Marysin to niewielka wieś, złożona z folwarku i kilku domów mieszkalnych, położona na południowy – wchód od Żagania, przy drodze łączącej miasto z Dziedrzychowicami. Dwór usytuowany jest przy wschodniej pierzei prostokątnego podwórza, które z trzech stron otoczone jest budynkami gospodarczymi. Na wschód od dworu rozciąga się park krajobrazowy.
Pierwszym właścicielem posiadłości ziemskiej w Marysinie był niejaki Mertinus, wzmiankowany w dokumencie z 1280 roku. Zajmował się on sprowadzeniem osadników na niezamieszkane tereny wokół Żagania, za co otrzymał znaczący obszar ziemi i przywileje finansowe. Majątek pozostał w posiadaniu potomków Mertinusa do 1449 roku, kiedy to jego właścicielką została Małgorzata Schelner, a następnie, w 1454 roku, jeden z jej synów, Nickel. W 1507 roku, wdowa po nim, Małgorzata Selge przekazała folwark żagańskiemu szpitalowi Św. Anny. Od tego czasu majątek zaczęto nazywać Annavorwerk. Folwarkiem administrowali wyznaczeni zarządcy, a dochody były przeznaczone na utrzymanie szpitala. W 1546 roku miasto sprzedało cześć ziemi Antoniemu Blümelowi, który zobowiązał się do płacenia rocznego czynszu na rzecz szpitala. W 1796 roku Marysin nabyła wdowa po żagańskim poborcy podatkowym, Goeppner. Wybudowała ona dwór, założyła park oraz powiększyła zabudowania gospodarcze. Od 1823 roku dzierżawcą majątku był porucznik Drabitius, a następnie wdowa po nim, która w 1840 roku zakupiła Marysin. W tym czasie rozpoczęto w okolicy wydobycie gliny, a na trenie folwarku wybudowano cegielnię. Kolejnymi posiadaczami majątku byli: rodzina Uhden (1852), dr Ackermann (1855) oraz Albert Erich (1867). W 1872 roku majątek został własnością Otto Webera, który znacznie powiększył jego obszar, zakupując grunty od sąsiednich Dziedrzychowic i Bożnowa. Jego zięć, hrabia Ernst von Rudno-Rudziński, na skutek nieekonomicznego zarządzania majątkiem, został zmuszony, w 1910 r., sprzedać Marysin Heinrichowi Scholzowi. Ostatnimi właścicielami przed 1945 roku byli: Max Krause i Franz Krause-Bergmann. 30 września 1928 roku Marysin został włączony w granice administracyjne Żagania.
Wybudowany około 1800 roku dwór łączony jest z twórczością architekta szkoły berlińskiej, Christiana Walentego Schultza, który w tym okresie działał na terenie Żagania. Klasycystyczna budowla została wzniesiona na wzór modnego wówczas landhausu.
Dwór założony jest na planie prostokąta z fasadą zwróconą w kierunku wschodnim. Parterowy, podpiwniczony budynek z poddaszem użytkowym nakryty jest dachem mansardowym z lukarnami. Środek symetrycznie rozplanowanej, siedmioosiowej, fasady podkreślony jest trzyosiowym ryzalitem sięgającym do wysokości połowy dachu. W osi umieszczone jest wejście główne poprzedzone jednobiegowymi schodami ujętymi w murowaną balustradę. Po obu stronach wejścia znajdują się prostokątne otwory okienne z naczółkami w formie wieńca dębowego zwieńczonego wydatnym gzymsem. Nad wejściem mieści się prostokątna wnęka wypełniona półplastycznym reliefem przedstawiającym siedem antycznych bóstw. W górnej partii ryzalitu, oddzielonej gzymsem działowym, znajduje się okno łukowe, flankowane przez dwa oculusy. Elewacja tylna, również została zaplanowana jako siedmioosiowa z jednoosiowym pseudoryzalitem mieszczącym drugie wejście do budynku. Elewacje boczne są czteroosiowe. Wszystkie otwory okienne i wnęki są prostokątne, ujęte w gładkie, wsparte na prostych podokiennikach, opaski. We wnętrzu szczątkowo zachowały się dekoracje sztukatorskie.
