Mieszków (niem. Beinsdorf) położony jest na południowy wschód od Trzebiela, na skraju Parku Mużakowskiego, w pobliżu tzw. „leśnych” jezior. Przez wieś przepływa rzeczka Skroda, będąca prawym dopływem Nysy Łużyckiej. Założenie, które tworzą zabudowania folwarczne oraz budynek rezydencjonalny z parkiem, usytuowane jest w centralnej części miejscowości, na południe od drogi łączącej Lipinki Łużyckie z Łęknicą. Do założenia prowadzi droga brukowana. Dwór zlokalizowany jest po południowej stronie założenia.
Mieszków to miejscowość o genezie średniowiecznej. Pierwszy raz wymieniana jest w XIV wieku jako własność Bibersteinów. Wieś wchodziła wówczas w skład klucza trzebielskiego, należącego do żarskiego państwa stanowego i podlegała kolejnym jego władcom. Mieszków funkcjonował wtedy na zasadzie lennej wsi rycerskiej.
Mieszkowski majątek był dość skromny. W 1830 roku obejmował 117 ha ziemi, w tym ok. 51 ha gruntów ornych i 46 ha lasów. Właścicielem posiadłości był wówczas Wilhelm Haake. Jego dochód z Mieszkowa w tym czasie wynosił 695 marek. W 1856 roku w posiadanie Mieszkowa wszedł Hans von Klitzing. W tym też czasie, tj. ok. połowy XIX wieku, został wzniesiony interesujący nas dwór. Równocześnie z pałacem założono park krajobrazowy. Z kolei zabudowania folwarczne powstały nieco później i datowane są na przełom XIX i XX wieku.
Rezydencja wzniesiona w stylu klasycystycznym, założona jest na planie prostokąta z elewacją frontową zwróconą w kierunku wschodnim. Budynek jest murowany z cegły i tynkowany. Dwukondygnacyjny, podpiwniczony dwór, o zwartej bryle, nakrywa dach czterospadowy z oknami typu wole oko. Fasada zakomponowana jest symetrycznie jako siedmioosiowa. Podziały horyzontalne wyznacza niski, gładki cokół, profilowany gzyms pod oknami drugiej kondygnacji oraz gzyms wieńczący. Pierwsza kondygnacja jest boniowana. Prostokątne otwory okienne ujęte są w profilowane opaski. Część środkowa fasady zaakcentowana przez płytki trzyosiowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem. Ryzalit artykułowany pilastrami biegnącymi przez dwie kondygnacje. Wejście główne umieszczone w osi środkowej, prostokątne, ujęte w profilowane obramienie. Ponad wejściem znajduje się balkon z kutą balustradą. W trójkątnym szczycie półowalne okno doświetlające strych. Pozostałe elewacje – tylna sześcioosiowa, boczne trzyosiowe – z podziałami i otworami okiennymi opracowanymi w nawiązaniu do fasady.
Po II wojnie światowej majątek w Mieszkowie użytkowany był przez PGR. Już wtedy dwór był zaniedbany i nie prowadzono przy nim żadnych prac remontowych. Od wielu lat założenie folwarczne w Mieszkowie jest opuszczone, co spowodowało, że w chwili obecnej budynki znajdują się w stanie ruiny.
Mieszków to miejscowość o genezie średniowiecznej. Pierwszy raz wymieniana jest w XIV wieku jako własność Bibersteinów. Wieś wchodziła wówczas w skład klucza trzebielskiego, należącego do żarskiego państwa stanowego i podlegała kolejnym jego władcom. Mieszków funkcjonował wtedy na zasadzie lennej wsi rycerskiej.
Mieszkowski majątek był dość skromny. W 1830 roku obejmował 117 ha ziemi, w tym ok. 51 ha gruntów ornych i 46 ha lasów. Właścicielem posiadłości był wówczas Wilhelm Haake. Jego dochód z Mieszkowa w tym czasie wynosił 695 marek. W 1856 roku w posiadanie Mieszkowa wszedł Hans von Klitzing. W tym też czasie, tj. ok. połowy XIX wieku, został wzniesiony interesujący nas dwór. Równocześnie z pałacem założono park krajobrazowy. Z kolei zabudowania folwarczne powstały nieco później i datowane są na przełom XIX i XX wieku.
Rezydencja wzniesiona w stylu klasycystycznym, założona jest na planie prostokąta z elewacją frontową zwróconą w kierunku wschodnim. Budynek jest murowany z cegły i tynkowany. Dwukondygnacyjny, podpiwniczony dwór, o zwartej bryle, nakrywa dach czterospadowy z oknami typu wole oko. Fasada zakomponowana jest symetrycznie jako siedmioosiowa. Podziały horyzontalne wyznacza niski, gładki cokół, profilowany gzyms pod oknami drugiej kondygnacji oraz gzyms wieńczący. Pierwsza kondygnacja jest boniowana. Prostokątne otwory okienne ujęte są w profilowane opaski. Część środkowa fasady zaakcentowana przez płytki trzyosiowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem. Ryzalit artykułowany pilastrami biegnącymi przez dwie kondygnacje. Wejście główne umieszczone w osi środkowej, prostokątne, ujęte w profilowane obramienie. Ponad wejściem znajduje się balkon z kutą balustradą. W trójkątnym szczycie półowalne okno doświetlające strych. Pozostałe elewacje – tylna sześcioosiowa, boczne trzyosiowe – z podziałami i otworami okiennymi opracowanymi w nawiązaniu do fasady.
Po II wojnie światowej majątek w Mieszkowie użytkowany był przez PGR. Już wtedy dwór był zaniedbany i nie prowadzono przy nim żadnych prac remontowych. Od wielu lat założenie folwarczne w Mieszkowie jest opuszczone, co spowodowało, że w chwili obecnej budynki znajdują się w stanie ruiny.
