Dwór wraz z zabudową folwarczną tworzy jednolite założenie skupione wokół prostokątnego dziedzińca. Część gospodarczą od rezydencjonalnej oddziela droga biegnąca z zachodu na wschód. Po wschodniej stronie założenia znajduje się niewielki park, na terenie którego zlokalizowany został neoklasycystyczny pałac. Obecnie dwór użytkowany jest na cele mieszkalne.
Historia miejscowości sięga średniowiecza, kiedy to Lipinki Łużyckie były wsią wasalną władztwa żarskiego. W 1381 roku miejscowość należała do rodów von Schönaich, von Lockau oraz von Wachow. W 1458 roku wzmiankowany jest Kaspar von Schönaich, natomiast w 1463 roku Kapar von Unwürde. W XVI wieku jako właściciele Lipinek wymieniane są rodziny von Unwürde, von Schönaich, von Oppel, von Kottlitz, von Rachel oraz von Berge. Pod koniec XVI wieku na terenie wsi wyodrębniło się kilka samodzielnych dóbr, a Lipinki zostały podzielone na Dolne, Górne i Środkowe. Lipinki Dolne, w obrębie których zlokalizowany jest interesujący nas dwór, do 1649 roku należały do rodziny von Berge. Następnie dobra nabyli von Raussendorffowie, którzy w 1660 roku podzielili majątek na dwie części. W roku 1706 dobra znalazły się w rękach Blankensteinów i zostały ponownie scalone. W połowie XVIII wieku majątek znowu podzielono, by w 1775 roku von Rabenauowie, ówcześni posiadacze, dokonali ponownego ich złączenia. W 1801 roku Lipinki Dolne znalazły się w posiadaniu von Steindelów, w 1825 roku von Schönermarków, którzy w 1859 roku sprzedali majątek Schlichtingom. Po tych ostatnich, folwark przeszedł w ręce właścicieli mieszczańskich.
Dwór I
Najstarszym obiektem założenia jest dwór wybudowany w 1754 roku, o czym świadczyła inskrypcja z herbem von Blankensteinów umieszczona na niezachowanym do dziś portalu. Budynki gospodarcze zostały wzniesione w końcu XVIII i na początku XIX wieku, natomiast eklektyczny pałac pochodzi z przełomu XIX i XX wieku.
Dwór rozplanowany jest na rzucie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku północnym. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła nakryta jest dachem czterospadowym z wystawkami. Fasada zakomponowana została symetrycznie jako pięcioosiowa, z wejściem głównym umieszczonym w osi środkowej. Pierwotnie fasadę zdobił bogaty, barokowy portal wejściowy, z którego do dziś zachował się jedynie herb. W narożnikach elewacji umieszczone były gładkie lizeny. Prostokątne otwory okienne pierwotnie ujęte były w opaski spięte kluczem, natomiast pod oknami drugiej kondygnacji umieszczone były dekoracje w formie prostokątów wyrabianych w tynku. Pozostałe elewacje opracowane analogicznie do fasady, jednakże skromniej.
Przed 1992 rokiem, w wyniku przebudowy dworu zamurowano część otworów okiennych, zlikwidowano zwieńczenie portalu oraz opaski okienne i lizeny. Elewacje otynkowano tynkiem cementowym.
Dwór II
Dwór zlokalizowany jest w centralnej części Lipinek Łużyckich, na wschód od drogi prowadzącej do wsi Brzostowa. Do rezydencji, otoczonej skromnym parkiem, prowadzi aleja wysadzana lipami.
