Pałac położony jest w północnej części wsi. Na północ od rezydencji znajduje się niewielki park, a od południa prostokątny dziedziniec otoczony zabudowaniami gospodarczymi. Droga do pałacu prowadzi od strony północnej oraz od południowej – przez bramę w budynku gospodarczym. Obecnie w pałacu znajdują się biura oraz pomieszczenia mieszkalne.
Pierwsza wzmianka o Luboszycach pochodzi z połowy XVI wieku, kiedy wieś była własnością rodu von Dalwitz. W 1527 roku dobra luboszyckie należały do rodu von Heide, a w 1578 do rodzin von Grünberg i von Löben. Jako kolejni właściciele wymieniane są rodziny: von Strachwitz (1658), von Auritz (1693) oraz von Tschander. Na początku XVIII wieku Luboszyce nabył Jerzy Krzysztof von Seydel. Następny właściciel – Jan Mikołaj von Marxen (ok. 1749), przekształcił dotychczasową lenną własność rycerską w posiadłość niezależną. Krótko potem majątek przeszedł w ręce von Seydelów, w których władaniu pozostał do 1945 roku.
Pałac w Luboszycach został wybudowany w latach 1847-1860, jednakże siedziba rodowa istniała tu już wcześniej – przypuszczalnie przed połową XVII wieku.
Luboszycka rezydencja wzniesiona została w stylu neogotyckim. Budynek założony jest na planie prostokąta z ryzalitami w osi fasady oraz narożach elewacji północnej. Fasada zwrócona jest na południe. Do dwukondygnacyjnej bryły pałacu, od wschodu przylega pięciokondygnacyjna wieża zwieńczona krenelażem, zaś do elewacji zachodniej wieloboczna absyda. Pałac nakryty jest czterema dachami: czterospadowym nad korpusem głównym, dwuspadowymi na ryzalitach północnych oraz pulpitowym w partii środkowej elewacji północnej. Fasada zaakcentowana jest trójosiowym ryzalitem ze schodkowym szczytem. W osi środkowej znajduje się wejście główne otwierające się trzema arkadami. Podziały horyzontalne fasady zaznaczone są linią cokołu, łamanym, międzykondygnacyjnym gzymsem ząbkowym oraz wyładowanym gzymsem z motywami roślinnymi. Wertykalność fasady podkreślają wieloboczne wieżyczki, flankujące ryzalit i naroża fasady. Elewacja północna składa się z cofniętej i niższej części środkowej oraz flankujących ją ryzalitów, zwieńczonych schodkowymi szczytami. Cześć środkowa elewacji zaakcentowana jest trzema półkoliście zamkniętymi otworami okiennymi, z których środkowy jest wejściem ogrodowym.
W luboszyckim pałacu zachowały się oryginalne elementy stolarki okiennej i drzwiowej. We wnętrzu znajduje się neogotycka klatka schodowa oraz klasycystyczne nadproża.
Po 1945 roku, pałac przejęło PGR. W 1969 roku przeprowadzono remont budynku. Obecnie pałac znajduje się w dobrym stanie, remontowany stopniowo przez dzierżawcę majątku.
Pierwsza wzmianka o Luboszycach pochodzi z połowy XVI wieku, kiedy wieś była własnością rodu von Dalwitz. W 1527 roku dobra luboszyckie należały do rodu von Heide, a w 1578 do rodzin von Grünberg i von Löben. Jako kolejni właściciele wymieniane są rodziny: von Strachwitz (1658), von Auritz (1693) oraz von Tschander. Na początku XVIII wieku Luboszyce nabył Jerzy Krzysztof von Seydel. Następny właściciel – Jan Mikołaj von Marxen (ok. 1749), przekształcił dotychczasową lenną własność rycerską w posiadłość niezależną. Krótko potem majątek przeszedł w ręce von Seydelów, w których władaniu pozostał do 1945 roku.
Pałac w Luboszycach został wybudowany w latach 1847-1860, jednakże siedziba rodowa istniała tu już wcześniej – przypuszczalnie przed połową XVII wieku.
Luboszycka rezydencja wzniesiona została w stylu neogotyckim. Budynek założony jest na planie prostokąta z ryzalitami w osi fasady oraz narożach elewacji północnej. Fasada zwrócona jest na południe. Do dwukondygnacyjnej bryły pałacu, od wschodu przylega pięciokondygnacyjna wieża zwieńczona krenelażem, zaś do elewacji zachodniej wieloboczna absyda. Pałac nakryty jest czterema dachami: czterospadowym nad korpusem głównym, dwuspadowymi na ryzalitach północnych oraz pulpitowym w partii środkowej elewacji północnej. Fasada zaakcentowana jest trójosiowym ryzalitem ze schodkowym szczytem. W osi środkowej znajduje się wejście główne otwierające się trzema arkadami. Podziały horyzontalne fasady zaznaczone są linią cokołu, łamanym, międzykondygnacyjnym gzymsem ząbkowym oraz wyładowanym gzymsem z motywami roślinnymi. Wertykalność fasady podkreślają wieloboczne wieżyczki, flankujące ryzalit i naroża fasady. Elewacja północna składa się z cofniętej i niższej części środkowej oraz flankujących ją ryzalitów, zwieńczonych schodkowymi szczytami. Cześć środkowa elewacji zaakcentowana jest trzema półkoliście zamkniętymi otworami okiennymi, z których środkowy jest wejściem ogrodowym.
W luboszyckim pałacu zachowały się oryginalne elementy stolarki okiennej i drzwiowej. We wnętrzu znajduje się neogotycka klatka schodowa oraz klasycystyczne nadproża.
Po 1945 roku, pałac przejęło PGR. W 1969 roku przeprowadzono remont budynku. Obecnie pałac znajduje się w dobrym stanie, remontowany stopniowo przez dzierżawcę majątku.
