Pochodzący z ostatniej ćwierci XIX wieku pałac w Łęgowie założony został w obrębie rozległego terenu dawnego folwarku, w północno-wschodniej części wsi. Przed pałacem rozpościera się park. Za budynkiem pałacu, wokół wielkiego dziedzińca, rozlokowano budynki gospodarcze. Po stronie zachodniej dziedzińca rozplanowano tzw. małe podwórze, a po stronie wschodniej parku ogrody i sad. Założenie graniczyło bezpośrednio z terenem kościelnym. Obecnie pałac jest nieużytkowany, natomiast budynki folwarczne pełnią rolę mieszkalną i gospodarczą.
Wieś Łęgowo, której początki nie są dotąd rozpoznane, na przełomie XVII i XVIII wieku była w rękach rodziny von Knobelsdorff – właścicieli szeregu pobliskich majątków, m.in. w Bukowie, Mozowie i Okuninie. W 2. poł. XVIII wieku, około roku 1761, miejscowość przeszła w ręce rodziny von Schenkendorff, by ponownie zmienić właściciela na początku XIX wieku i przejść we władanie rodu von Unruh. Do ich majątku należały także nieistniejące już dzisiaj dwa mniejsze folwarki – Wądół (niem. Blumenthal, Runenthal) oraz Wygon (niem. Neu-Vorwerk). Sam pałac w Łęgowie powstał najprawdopodobniej z inicjatywy Hansa Wilhelma zu Unruhe-Bomst, z którym majątek jest łączony około roku 1885. Jednakże należy pamiętać, że wówczas jako właścicieli tego majątku wspomina się również ród von Sydow, władający pobliskim Kalskiem.
Pałac w Łęgowie wzniesiono na planie prostokąta w układzie trzytraktowym, ze znacznie wyróżniającym się na rzucie segmentem klatki schodowej od strony zachodniej oraz ryzalitami od strony elewacji północnej i południowej. Przez całość budynku, pośrodku założenia, wzdłuż dłuższej osi, przebiega korytarz. Zróżnicowaną gabarytowo bryłę pałacu, oprócz podstawowego trzonu, tworzą przyległe człony ryzalitów. Każdy z elementów przekryty został dachem dwuspadowym.
Fasadzie nadano monumentalny wyraz. Wejście zaakcentowane zostało ryzalitem zwieńczonym w formie trójkąta i poprzedzonym gankiem. Analogicznie potraktowano elewację od strony parku, gdzie dodatkowo w zwieńczeniu tympanonu oraz w jego narożnikach umieszczono antefiksy, nawiązując tym samym do rozwiązań starożytnych. W ryzalicie tym umieszczono także ceramiczny kartusz herbowy. Pionowe akcenty elewacji północnej i południowej, uzyskane przez ryzality, zostały przeciwstawione silnym podziałom horyzontalnym w postaci gzymsów międzykondygnacyjnych. Wszystkie elewacje artykułowane są rytmem regularnie rozstawionych otworów okiennych, zamkniętych prosto bądź łukiem pełnym – jak to ma miejsce w przypadku wykusza elewacji południowej.
Po II wojnie światowej folwark w Łęgowie został rozparcelowany pomiędzy ludność napływającą na tutejsze ziemie ze Wschodu, ale większość gruntów przejęło PGR z Bukowa. W pałacu mieścił się Państwowy Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Obiekt poddawany był remontom bieżącym. W 1988 roku przeprowadzono ostatni duży remont adaptując strych na pomieszczenia mieszkalne. Wkrótce w obiekcie wybuchł pożar, po którym zachowały się tylko gołe mury. Stan taki istnieje do dziś.