Historia przynależności Lipinek Łużyckich jest dość zawiła. W wyniku licznych transakcji kupna, sprzedaży oraz zastawów, w Lipinkach wyodrębniło się kilka samodzielnych dóbr, a sama miejscowość uległa podziałowi na Lipinki Dolne, Górne i Środkowe. W tych ostatnich, pod koniec XV wieku von Schöneichowie wznieśli kamienną, trzykondygnacyjną wieżę mieszkalną typu obronnego, założoną na planie kwadratu. Sale przyziemia przekryte były dwudzielnym sklepieniem o krzyżujących się kolebkach, a w wyższej kondygnacji sklepieniem krzyżowym. Wieżę otaczała fosa utworzona z dopływów rzeki Lubrzy. Pod koniec XVI wieku w posiadanie Lipinek Środkowych weszli bracia Adam i Jan von Unwürde. W latach 1605-1607 wymieniany jest Henryk von Unruh, po nim zaś Baltazar von Blanckenstein. W późniejszym okresie posiadłość należała kolejno do członków rodów: Asmus (1672-1676), Simonis (1676-1683), von Dyhern i ich spadkobierców (1683-1721), Schober (1721-1764), von Dehmel (1764-1781) oraz Erdmana Zygmunta i po nim dziedziczących (1781-1797). Następnie lipińska posiadłość przeszła w ręce właścicieli mieszczańskich. Ze względu na tak częste zmiany posiadaczy majątku trudno ustalić, kto był inicjatorem budowy dworu, która rozpoczęła się w drugiej połowie XVIII wieku. Wiadomo, że nowe założenie powstało w jednym czasie i było wynikiem jednego projektu. Istniejąca wieża została włączona w obręb nowobudowanego założenia, a jej pomieszczenia, otrzymawszy bogaty wystrój neogotycki, stały się salami reprezentacyjnymi. XV-wieczna wieża została wyodrębniona w elewacji poprzez zaznaczenie jej narożników pseudoboniami. W tej części elewacji umieszczono też napis z datą: „1200-1901”.
W wyniku wspomnianej przebudowy powstał dwór na planie prostokąta, o zwartej dwukondygnacyjnej bryle nakrytej dachem mansardowym przechodzącym w elewacjach bocznych w naczółkowy. Elewację frontową, zwróconą w kierunku południowym, zdobi portal z tympanonem, w którym umieszczono tarczę. Prostokątne otwory okienne ujęte są w nikłe taśmowe opaski. Pozostałe elewacje opracowane analogicznie do fasady, jednakże skromniej.
Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono. Do 1972 roku dwór był zamieszkały w partii przyziemia i prowadzono w nim bieżące remonty i naprawy. Od wielu lat nieużytkowany, znajduje się dziś w stanie ruiny.
Pałac
Najpóźniejsza, trzecia rezydencja w Lipinkach Łużyckich zlokalizowana jest w północnej części miejscowości, na obszarze historycznie należącym do tzw. Lipinek Dolnych. Niewielki pałac wybudowany zastał na terenie parku położonego na wschód od folwarku i XVIII-wiecznego dworu wzniesionego przez von Blankensteinów. Historia pałacu ściśle wiąże się z historią dworu Blankensteinów, gdyż obie leżą w obrębie tego samego majątku.
Neoklasycystyczny pałac został wybudowany około 1860 roku, przypuszczalnie kiedy majątek stanowił własność rodu von Schlichting. Nie wiadomo jaką funkcję miała pełnić rezydencja, pałacu letniego czy też nowej siedziby właściciela. Brak również informacji dotyczących kolejnych mieszczańskich dysponentów lipińskiej posiadłości. Wiadomo tylko, że w 1885 roku właścicielem folwarku był Moritz Borsdorff.
