jednak jego remontu. Obecnie znacznie zdewastowany popada w ruinę.