Po II wojnie światowej majątkiem dysponował PGR Bożnów. Dwór został przeznaczony na mieszkania dla pracowników gospodarstwa. W 1975 roku przeprowadzono remont wnętrza budynku, w wyniku którego zniszczono jego wystrój. Dwór, będący obecnie własnością prywatną, znajduje się w dobrym stanie zachowania.
Pierwszym właścicielem posiadłości ziemskiej w Marysinie był niejaki Mertinus, wzmiankowany w dokumencie z 1280 roku. Zajmował się on sprowadzeniem osadników na niezamieszkane tereny wokół Żagania, za co otrzymał znaczący obszar ziemi i przywileje finansowe. Majątek pozostał w posiadaniu potomków Mertinusa do 1449 roku, kiedy to jego właścicielką została Małgorzata Schelner, a następnie, w 1454 roku, jeden z jej synów, Nickel. W 1507 roku, wdowa po nim, Małgorzata Selge przekazała folwark żagańskiemu szpitalowi Św. Anny. Od tego czasu majątek zaczęto nazywać Annavorwerk. Folwarkiem administrowali wyznaczeni zarządcy, a dochody były przeznaczone na utrzymanie szpitala. W 1546 roku miasto sprzedało cześć ziemi Antoniemu Blümelowi, który zobowiązał się do płacenia rocznego czynszu na rzecz szpitala. W 1796 roku Marysin nabyła wdowa po żagańskim poborcy podatkowym, Goeppner. Wybudowała ona dwór, założyła park oraz powiększyła zabudowania gospodarcze. Od 1823 roku dzierżawcą majątku był porucznik Drabitius, a następnie wdowa po nim, która w 1840 roku zakupiła Marysin. W tym czasie rozpoczęto w okolicy wydobycie gliny, a na trenie folwarku wybudowano cegielnię. Kolejnymi posiadaczami majątku byli: rodzina Uhden (1852), dr Ackermann (1855) oraz Albert Erich (1867). W 1872 roku majątek został własnością Otto Webera, który znacznie powiększył jego obszar, zakupując grunty od sąsiednich Dziedrzychowic i Bożnowa. Jego zięć, hrabia Ernst von Rudno-Rudziński, na skutek nieekonomicznego zarządzania majątkiem, został zmuszony, w 1910 r., sprzedać Marysin Heinrichowi Scholzowi. Ostatnimi właścicielami przed 1945 roku byli: Max Krause i Franz Krause-Bergmann. 30 września 1928 roku Marysin został włączony w granice administracyjne Żagania.
Wybudowany około 1800 roku dwór łączony jest z twórczością architekta szkoły berlińskiej, Christiana Walentego Schultza, który w tym okresie działał na terenie Żagania. Klasycystyczna budowla została wzniesiona na wzór modnego wówczas landhausu.
Dwór założony jest na planie prostokąta z fasadą zwróconą w kierunku wschodnim. Parterowy, podpiwniczony budynek z poddaszem użytkowym nakryty jest dachem mansardowym z lukarnami. Środek symetrycznie rozplanowanej, siedmioosiowej, fasady podkreślony jest trzyosiowym ryzalitem sięgającym do wysokości połowy dachu. W osi umieszczone jest wejście główne poprzedzone jednobiegowymi schodami ujętymi w murowaną balustradę. Po obu stronach wejścia znajdują się prostokątne otwory okienne z naczółkami w formie wieńca dębowego zwieńczonego wydatnym gzymsem. Nad wejściem mieści się prostokątna wnęka wypełniona półplastycznym reliefem przedstawiającym siedem antycznych bóstw. W górnej partii ryzalitu, oddzielonej gzymsem działowym, znajduje się okno łukowe, flankowane przez dwa oculusy. Elewacja tylna, również została zaplanowana jako siedmioosiowa z jednoosiowym pseudoryzalitem mieszczącym drugie wejście do budynku. Elewacje boczne są czteroosiowe. Wszystkie otwory okienne i wnęki są prostokątne, ujęte w gładkie, wsparte na prostych podokiennikach, opaski. We wnętrzu szczątkowo zachowały się dekoracje sztukatorskie.
Po II wojnie światowej majątkiem dysponował PGR Bożnów. Dwór został przeznaczony na mieszkania dla pracowników gospodarstwa. W 1975 roku przeprowadzono remont wnętrza budynku, w wyniku którego zniszczono jego wystrój. Dwór, będący obecnie własnością prywatną, znajduje się w dobrym stanie zachowania.