XIX-wieczna rezydencja jest obiektem murowanym z cegły pełnej, otynkowanym, z pokryciem dachowym z dachówki ceramicznej karpiówki. Budowla założona jest na planie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku północnym. Rzut urozmaicony jest ryzalitami artykułującymi elewacje północną i południową oraz tarasem o falistym wykroju, poprzedzonym wachlarzowymi schodami. Dwukondygnacyjna bryła posadowiona jest na wysokich piwnicach i nakryta czterospadowym dachem z wystawkami. Elewacje posiadają dość bogatą dekorację architektoniczną opracowaną w tynku. Pięcioosiowa fasada zakomponowana jest symetrycznie. Jej część środkową podkreśla trzyosiowy ryzalit mieszczący wejście główne do pałacu. Wejście zdobi portal złożony z gładkich pilastrów dźwigających zwieńczenie w formie odcinka belkowania. Podziały horyzontalne fasady wyznaczają gzymsy: profilowany cokołowy, gładki podokienny oraz wąski gzyms oddzielający niskie pseudomezzanino. Lico ściany pierwszej kondygnacji opracowane jest w formie płaskich bonii pasowych. Narożniki elewacji i ryzalitu akcentują wypukłe bonie z ciosów. Prostokątne otwory okienne pierwszej kondygnacji, podparte na wydatnych parapetach, ujęte w profilowane obramienia, wieńczy masywny naczółek z kluczem. Otwory okienne drugiej kondygnacji, w kształcie prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, ujęte są w profilowane opaski zdobione motywami liścia akantu, wolutami i muszlą. Pozostałe elewacje, boczne – dwuosiowe, tylna – pięcioosiowa, pod względem dekoracji architektonicznej i podziałów, opracowane zostały analogicznie do fasady. Elewacja tylna, południowa, w części środkowej zaakcentowana została jednoosiowym ryzalitem mieszczącym wyjście, przez taras, do parku. Otwór drzwiowy ujęty jest w monumentalny portal kolumnowy. Nad wejściem umieszczone jest szerokie okno flankowane dwoma pilastrami podpierającymi odcinek belkowania ozdobiony konchą oraz dwiema wazami. Wyżej, w połaci dachowej mieści się większa od pozostałych wystawka zwieńczona trójkątnym naczółkiem z kartuszem i ornamentem roślinnym. W pałacu zachowała się w stanie szczątkowym stolarka okienna i drzwiowa z czasu budowy obiektu.
Po II wojnie majątek w Lipinkach Łużyckich, jak inne, upaństwowiono. Pałac użytkowany był na biura i cele rekreacyjne. W latach 1987-1988 przeprowadzono kompleksowy remont obiektu. Obecnie pałac znajduje się w rękach prywatnych. Od wielu lat pozostaje nieużytkowany i niekonserwowany.
Historia miejscowości sięga średniowiecza, kiedy to Lipinki Łużyckie były wsią wasalną władztwa żarskiego. W 1381 roku miejscowość należała do rodów von Schönaich, von Lockau oraz von Wachow. W 1458 roku wzmiankowany jest Kaspar von Schönaich, natomiast w 1463 roku Kapar von Unwürde. W XVI wieku jako właściciele Lipinek wymieniane są rodziny von Unwürde, von Schönaich, von Oppel, von Kottlitz, von Rachel oraz von Berge. Pod koniec XVI wieku na terenie wsi wyodrębniło się kilka samodzielnych dóbr, a Lipinki zostały podzielone na Dolne, Górne i Środkowe. Lipinki Dolne, w obrębie których zlokalizowany jest interesujący nas dwór, do 1649 roku należały do rodziny von Berge. Następnie dobra nabyli von Raussendorffowie, którzy w 1660 roku podzielili majątek na dwie części. W roku 1706 dobra znalazły się w rękach Blankensteinów i zostały ponownie scalone. W połowie XVIII wieku majątek znowu podzielono, by w 1775 roku von Rabenauowie, ówcześni posiadacze, dokonali ponownego ich złączenia. W 1801 roku Lipinki Dolne znalazły się w posiadaniu von Steindelów, w 1825 roku von Schönermarków, którzy w 1859 roku sprzedali majątek Schlichtingom. Po tych ostatnich, folwark przeszedł w ręce właścicieli mieszczańskich.
Dwór I
Najstarszym obiektem założenia jest dwór wybudowany w 1754 roku, o czym świadczyła inskrypcja z herbem von Blankensteinów umieszczona na niezachowanym do dziś portalu. Budynki gospodarcze zostały wzniesione w końcu XVIII i na początku XIX wieku, natomiast eklektyczny pałac pochodzi z przełomu XIX i XX wieku.
Dwór rozplanowany jest na rzucie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku północnym. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła nakryta jest dachem czterospadowym z wystawkami. Fasada zakomponowana została symetrycznie jako pięcioosiowa, z wejściem głównym umieszczonym w osi środkowej. Pierwotnie fasadę zdobił bogaty, barokowy portal wejściowy, z którego do dziś zachował się jedynie herb. W narożnikach elewacji umieszczone były gładkie lizeny. Prostokątne otwory okienne pierwotnie ujęte były w opaski spięte kluczem, natomiast pod oknami drugiej kondygnacji umieszczone były dekoracje w formie prostokątów wyrabianych w tynku. Pozostałe elewacje opracowane analogicznie do fasady, jednakże skromniej.
Przed 1992 rokiem, w wyniku przebudowy dworu zamurowano część otworów okiennych, zlikwidowano zwieńczenie portalu oraz opaski okienne i lizeny. Elewacje otynkowano tynkiem cementowym.
Dwór II
Dwór zlokalizowany jest w centralnej części Lipinek Łużyckich, na wschód od drogi prowadzącej do wsi Brzostowa. Do rezydencji, otoczonej skromnym parkiem, prowadzi aleja wysadzana lipami.
Historia przynależności Lipinek Łużyckich jest dość zawiła. W wyniku licznych transakcji kupna, sprzedaży oraz zastawów, w Lipinkach wyodrębniło się kilka samodzielnych dóbr, a sama miejscowość uległa podziałowi na Lipinki Dolne, Górne i Środkowe. W tych ostatnich, pod koniec XV wieku von Schöneichowie wznieśli kamienną, trzykondygnacyjną wieżę mieszkalną typu obronnego, założoną na planie kwadratu. Sale przyziemia przekryte były dwudzielnym sklepieniem o krzyżujących się kolebkach, a w wyższej kondygnacji sklepieniem krzyżowym. Wieżę otaczała fosa utworzona z dopływów rzeki Lubrzy. Pod koniec XVI wieku w posiadanie Lipinek Środkowych weszli bracia Adam i Jan von Unwürde. W latach 1605-1607 wymieniany jest Henryk von Unruh, po nim zaś Baltazar von Blanckenstein. W późniejszym okresie posiadłość należała kolejno do członków rodów: Asmus (1672-1676), Simonis (1676-1683), von Dyhern i ich spadkobierców (1683-1721), Schober (1721-1764), von Dehmel (1764-1781) oraz Erdmana Zygmunta i po nim dziedziczących (1781-1797). Następnie lipińska posiadłość przeszła w ręce właścicieli mieszczańskich. Ze względu na tak częste zmiany posiadaczy majątku trudno ustalić, kto był inicjatorem budowy dworu, która rozpoczęła się w drugiej połowie XVIII wieku. Wiadomo, że nowe założenie powstało w jednym czasie i było wynikiem jednego projektu. Istniejąca wieża została włączona w obręb nowobudowanego założenia, a jej pomieszczenia, otrzymawszy bogaty wystrój neogotycki, stały się salami reprezentacyjnymi. XV-wieczna wieża została wyodrębniona w elewacji poprzez zaznaczenie jej narożników pseudoboniami. W tej części elewacji umieszczono też napis z datą: „1200-1901”.
W wyniku wspomnianej przebudowy powstał dwór na planie prostokąta, o zwartej dwukondygnacyjnej bryle nakrytej dachem mansardowym przechodzącym w elewacjach bocznych w naczółkowy. Elewację frontową, zwróconą w kierunku południowym, zdobi portal z tympanonem, w którym umieszczono tarczę. Prostokątne otwory okienne ujęte są w nikłe taśmowe opaski. Pozostałe elewacje opracowane analogicznie do fasady, jednakże skromniej.
Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono. Do 1972 roku dwór był zamieszkały w partii przyziemia i prowadzono w nim bieżące remonty i naprawy. Od wielu lat nieużytkowany, znajduje się dziś w stanie ruiny.
Pałac
Najpóźniejsza, trzecia rezydencja w Lipinkach Łużyckich zlokalizowana jest w północnej części miejscowości, na obszarze historycznie należącym do tzw. Lipinek Dolnych. Niewielki pałac wybudowany zastał na terenie parku położonego na wschód od folwarku i XVIII-wiecznego dworu wzniesionego przez von Blankensteinów. Historia pałacu ściśle wiąże się z historią dworu Blankensteinów, gdyż obie leżą w obrębie tego samego majątku.
Neoklasycystyczny pałac został wybudowany około 1860 roku, przypuszczalnie kiedy majątek stanowił własność rodu von Schlichting. Nie wiadomo jaką funkcję miała pełnić rezydencja, pałacu letniego czy też nowej siedziby właściciela. Brak również informacji dotyczących kolejnych mieszczańskich dysponentów lipińskiej posiadłości. Wiadomo tylko, że w 1885 roku właścicielem folwarku był Moritz Borsdorff.
XIX-wieczna rezydencja jest obiektem murowanym z cegły pełnej, otynkowanym, z pokryciem dachowym z dachówki ceramicznej karpiówki. Budowla założona jest na planie prostokąta, z elewacją frontową zwróconą w kierunku północnym. Rzut urozmaicony jest ryzalitami artykułującymi elewacje północną i południową oraz tarasem o falistym wykroju, poprzedzonym wachlarzowymi schodami. Dwukondygnacyjna bryła posadowiona jest na wysokich piwnicach i nakryta czterospadowym dachem z wystawkami. Elewacje posiadają dość bogatą dekorację architektoniczną opracowaną w tynku. Pięcioosiowa fasada zakomponowana jest symetrycznie. Jej część środkową podkreśla trzyosiowy ryzalit mieszczący wejście główne do pałacu. Wejście zdobi portal złożony z gładkich pilastrów dźwigających zwieńczenie w formie odcinka belkowania. Podziały horyzontalne fasady wyznaczają gzymsy: profilowany cokołowy, gładki podokienny oraz wąski gzyms oddzielający niskie pseudomezzanino. Lico ściany pierwszej kondygnacji opracowane jest w formie płaskich bonii pasowych. Narożniki elewacji i ryzalitu akcentują wypukłe bonie z ciosów. Prostokątne otwory okienne pierwszej kondygnacji, podparte na wydatnych parapetach, ujęte w profilowane obramienia, wieńczy masywny naczółek z kluczem. Otwory okienne drugiej kondygnacji, w kształcie prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, ujęte są w profilowane opaski zdobione motywami liścia akantu, wolutami i muszlą. Pozostałe elewacje, boczne – dwuosiowe, tylna – pięcioosiowa, pod względem dekoracji architektonicznej i podziałów, opracowane zostały analogicznie do fasady. Elewacja tylna, południowa, w części środkowej zaakcentowana została jednoosiowym ryzalitem mieszczącym wyjście, przez taras, do parku. Otwór drzwiowy ujęty jest w monumentalny portal kolumnowy. Nad wejściem umieszczone jest szerokie okno flankowane dwoma pilastrami podpierającymi odcinek belkowania ozdobiony konchą oraz dwiema wazami. Wyżej, w połaci dachowej mieści się większa od pozostałych wystawka zwieńczona trójkątnym naczółkiem z kartuszem i ornamentem roślinnym. W pałacu zachowała się w stanie szczątkowym stolarka okienna i drzwiowa z czasu budowy obiektu.
Po II wojnie majątek w Lipinkach Łużyckich, jak inne, upaństwowiono. Pałac użytkowany był na biura i cele rekreacyjne. W latach 1987-1988 przeprowadzono kompleksowy remont obiektu. Obecnie pałac znajduje się w rękach prywatnych. Od wielu lat pozostaje nieużytkowany i niekonserwowany.
